De roze olifant

"K an je binnen 2 weken, op 14 februari om 9u30, langskomen voor de zesmaandelijkse borstcontrole?” Natuurlijk kon ik dat. Al zijn er wel leukere manieren en plekken om Valentijnsdag te vieren, dacht ik meteen. Tot de afspraak werd vastgelegd was er niets aan de hand. Maar telkens als de datum voor de controle nadert dan volgen, bizar genoeg, toch ook de zenuwen. Elke keer zijn ze er weer. Ongevraagd. En totaal onnodig misschien, maar tegelijkertijd onvermijdelijk, zo (b)lijkt. 'Komaan, positief blijven denken', leg ik mezelf op. Maar toch, zenuwen, gevoelens en angsten schakel je niet zomaar uit, of soms toch niet. En blijkbaar al helemaal niet op Valentijn. Terwijl er thuis door de badkamerman naarstig wordt verdergewerkt aan onze toekomstige badkamer schraap ik vlug nog een dun laagje ijs van mijn autovensters en stap de wagen in om richting ziekenhuis te rijden. Onderweg naar het ziekenhuis zet ik de autoradio ietsjes luider dan normaal, gewoon voor de afleiding. Al s...

12 april 2022. Ik lig op de tafel en staar naar het witte plafond. Ik voel de koude gel van de echo op mijn borst. Ik huiver. Ik zie blikken elkaar kruisen, maar het blijft stil. Niemand zegt iets. Maar ik weet genoeg: dit is foute boel. Bijna 3 jaar geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. Wat een diagnose kanker betekent, kon ik op dat moment niet overzien. Dat zou ik pas in de loop van de daaropvolgende tijd ontdekken. Anderhalf jaar later, op 8 november 2023, volgde een nieuwe diagnose: MDS (chronische leukemie, beginstadium). Opnieuw een kaakslag, maar doordat ik er weinig tot niets van voel en er voorlopig ook geen behandeling wordt ingezet is dat iets waar ik zo min mogelijk aan denk. Kanker, je krijgt de diagnose maar hebt geen enkel idee van wat je dan nog allemaal te wachten staat. Al snel verneem je welke behandelingen zullen volgen maar zelfs dan begrijp je nog niet wat het allemaal juist te betekenen heeft. Want kanker heeft impact, brengt wanhoop, verdriet, pijn en rouw...