De roze olifant

Iedereen kent ze wel, die onverwachte mooie momenten die plots ergens in je week opduiken. Wel, zo was het gisteren. Na een broodnodig middagdutje (want ja, die vermoeidheid is echt wel voelbaar) bezoek gekregen van Nadine, met een prachtig troostboeket (bloemetjes zijn echt niet nodig, maar ik geniet er natuurlijk heel erg van).  Na mijn lang verhaal (ik ben heel goed in het vertellen van lange verhalen 😉) kwam dan de vraag "En zeg eens, Annick, wat kan ik eigenlijk voor je doen of betekenen in de komende tijd?".  Wat een deugddoende vraag is dat toch! En hoe erg voel je je op zo'n moment gesteund! Diezelfde vraag werd me de voorbije dagen ook door andere vriend(inn)en, nichtjes,... gesteld. En dat doet ongelooflijk veel deugd. Ik hoop het allemaal zo goed mogelijk alleen en met hulp van mijn lief door te spartelen, maar, wie weet... Geen glazen bol, dus.... Dankjewel allemaal, voor jullie steun en voorstellen. 💋 En dan was er weer zo'n '

De geplande 'pruikenpasdag' kwam wat ongelegen want manlief moest een examen gaan afleggen die middag. Dit hield in dat ik zelf ging moeten beslissen welke pruik ik binnen heel korte termijn zou moeten dragen. Moéten dragen, ja, want tot dit eigenste ogenblik ben ik nog steeds geen pruikenfan. Misschien verandert dat wel als mijn haar effectief op de grond of op mijn kussen ligt en niet langer meer op mijn hoofd staat, who knows? Goed dan, ritje naar Kuurne (opnieuw zonder autogordel (ik hoop dat hier geen politieagent meeleest 😉)), met mijn handtas tussen autoportier en mijn arm gepropt (want die poortkatheter doet wel ambetant als die arm geen steun krijgt). In de pruikenwinkel wachtte een supervriendelijke dame me op. Babbeltje over het hoe en waarom ik een pruik wou. Want pruiken worden verkocht aan een heel divers publiek: van mensen met dun haar, met kanker of andere medische reden, als modegrilletje, aan transgenders, prostituées,... Diversiteit troef daar in het klante

Superdrukke dag achter de rug. En dat na mijn eerst chemodag.   's Ochtends eerst  naar de apotheek maar medicijn moest besteld worden en kon pas in de namiddag opgehaald worden. Dus 2 autoritjes met een pijnlijke arm (door de gisteren geplaatste port-à-cath) en da's niet echt leuk. Maar lang leve Dafalgan, want die helpt de pijn wat minderen. (Ook tijdens de voorbije nacht waardoor ik 6 uurtjes kon slapen.) Deftig parkeren met een niet zo goed functionerende arm is ook niet zo simpel maar zelfs dat lukte me. 😉 Gelukkig ook geen politiecontrole tegengekomen onderweg want een gordel en een poortkatheter zijn duidelijk geen goede combinatie, dus stout 'gordelloos' gereden, niettegenstaande dit strafbaar is. Hadden ze me gecontroleerd dan had ik mijn borst en/of katheter laten zien. Zou wel helpen misschien 🤔 Er zaten wat foutjes in mijn medicatievoorschriften, waardoor de thuisverpleging 2x moest terugkeren. Maar eind goed, al goed. Eerste spuitje tegen flub

Vandaag zou het gebeuren, dinsdag 26/04, om 11u inchecken voor mijn trein. Samen 'en route' om 'Mister X' (mijn tumor) en 'Madam Okselklier' te gaan verslaan.  Plaatsen van de poortkatheter stond als eerste op het dagprogramma. Een programma dat uiteindelijk toch tot 18u30 zou duren.  Tegen 11u werd ik (sinds de avond voordien al zo nuchter als een kalf) door Geert naar de dagkliniek gebracht. Daar werd meteen  een infuus gestoken, mijn gewicht moest op de weegschaal (en nee, ik vertel niet hoeveel het was 😂) en mijn lengte werd gemeten (ben 2 cm gekrompen tegenover 10 jaar geleden 🤔 (dat mag de lezer van deze blog wel weten 🤣).  Daarna ging het richting operatiekwartier. Voorbereiding door 2 chirurgieverpleegkundigen, waaronder een uiterst sympathieke Russische mevrouw waar ik na afloop nog een lange en leuke babbel mee had. Ze was ervaringsdeskundige, want ze heeft zelf al meer dan 8 jaar die kloteziekte (elders) in haar lijf en leden. En toch z

Het voorbije weekend ingevuld met etentje, vriendenbezoekje, wakker gebeld worden op zondagochtend met een ontbijtmand als verrassing en lieve attentie van de collega's, ... het heeft me geholpen de gedachten wat te verzetten. Maar tussendoor duiken ze toch telkens weer op, de vragen die niet direct een antwoord krijgen. Het zijn dus lange dagen geweest want het was wachten tot vandaag, maandag 25 april, voor de afspraak bij de oncoloog.  Alle resultaten waren binnen, met uitzondering van een NMR-scan die nog moet gebeuren om de hersenen even onder de loep te nemen. (Ik hoop dat ze nog werkende hersenen vinden😉). Als er al een goede kant aan het hele borstkankerverhaal zit dan is het wel dat de PET-scan géén metastases (die zich elders in mijn lichaam zouden hebben gesteld) aan het (radioactief 😉) licht heeft gebracht. Op zich is dit dus heel goed nieuws, want dat hield me de voorbije dagen toch (nog meer dan anders) ferm uit mijn slaap. Het vieze beest is dus nog niet verder ge

1000 vragen spoken in mijn hoofd rond. En hoe vervelend dat ook is, het is onvermijdelijk en ik troost me met de gedachte dat dit iets is waar iedereen mee te maken krijgt die met de diagnose borstkanker wordt geconfronteerd.   Krijg ik eerst chemo en dan operatie? Of toch eerst opereren en dan pas chemo, eventueel nog bestralingen enz... En hoe lang lig je dan in het ziekenhuis? En hoeveel pijn heb je? En wat achteraf, kan je dan wat 'uit de voeten'? En wat als die okselklierverwijdering je een dikke arm geeft, hoe lang duurt dat? En wat met die chemo? Hoe ziek zal ik ervan zijn? Of toch niet ziek misschien en enkel maar moe? En wat doet dit met mensen die me nauw aan het hart liggen? Hoe moet Geert dit allemaal dragen, in combinatie met zijn job? En hoe lang gaat dit hele traject duren? ... enz... enz... enz...  Hoe dan ook, gisteren, 21/4, was er de PET-scan in AZ Groeninge in Kortrijk. Ik haalde moeiteloos mijn 5000 stappen binnen die grote campuskliniek. 😉 De ochtend was

Vandaag ben ik samen met Mieke naar een (lang geplande) workshop zilverklei van Sofiesticated geweest, in het atelier van Clay-Obscuur in Koolskamp.  (Eind april is er trouwens opendeur bij Clay Obscuur). Opnieuw was dit een goede manier om mijn gedachten wat weg te voeren van kanker, echo en mammo, bioptie, oncologen, radiologen en andere 'logen', NMR- en PET-scan en vooral van de 1.000 vragen die nu al bijna 2 weken voortdurend door mijn hoofd flitsen. Vijftien enthousiaste vrouwen die voor de eerste keer met het materiaal (zilverklei) kennis maakten en zich van hun creatiefste kant lieten zien. Eigenlijk waren het er 14, want voor mij was werken met dit materiaal niet nieuw. Maar het was fijn om mijn ervaring samen met Sofie's kundigheid en technische kennis te kunnen delen met de cursisten. 't Was ook leuk om te zien hoe Mieke (die ik warm had gemaakt voor deze workshop) vlot aan de slag ging met klei, roller, textuurmatje, zirconiumsteentje

Het leven, het is een raar beestje. Vanaf je eerste kreet bij geboorte ga je op pad. Eerst onder de vleugels en hoede van jouw bezorgde en liefdevolle ouders. Later probeer je dat op eigen benen. Eerst wat wankel en aarzelend maar daarna steeds meer zelfverzekerd en vol zelfvertrouwen. Je volgt je levensweg, dag per dag, jaar na jaar.  Dat vlot doorgaans wel goed, maar het pad gaat soms eens NIET over rozen. Dan neemt die weg even een rare kronkel en is er plots een bocht die je niet zo meteen zag aankomen.  Je stuurt wat bij, probeert niet te slippen of in het 'decor' terecht te komen. En ja, ook dat lukt dan meestal perfect.  Een enkel keertje lukt dat niet, ondanks je rijervaring, stuurkunst en voorzichtigheid. Dan slip je te ver, en loopt je wagen fikse deuken op.  Maar zelfs dan is de kans nog groot dat je het overleeft. Mogelijks met flink wat averij, bulten en builen en misschien zelfs letsels die levenslang deel van jou zullen blijven uitmaken. Maar je leeft

Ik zou een workshop geven aan een paar 'vrijgezellige' dames. Dochter van vriendin huwt binnenkort en we zouden, als een onderdeel van haar vrijgezellenfeestje, samen wat fimo- juweeltjes knutselen. Gisteren alles nog netjes voorbereid en klaargezet... Maar dat deel van het feestje ging niet door... want ik moest 'cancellen'.  Het eerste geplande puntje uit mijn agenda waar al een streep door werd getrokken. Hoe sterk en dapper ik de voorbije dagen was, zo kwetsbaar en droevig was ik vandaag.  De dag was nochtans goed begonnen en ik had zelfs nog afspraken gemaakt over het tijdstip van aankomst bij de vrijgezellige dames, enz., m aar iets later volgde h et verhaal van een vriendin die het nog veel moeilijker heeft dan ik en desondanks toch aanbood om chauffeur te zijn op chemodagen. Dat hakte er al ferm in. Traantjes. Domper 1. Hierover nadenkend was  er plots de verlammende angst over op wie ik telkens zal moeten terugvallen als de lastige dagen eraan komen

We zijn vertrokken, we zijn goed vertrokken. Voor heel wat geloop en veel onderzoeken. Dr Wilmes, de oncologe die vandaag 'op het programma' stond, was eerlijk en openhartig tegen Geert en mij toen ze zei dat ze op dit moment nog niet veel kan vertellen over hoe de behandeling er zal gaan uitzien.  Mogelijks wordt er eerst gestart met chemo en dan pas de ingreep. Of toch andersom. En de hele borst weg of deels, daar wou ze nu nog geen uitspraak over doen. Dat zal allemaal pas duidelijk worden als er nog wat bijkomende zaken in kaart worden gebracht. Want er moet ook nog worden bekeken of er uitzaaiingen zijn naar botten of andere organen. Hoe ver is dat vieze beestje al gaan rondzwerven in mijn lichaam? Geen mens die dat nu al weet. In de oksel zit in ieder geval al een dikke knobbel die niet veel goeds belooft. Er volgde dan nog een met momenten duidelijke maar soms ook wat moeilijker begrijpbare uitleg over de 'stopcontacten' die rondom een tumor gaan postvatten. Zij

De roze olifant?  Wat heeft een ROZE OLIFANT nu te maken met de pas gekregen diagnose van borstkanker?  Roze... 'Think Pink', het roze lintje, remember? Wel, 'pink, dat is hoe ik ga denken de komende maanden.  Roze, barbiekleurtje, veel te 'girly'... de kleur die ik altijd ronduit afschuwelijk vond. Meer nog: ik vond het simpelweg de lelijkste kleur uit het hele kleurenspectrum. Maar nu, nu krijgt die kleur plots een andere dimensie. Misschien wordt het ooit wel mijn lievelingskleur, who knows?  En ja, la Vie en Rose, je kent het wel. 'La VIE', 'en ROSE', die twee dingen mogen zich nu maar eens mooi versmelten in de komende maanden. Want VIE, dat is datgene waar ik voor ga vechten. En ROSE, zo wil ik het aanvoelen, nu en later, als alles achter de rug is.  En van waar komt dan die olifant? Wel...een olifant... dat beestje heeft een dikke huid, maar het is anderzijds ook een super-sensitief en intelligent dier. Olifanten voelen dingen