De roze olifant

We zijn ondertussen een dikke week na de borstbesparende operatie en okselklieruitruiming. En exact 1 week geleden, na een verblijf van 4 dagen, mocht ik al de deur van kamer 261 in ' Hotel Sint-Andries ' achter me dicht trekken en terugkeren naar ons kloostertje.  Een klein wit hondje was heel erg enthousiast dat het baasje terug thuis was, maar ze was nog sneller aan mijn aan- dan afwezigheid gewend, denk ik.  Tijdens mijn dagen in het hotel was ze in ieder geval niet haar meest vrolijke zelf 😂 (haar tootje spreekt boekdelen) maar ze haalde haar schade wel in door extra schootzitten eens ik thuis was. En als ik me niet vergis was ook manlief blij dat ik terug was. Ik ga het hem voor alle zekerheid toch nog eens vragen 😉🤣 Voor mezelf was de voorbije week, hoe raar dit ook klinkt uit de mond van iemand die net is geopereerd, de beste week in màànden! Zo goed als pijnvrij (eindelijk lieten die darmen me eens 7 dagen op rij met rust),  met enkel wat lichte last in de geoperee

De Kankertrein heeft op vrijdag 16/9, zoals gepland, haltgehouden in een nieuw stationnetje. Station 'OPERATIE' deze keer, met een paar overnachtingen in ' Hotel Sint-Andries ' erbovenop. De voorbije dagen zat ik toch wat bang en nerveus te wachten op dié halte en dàt hotel. Ik keek er in ieder geval niet echt naar uit, zoals ik doorgaans wel doe naar een hotelverblijf in een zonnig vakantieoord. 😉  De hele week was al niet mijn beste geweest (die verdomde darmen weer hé...) en ik raakte nog eens 3 kg kwijt omdat eten dan zo slecht lukt. Enkel dat ' klein gelukske ' (de spaghetti 🍝van Mieke) ging vlot naar binnen (merci, Mieke!). Mijn zetel en bed waren dus mijn beste vriend de voorbije week en daardoor veel tijd om extra te liggen piekeren over wat 'Station Operatie' allemaal zou impliceren.  Na aankomst in het station met incheck in het 'hotel' vrijdagochtend volgde al snel ( als voorbereiding van de ingreep ) het 'inschieten' van e

Nee, ik zou er niet bij voorbaat al van wakker liggen, van de eventuele negatieve resultaten van de PET/CT-scan , zo had ik het me voorgenomen. Ik probeerde om er zo min mogelijk aan te denken, mijn gedachten zoveel mogelijk te verzetten en gewoon van het meest positieve scenario uit te gaan. Maar een mens is en blijft een mens en onbewust merk je dat het toch in je hoofd blijft spelen en zelfs in je dromen (als je dan eens even slaapt) naar boven komt. Het waren dus al bij al toch wel wat (ge)spannen(de) dagen in die voorbije week.  Gisteren ging de PET/CT-scan dan door en Geert bracht me in alle vroegte naar het AZ Groeninge in Kortrijk. Om 7u15 werd de radioactieve   suikeroplossing al in mijn aderen gespoten en moest ik een half uur lang onbeweeglijk stil liggen , zodat de suikeroplossing richting eventuele slechte cellen kon vloeien, om die dan te markeren (als ze er waren) en in beeld te krijgen. Dat onbeweeglijk stilliggen is nodig omdat het suiker niet richting door bewegi

Het was een speciaal weekje, de voorbije week. Van toch wel heftige emoties , toen we vernamen dat de tumor niet heeft gereageerd op de chemo, tot bang aftellen naar de dag van de PET-scan , waarbij we gaan vernemen of er eventueel uitzaaiingen zijn.  Het feit dat mijn tanteke net deze week kwam logeren kon dus eigenlijk niet beter vallen. Tante Chantal is mijn moeders' jongste zus, maar ze is slechts 10 jaar ouder dan ikzelf en daardoor voelt het altijd al aan alsof ze eerder mijn oudere   zus dan mijn tante is. We hebben de voorbije dagen urenlang gepraat (of beter: ik heb urenlang gepraat en tante vooral geluisterd. Wie me kent kan zich dat zó voorstellen 😉), herinneringen opgehaald aan mama, traantjes geplengd maar ook gelachen . En hierdoor was er voor mij veel aangename verstrooiing en hoefde ik niet de hele tijd te zitten piekeren over het nieuws dat ik aan het begin van de week had gekregen of doemdenken over wat nog komen kan. Uit eten gaan hebben we meermaa