De roze olifant

Zo, Kerstavond en Kerst  🎄🎅 hebben we al weer gehad. Het was een rustige kerstavond hier bij ons. Mijn lief en ik met z'n tweetjes, in pyjama knusjes voor TV, met een schotel sushi en kijkend naar... ' Home Alone ' 😂. En op Kerstdag dan een stuk ( of in mijn geval half stukje ) lekkere, traditionele kerstbûche gaan eten bij mémé samen met schoonbroer en schoonzus. En nu schuiven we langzaam maar zeker verder richting einde van dit jaar! En ik kijk al uit naar de volgende uitzending van 'Home Alone' in 2023. 😂 D e laatste bestraling zit er ook al 2 weken op. Op zich is dat allemaal vlot verlopen maar nu begint de ( letterlijk zwartgeblakerde ) huid onder mijn oksel ( daar waar het litteken van de lymfeklieroperatie zit ) af te vellen. Onder die oksel zie het eruit alsof ik niet ongehavend uit een woningbrand ben geraakt. De eerste dagen voelde dat ook aan als een open wonde, maar met (ppfffff, pokkedure!) Mepilex -pleisters , die als een kussentje tussen de ve

Woensdag 14 december vandaag, en 'genoten' van mijn laatste (zonne) straaltjes . Niet dat de zon nu gaat ophouden met schijnen maar spreekwoordelijk valt er wel wat onder te verstaan.  Vandaag was namelijk de laatste dag van de 20 bestralingen in AZ Delta Roeselare. En eerlijk, ik ga het daar wel wat missen, en vooral dat fijne, warme team dat daar instaat voor de bestralingen. Dus heb ik het team, net als dr. Barbara Bussels, vandaag bedankt met een kleine attentie voor hun 20x warme ontvangst, hun 20x toepassen van uitstekende beroepskennis, hun 20x vriendelijkheid, hun 20x samen grapjes maken, hun 20x sympathiek begrip. Wat ik niet ga missen zijn de ritten heen en terug, die langer duurden dan het bestralen zelf. En het telkens weer uit- en aankleden in dat ' pashokje '. En dat je in feite telkens je hele namiddag 'kwijt' bent en dus maar moeilijk tijd vindt voor dat broodnodige middagdutje .   Die laatste bestraling betekent daarentegen ook dat ik opnieuw

Soms heb ik het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakt. En dat gebeurt de laatste tijd steeds meer en meer. Na maanden van de ene therapie naar de andere te hollen en veel pijn en evenveel slechte nachten snakte mijn hoofd en lichaam meer dan ooit naar rust. Maar nee, die rust, die is er nog even niet... Ik had echt gehoopt op wat welverdiende rust nu de neo-adjuvante therapie , de operatie , meer dan de helft van de bestralingen , het weekje (lastige en vermoeiende)  ziekenhuisopname en zo goed als drie kwart van alle behandelingen achter de rug zijn.  Om dan tussendoor nog snel even een laatste sprint te trekken voor de resterende paar bestralingen , de immunotherapie en de hormoontherapie dacht ik. Maar zo'n sprint trekken blijkt al snel een te fiks onderschatte hindernis , een desillusie en dat is op zich al een streep door mijn rekening. Ik vind amper rust want artsen zorgen telkens opnieuw voor een goed gevulde agenda vol afspraken: nóg een CT-scan, nóg een PET-s