Valentijnscontrole
Tot de afspraak werd vastgelegd was er niets aan de hand. Maar telkens als de datum voor de controle nadert dan volgen, bizar genoeg, toch ook de zenuwen. Elke keer zijn ze er weer.
Terwijl er thuis door de badkamerman naarstig wordt verdergewerkt aan onze toekomstige badkamer schraap ik vlug nog een dun laagje ijs van mijn autovensters en stap de wagen in om richting ziekenhuis te rijden. Onderweg naar het ziekenhuis zet ik de autoradio ietsjes luider dan normaal, gewoon voor de afleiding.
Ik steek mijn id-card in de incheck-automaat en stap opnieuw een lift in en vervolg mijn weg naar de dienst Oncologie.
Als ik daar aankom gaan mijn hersenen op slot. Ze lijken wel pap. Ik wil niet meer nadenken. Mijn hoofd is gewoon leeg. Ik meld me aan bij de balie en mag gaan plaatsnemen in de wachtkamer.
En dan geduldig wachten…
Ik hoor iemand op hakken door de gang komen aanlopen. "Mevrouw, u mag meekomen."
De jonge Nederlandse oncologe, met mondmasker op, stapt in snelle stappen richting haar onderzoekskamer. Ik probeer haar bij te benen en volg in haar voetspoor. Ze is nog niet zo lang in dienst in dit ziekenhuis. Ze neemt plaats achter haar bureau en nodigt me uit ook te gaan zitten. Na een erg korte babbel zegt ze: "Je bovenkleding mag uit en dan mag je daar op de onderzoekstafel plaatsnemen."
De temperatuur in haar kabinet is aangenaam, maar ik heb het toch koud...
Ik voel hoe ze knijpt en drukt en hoe ze mijn nek, hals, oksel en tenslotte ook mijn borsten nauwkeurig onderzoekend betast.
Mijn gedachten dwalen af naar die eerste keer, midden april 2022. Net geen 3 jaar geleden, toen ik daar ook was, in diezelfde ruimte, maar toen was het wel bij haar collega. Vol vertrouwen en goede moed, denkend dat het gewoon een cyste zou zijn... Ik herinner me de dreun die ik toen na de resem onderzoeken kreeg, wanneer ik de diagnose 'borstkanker' vernam. Alles flitst terug door mijn hoofd: de onderzoeken, de behandelingen, de onzekerheid, het wachten, de operatie, de complicaties, de chemo, de immuno- en hormoontherapie, en vooral... de vele gevolgen en bijwerkingen van dat alles.
'Rustig ademhalen', zeg ik tegen mezelf, en ik doe mijn ogen dicht en probeer me te ontspannen, terwijl mijn borst door haar verder wordt 'bepoteld'.
Maar ik word door de arts al snel uit die gedachten over toen naar het heden teruggehaald. "Die verdikking hier in deze borst is niets om je zorgen over te maken. Dat is littekenweefsel, deels van de operatie, deels van de bestralingen. Wel dagelijks masseren, zodat het niet harder en groter wordt en zich gaat vasthechten aan de borstspier. Want dan gaat het last opleveren. Maar verder ziet alles er best prima uit. Ik ben tevreden."
Ik ben er zeker van dat ik nog meer tevreden ben dan zij. Hoe kan dat ook anders? Ze zegt dat ik me opnieuw mag aankleden. En dat we elkaar dan over 6 maand terug zullen zien, maar dan voor de echo- en mammografie.
Vijf jaar lang zullen we dit zo doen, zo'n 'date' voor een zesmaandelijkse controle. De ene keer een 'betastend/aftastend' onderzoek. De andere keer een echo/mammo, dus een meer 'technische' controle dan. Daarna, als alles blijft zoals nu -cross your fingers - wordt dit teruggeschroefd tot maar 1 keertje per jaar. Zo gaat dat trouwens bij iedereen die met borstkanker leeft. Maar ik vorm hier willens nillens toch wel een uitzondering op, want tussendoor zullen we elkaar hoe dan ook gewoon maandelijks blijven zien, zijn het dan niet voor 'borstaffaires' maar voor mijn 'limoncello'(infuus)dag. Dus ver weg uit elkaars leven zijn we nooit, die oncologe(n) en ik.
Mijn vrouwtje. Heerlijk nieuws. Ik ben blij voor jou. En ik hoor dat je veel moed hebt om ook andere zaken bij te nemen. Uw wafels en de soep zien er heerlijk uit. 🫠
BeantwoordenVerwijderenDankjewel, Roosje. Maandag kletsen we gezellig bij, bij een kopje koffie en wat zoets.
VerwijderenEn dat allemaal op een dag als deze , een ware emotionele rollercoaster !
BeantwoordenVerwijderenNu, aan het einde van deze dag, bekijk ik het anders: 'Wat een prachtige Valentijnsdag heb ik gehad!'
Verwijderen