De roze olifant

  Leuke week en fijn bezoek  'Nogal speciaal en sterk afwisselend' is misschien een understatement als ik de voorbije 2 weken zou willen omschrijven. Na de week ziekenhuisopname (in de 2e week van maart) omwille van het oedeem/ vochtprobleem in mijn lichaam (dat na de nodige onderzoeken en scanners uiteindelijk toch werd toegedicht aan een reactie van mijn kankerlichaam op de opgelopen COVID-besmetting) volgde er een fijne week en op zaterdag ook mijn allereerste 'Olaf-wandeling' in het park van Zwevezele.  Op zondag was er dan, als kers op de taart, een bezoekje van Joke en Ingrid (twee ex-collega's) en San (vroegere ex-leidinggevende). Ja, klopt, alle drie zijn ze 'ex', althans op vlak van beroepsmatig samenwerken, maar het zijn ondertussen échte vriendinnen voor het leven geworden.  Een paar originele verrassingen die ze meebrachten warmden de harten van mens en dier hier in het klooster extra op. In willekeurige volgorde: een pakje als tof welkom aan Ola

Ziekenhuis Het leven met kanker, het is en blijft vaak een totaal onvoorspelbaar en tegelijkertijd onvoorstelbaar iets. Na het voorbije weekend toch met de nodige angst (door het oedeem risico op trombose) te hebben doorstaan bleek maandag in het ziekenhuis dat de artsen er toch niet echt het beste vertrouwen in hadden. Ook al omdat de vochtophoping dan ook op mijn ogen en gezicht, buik,... zat. Omdat ik bovendien ook nog heftig moest hoesten volgde nog een covid-test en ja, lap, positief! Uiteindelijk, na nog wat bijkomende onderzoeken, bleek mijn hardnekkige hoest voort te komen uit een longontsteking (als gevolg van de bestralingen). En het slechte horen, dubbel zicht en draaierig zijn de laatste tijd is te verklaren door vochtophopingen in de hersenen. Zal wel wegtrekken, zei de dokter, maar vraagt tijd. Maar goed, corona-positief, het vele vocht in mijn lichaam en slechte bloed- en leverwaarden, daar moest iets mee gedaan worden. Gevolg: ziekenhuisopname. In een quarantaine kamer

De voorbije dagen zijn best heftig geweest, écht. En dat op meerdere vlakken... AFSCHEID Afscheid moeten nemen van een toffe tante , nadat ze anderhalf jaar heeft gevochten tegen... kanker. 😭 Te vroeg, en te jong (76 is toch écht nog te jong?). Maar de beslissing die ze nam begrijp ik ook, voor de volle 100%. Als lijden nog het enige perspectief is, dan heb je geen levenskwaliteit meer. Zo denk ik er ook over. En diezelfde beslissing zou ik dan ook nemen.  Naast het verdriet en gemis dat ze nalaat is het afscheid voor mij ook nog extra confronterend omdat ik zélf kanker heb en besef hoe (snel) het gaan kan (als je pech hebt). En ook hoorde ik via onze regelmatige telefoontjes en de paar wederzijdse bezoekjes wat die ziekte met haar heeft gedaan. Als papa's jongste zus had ze altijd al een speciaal plekje in mijn hart ❤️, ook al omdat ik meermaals te horen kreeg 'dat ik van manieren vaak op haar leek'. In het afscheid zat ook 'schoonheid', met de terugblik op wie ze