De roze olifant

Vorige dinsdag was het opnieuw chemodag . Vanaf nu niet meer tweewekelijks maar wekelijks .  En nu geen (zware) EC chemo meer maar een andere soort (Taxol). Daarbij komt nog een soort van immunotherapie (Herceptine en Perjeta), die de groei van kankercellen moet remmen. "Wat is het verschil tussen deze en de voorgaande chemoreeks?", vroeg ik aan de oncologe. "Vergelijk het met een grond - en een luchtaanval in een oorlog", zei ze. "Beiden bestoken 1 doelwit, zij het elk vanuit een andere hoek, maar allebei met eenzelfde doel: die ene  vijand verslaan ". Duidelijke taal, vond ik. 👍 De nieuwe chemoreeks bestaat dus uit telkens 3 zakken infuus, met tussenin nog wat spoelingen en cortisone, pilletje tegen misselijkheid (misselijk ben ik nog niet echt geweest, happy me! ).  Dus ik ben er wel even zoet mee, met zo'n chemodag. Omdat sommigen heftig allergisch reageren op deze soort chemo moet die de eerste 3x heel langzaam 'binnendruppelen' en wordt

Daar waar ik sinds de borstkankerdiagnose op 12 april het gevoel had op een aan sneltreinvaart rijdende TGV te zitten, met regelmatige haltes en stations, maar doelgericht afstevenend op het einddoel,  zo heb ik nu het gevoel dat ik overgestapt ben op een hortend en stotend en vooral erg puffend bergtreintje waarvan het eindstation nog héél ver weg en op een hoge berg lijkt te liggen en er een dreigende afgrond aan elke zijflank zit te wachten tot het boemeltje met mij erin tuimelt. Het wordt steeds lastiger en moeilijker om nog ' Happy Pink ' te ' Thinken '. Het roze kantje is er al even vanaf... de roze gedachten zijn vaak ver zoek.  Grootste oorzaak is de pijn in mijn darmen die me enorm parten speelt. Slijmvliezen worden aangetast door chemo. Onder andere ons darm- en maagstelsel bevat veel slijmvliezen. En door mijn voorgeschiedenis op vlak van 'darmen' heeft de chemo daar natuurlijk mijn zwak punt gevonden. Gevolg: veel te vee

Het voorbije Sinksenweekend is er eigenlijk eentje om snel te vergeten.. .   Buiten dan dat 'klein gelukske' in de vorm van een bezoek van het nichtje waar ik in mijn jeugdjaren alle zomervakanties mee op reis ging, samen met onze beider ouders. Reizen waaraan ik tot de dag van vandaag nog steeds mooie herinneringen overhoud. En het bezoekje was net als die zomerreizen: heel erg deugddoend. Bedankt, Sonja, voor mijn 'klein gelukske' van dit voorbije weekend ❤️ Maar verder was het niet echt een fijn lang weekend te noemen. Vooral de darmen bleven hun 'stoute ding' doen zoals ze nu bijna 4 weken op rij doen en hielden me uit mijn slaap en gaven meer pijn dan een mens zo lang kan verdragen. Deze pijn maakt het me erg lastig. En dan word ik zelf als méns ook lastig... Op die momenten is het vaak huilen en weinig of niet lachen en ben ik niet in mijn gewone doen en zeker ook niet het meest gezellige mens denk ik...  De oncologe en oncoverpleegkundige gaven vandaag a

'Mixed emotions', gemengde gevoelens, dat is het minste wat je kan zeggen over hoe ik me voelde in de tijdspanne tussen de vorige en deze blog. (Vandaar ook dat het bloggen wat op zich liet wachten). Niet bepaald de gemakkelijkste dagen achter de rug. Voornamelijk doordat ik veel pijn had door een opstoot in mijn darmen. Iets waar ik in voorgaande jaren ook al met de regelmaat van de klok last van had. Één ding is dan altijd zeker: na 1 tot 3 weken ben ik daar dan weer voor een poosje vanaf. Wat ook zeker is, is dat het vaak erg pijnlijk is.  Dat huilen van de pijn dan nooit veraf is. En dat het me een resem slapeloze nachten op rij bezorgt.  En laat ik dat soort nachten nu nét niet nodig hebben. De chemo is op zich al zo vermoeiend en dan is het enige waar je naar verlangt om toch minstens 's nachts een paar uurtjes te kunnen doorslapen. Pijnstillers doen duidelijk hun werk niet, zalfjes en zetpillen ook al niet en voor het eerst in mijn leven heb ik een slaappi