Wereldkankerdag 2025

12 april 2022. Ik lig op de tafel en staar naar het witte plafond. Ik voel de koude gel van de echo op mijn borst. Ik huiver. Ik zie blikken elkaar kruisen, maar het blijft stil. Niemand zegt iets. Maar ik weet genoeg: dit is foute boel.

Bijna 3 jaar geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. Wat een diagnose kanker betekent, kon ik op dat moment niet overzien. Dat zou ik pas in de loop van de daaropvolgende tijd ontdekken.

Anderhalf jaar later, op 8 november 2023, volgde een nieuwe diagnose: MDS (chronische leukemie, beginstadium). Opnieuw een kaakslag, maar doordat ik er weinig tot niets van voel en er voorlopig ook geen behandeling wordt ingezet is dat iets waar ik zo min mogelijk aan denk.

Kanker, je krijgt de diagnose maar hebt geen enkel idee van wat je dan nog allemaal te wachten staat. Al snel verneem je welke behandelingen zullen volgen maar zelfs dan begrijp je nog niet wat het allemaal juist te betekenen heeft.

Want kanker heeft impact, brengt wanhoop, verdriet, pijn en rouw. Het geeft je het gevoel dat de grond onder je vandaan zinkt en het confronteert je keihard met de eindigheid van het leven. Dat merk je pas gaandeweg.

Maar kanker heeft ook een positieve keerzijde aan de medaille. Het laat je stilstaan bij waar het écht om gaat in het leven. Het doet een beroep op alle kracht en moed die je in je hebt. Het liefst om te overleven, maar als dat er niet inzit om dan tenminste goed te kunnen sterven.

Het is een harde leermeester, die je laat zien hoe je sterker kunt worden door tegenslag. En dit is geen holle frase, want ik weet uit ervaring hoe het is. En vanuit die ervaring ben ik bewuster gaan leven, heb ik gekozen voor de dingen die écht belangrijk voor me zijn. Besef ik hoe kostbaar én hoe kwetsbaar het leven is.

Kanker heeft mij geholpen mijn grenzen te verleggen en ik verleg ze nog elke dag. Het heeft in mij bovengehaald wie ik werkelijk ben en mij de moed gegeven daarnaar te leven. Ik heb gezien hoe in elke tegenslag, kansen besloten liggen, ook al zag ik ze niet altijd meteen.

Het heeft mij veel gekost, maar ook veel opgeleverd. Van inzichten tot vriendschappen en nog zoveel meer. En daar ben ik dankbaar voor, elke minuut van elke dag.

Het was geen knop die ik omzette de dag dat de diagnoses werden uitgesproken. Het was een proces en zeker niet altijd gemakkelijk, verre van zelfs. En het is een proces dat zijn einddoel nog niet heeft bereikt. Het gaat door, dag na dag, uur na uur. Ik heb daar geen moeite mee, het is goed zo.

Ikzelf en zowat alle lotgenoten die ik in de voorbije 3 jaar ontmoette, ontdekten dat we zijn veranderd. We zien dat ons oude leven niet meer terugkomt. Maar we willen ook bewust niet dat (borst)kanker ons hele leven blijft beheersen. We kunnen enkel vaststellen wat het ons tot hiertoe gebracht heeft en verder ontdekken wat het ons nog zal brengen.

En vandaag, omdat het Wereldkankerdag is, sta ik hier graag even bij stil. Omdat het belangrijk is. Niet enkel voor mij maar voor de zovele anderen die in eenzelfde schuitje terechtkwamen en datzelfde proces doormaken.

Je kan bij de pakken gaan neerzitten, maar als ik rondom me kijk dan merk ik dat mensen die ook door kanker werden getroffen dat doorgaans net niét doen. Ze gaan, net als ik, aan de slag met dat leven nà (borst)kanker. Om er het beste uit te halen en weer vol te gaan leven. Om opnieuw vooruit te kijken, in plaats van achterom. Een hompje toekomstvisie op een zacht bedje van volop leven en genieten in het nú.

Dit maakt dat mijn lotgenoten en ik over een paar jaar oprecht zullen zeggen dat we niet meer terug willen naar wie we voor de diagnose waren.

Als dàt geen mooi perspectief is! 🍀🍀🍀