De roze olifant

Zo, die hebben we ook weer 'achter de kiezen' (lees in de aders), chemo nummer 3.  Gestart met een eerste 'klein gelukske ':  ik logeerde deze keer aan de mooie zijde van het ' Hotel Sint-Andries ' (ziekenhuis). Zoals het een goed hotel betaamt, in  'a room with a view' dus. Uitzicht op de inkom, park en vijver en de vissers daar. Zo passeren de uren snel. En al meteen was er een tweede 'klein gelukske ' de hoofdverpleegkundige die me welkom heette en mijn kleurige Buff's en make-up schitterend vond en er zich over verbaasde hoe al die 'chemo-mensen' zo creatief met hun hoofddeksels omgaan. Complimentjes doen altijd deugd, bij iedereen en in elke situatie, maar nog extra als je een ' chemo-mens ' bent. ❤️ Ingecheckt in 'hotel' en kamer en al snel was daar de verpleegkundige met... de weegschaal. Terug een paar kilo's kwijt. Joepie!! De verpleegkundigen en artsen zien het niet

Zo, tijd voor nog eens een nieuwe blog. De voorbije dagen stond er niet veel op de agenda. Veel langer dan een dag vooruitplannen durf ik trouwens (nog) niet echt, omdat ik vandaag geen flauw idee heb hoe ik me morgen zal voelen. En misschien is dat wel fout, want op die manier komt het er niet echt van om leuke dingen in te plannen natuurlijk en riskeer ik de hele week en weekends hier 'in mijn kot' te zitten. Werk aan die winkel, neem ik mezelf voor. Donderdagavond stond er wel een ritje (met mijn lief als bereidwillige chauffeur) naar Opwijk, 'my home town', op het programma om daar nog wat obligate bankdingen te regelen. Dit gevolgd door ' frietjes eten' bij de beste frituur die Vlaanderen rijk is (de frietjes worden er, zoals dat hoort, nog écht vers geschild, zonder toevoegingen, bewaarmiddelen of vacuümgetrokken toestanden) én dan volgde nog een gezellige babbelavond bij het nichtje vooraleer ze binnenkort gaan verhuizen (sorry dat de tapas er niet meer

Dinsdag 10 mei, mijn 2e chemo. Geert bracht me naar het ziekenhuis die middag en ik had een beetje een dipje bij het binnengaan. Plots overvallen door emoties... Dat ik hem dit niet wil aandoen... Dat ik dit zelf ook allemaal niet wil... Machteloosheid... Maar eens de draaideur van het ziekenhuis door kwam ook het besef dat het nu eenmaal zo is en niet anders. Incheckend aan de kiosk bedacht ik nog dat ik me eigenlijk gewoon gelukkig mag prijzen om in dìt land te wonen, waar gezondheidszorg best evident en goed geregeld is. Waar medische kosten door ons sociaal stelsel, hospitalisatieverzekering, ziekenfonds,... financieel ook een haalbare kaart zijn. Waar ook heel veel randondersteuning is voor wie lijdt aan een ernstige ziekte.  Niet iedereen heeft het geluk in zo'n land te wonen. Klein gelukske .  En met deze gedachten waren ook de traantjes snel opgedroogd en stapte ik verder naar route 34, de dagkliniek.  Kamer net binnen en daar was al meteen een vrolijke verpleegster en stag

Kanker hebben betekent dat je in een andere dimensie terechtkomt, zo stel ik vast. Het ene moment sta je in je volle kracht en sterkte, het andere moment zit het echt niet mee en kan je enkel wenen. De voorbije 24 uur zijn zo een op-en-neer-gaan geweest. Waar ik gisteren tot de avond enkel maar kleine gelukskes op mijn pad vond, zo keerde het tij die avond. Pijn. Veel  pijn. Héél veel pijn. Ik was de 3 voorbije dagen heel enthousiast geweest dat de  GRANOCYTE spuiten die mijn beendermerg zouden sterk maken en bloedcellen zouden doen groeien bij mij lang niet de ongewenste bijwerkingen hadden die dokters, lotgenoten, verpleegster en de bijsluiter voorspelden. Ik voelde niets. Helemaal niets. Tot donderdagavond...  Ik had al wel gevoeld dat ik in de late namiddag al wat moeilijker kon stappen door pijn in lage rug, heupen, borstbeen,... maar het was nog redelijk uit te houden en ik dacht van 'Ach, is het dit maar?'. Maar d ie avond echter voelde ik pas wat ze bedoelden met '

De voorbije dagen ben ik, op wat moe zijn na, vrij goed doorgesparteld en nu ben ik aan het afwachten voor de bespreking van resultaten van de hersenscan.  Maar vandaag, wat een dag!  Een dag gevuld met het ene na het andere op elkaar volgende klein gelukske. De dag was vroeg begonnen. Wakker geworden omdat manlief al heel vroeg uit de veren moest en naar Bologna vertrok. Koffietje, ontbijt, wat kleine huishoudelijke dingetjes,...  Het eerste klein gelukske : de postbode leverde het online bestelde dekbedovertrek af.  Even afgestapt van mijn doorgaans uitgesproken voorkeur voor donkerkleurig beddengoed en nu bewust gekozen voor wat kleurigs fleurigs, zomers. Als ik deze zomer niet naar de Provence kan om lavendelgeur op te snuiven (klinkt eigenlijk wel wat raar uit de mond van iemand met anosmie (ik kan al een paar jaar niets ruiken)), ach, dan haal ik de Provence gewoon naar onze slaapkamer, dacht ik. Ziek in bed liggen zal zo wat minder 'grijs en grauw' aanvoelen, hoop ik.

De ene dag is duidelijk de andere niet. Waar ik gisteren een minder dagje had en voor het eerst kotsmisselijk was, zo  voel ik me vandaag vrij OK.   Misselijk maar gelukkig zonder 'kots'... met mijn excuses voor deze liederlijke doch wat onappetijtelijke omschrijving 😉 Gisteren zat het bij het opstaan al fout. Zweten als een rund deed ik. (Zweten runderen?🤔) En ferm misselijk... Maar toen ik een half uurtje later de badkamer uitstapte was dat misselijk gevoel al weer weg. En het zweet ook. Om in de late voormiddag weer helemaal terug te keren... Die eerste misselijkheid kwam erg plots opdraven. Ik had in de voorbiie dagen gedacht dat ik eraan zou ontsnappen, maar niet dus. Nu ja, er is ook nog maar 1 chemo doorheen mijn lijf gestroomd hé. Vandaar misschien het wat later beginnen van dat onpasselijk gedoe. Maar een pilletje Litican is daar dan blijkbaar een wondermiddel tegen, want dat heeft dat rotte gevoel vrij snel weer verholpen.  En wat kleins eten lijkt ook