Valentijnscontrole

"Kan je binnen 2 weken, op 14 februari om 9u30, langskomen voor de zesmaandelijkse borstcontrole?” Natuurlijk kon ik dat. Al zijn er wel leukere manieren en plekken om Valentijnsdag te vieren, dacht ik meteen.



Tot de afspraak werd vastgelegd was er niets aan de hand. Maar telkens als de datum voor de controle nadert dan volgen, bizar genoeg, toch ook de zenuwen. Elke keer zijn ze er weer.
Ongevraagd. En totaal onnodig misschien, maar tegelijkertijd onvermijdelijk, zo (b)lijkt. 'Komaan, positief blijven denken', leg ik mezelf op. Maar toch, zenuwen, gevoelens en angsten schakel je niet zomaar uit, of soms toch niet. En blijkbaar al helemaal niet op Valentijn.



Terwijl er thuis door de badkamerman naarstig wordt verdergewerkt aan onze toekomstige badkamer schraap ik vlug nog een dun laagje ijs van mijn autovensters en stap de wagen in om richting ziekenhuis te rijden. Onderweg naar het ziekenhuis zet ik de autoradio ietsjes luider dan normaal, gewoon voor de afleiding.

















Al snel arriveer ik bij het ziekenhuis. Als ik uit de auto stap neem ik een diepe zucht en neem in de ondergrondse garage de lift naar boven. Een andere diepe zucht volgt. Ik probeer me te ontspannen maar het lukt me niet zo gemakkelijk. Ik loop de inkomhall van het ziekenhuis in en zie een taxi aankomen met daarin een oude man en dame, beiden met een mondmasker op. Zelf draag ik er geen. Ik wil die ondingen niet meer op mijn gezicht heb ik besloten.

Ik steek mijn id-card in de incheck-automaat en stap opnieuw een lift in en vervolg mijn weg naar de dienst Oncologie.

Als ik daar aankom gaan mijn hersenen op slot. Ze lijken wel pap. Ik wil niet meer nadenken. Mijn hoofd is gewoon leeg. Ik meld me aan bij de balie en mag gaan plaatsnemen in de wachtkamer.


En dan geduldig wachten…

Ik heb zoals altijd mijn smartphone mee. Je weet maar nooit hoe lang je moet wachten. Ik hou wel van mensen kijken, maar niet in het ziekenhuis, dat doe ik liever op een terrasje. Ik surf wat rond op sociale media maar ik merk ondertussen dat ik toch gespannen ben, mijn oren staan op scherp. Mijn hoorapparaten had ik voordien al wat luider gezet, zodat er niets van het gesprek aan mijn gehoor en aandacht zou kunnen ontsnappen. Nu komen de geluiden dus extra binnen en de prikkels gaan rechtevenredig mee de hoogte in. Ik doe alsof ik lees maar mijn ogen dansen heen en weer over het schermpje, de woorden en foto's. Wat ik zie of lees komt niet binnen.




Ik hoor iemand op hakken door de gang komen aanlopen. "Mevrouw, u mag meekomen."

De jonge Nederlandse oncologe, met mondmasker op, stapt in snelle stappen richting haar onderzoekskamer. Ik probeer haar bij te benen en volg in haar voetspoor. Ze is nog niet zo lang in dienst in dit ziekenhuis. Ze neemt plaats achter haar bureau en nodigt me uit ook te gaan zitten. Na een erg korte babbel zegt ze: "Je bovenkleding mag uit en dan mag je daar op de onderzoekstafel plaatsnemen."

De temperatuur in haar kabinet is aangenaam, maar ik heb het toch koud...

Ik voel hoe ze knijpt en drukt en hoe ze mijn nek, hals, oksel en tenslotte ook mijn borsten nauwkeurig onderzoekend betast.

 




Mijn gedachten dwalen af naar die eerste keer, midden april 2022. Net geen 3 jaar geleden, toen ik daar ook was, in diezelfde ruimte, maar toen was het wel bij haar collega. Vol vertrouwen en goede moed, denkend dat het gewoon een cyste zou zijn... Ik herinner me de dreun die ik toen na de resem onderzoeken kreeg, wanneer ik de diagnose 'borstkanker' vernam. Alles flitst terug door mijn hoofd: de onderzoeken, de behandelingen, de onzekerheid, het wachten, de operatie, de complicaties, de chemo, de immuno- en hormoontherapie, en vooral... de vele gevolgen en bijwerkingen van dat alles.

'Rustig ademhalen', zeg ik tegen mezelf, en ik doe mijn ogen dicht en probeer me te ontspannen, terwijl mijn borst door haar verder wordt 'bepoteld'. 


Maar ik word door de arts al snel uit die gedachten over toen naar het heden teruggehaald. "Die verdikking hier in deze borst is niets om je zorgen over te maken. Dat is littekenweefsel, deels van de operatie, deels van de bestralingen. Wel dagelijks masseren, zodat het niet harder en groter wordt en zich gaat vasthechten aan de borstspier. Want dan gaat het last opleveren. Maar verder ziet alles er best prima uit. Ik ben tevreden."


Ik ben er zeker van dat ik nog meer tevreden ben dan zij. Hoe kan dat ook anders? Ze zegt dat ik me opnieuw mag aankleden. En dat we elkaar dan over 6 maand terug zullen zien, maar dan voor de echo- en mammografie. 



Vijf jaar lang zullen we dit zo doen, zo'n 'date' voor een zesmaandelijkse controle. De ene keer een 'betastend/aftastend' onderzoek. De andere keer een echo/mammo, dus een meer 'technische' controle dan. Daarna, als alles blijft zoals nu -cross your fingers - wordt dit teruggeschroefd tot maar 1 keertje per jaar. Zo gaat dat trouwens bij iedereen die met borstkanker leeft. Maar ik vorm hier willens nillens toch wel een uitzondering op, want tussendoor zullen we elkaar hoe dan ook gewoon maandelijks blijven zien, zijn het dan niet voor 'borstaffaires' maar voor mijn 'limoncello'(infuus)dag. Dus ver weg uit elkaars leven zijn we nooit, die oncologe(n) en ik.

Ik wens haar nog een fijn weekend en stap gezwind en opgelucht haar kantoortje uit, richting lift en parkeergarage. Ik voel het gewicht letterlijk van mijn schouders afglijden.

Als ik de garage uit rijd, richting straat, zie ik dat de zon schijnt. Ik doe de zonneklep naar beneden, want ze schijnt echt fel. 'Scheen ze deze ochtend ook?', vraag ik me af. Ik heb ze in ieder geval toen niet opgemerkt. Maar nu wel. Het lijkt zelfs alsof ze bij die gedachte nog wat hàrder schijnt. En ik hoop dat ze tussen nu en binnen 6 maand nog méér zal schijnen.





In de auto vallen alle emoties van de voorbije dagen terug in de juiste plooi en op de terugweg naar huis hou ik nog halt bij de supermarkt. Ik doe de wekelijkse boodschappen en trakteer mezelf op een boeketje tulpen. Voilà, mijn Valentijnsboeket, denk ik.



Thuisgekomen eerst de boodschappen uitladen met hulp van de gedienstige  badkamerman, snel de tulpen in de vaas met fris water zetten, nog wat aan de slag met stofzuiger en dweil, terwijl ondertussen de spinaziesoep op het vuur zachtjes staat te pruttelen. 



Tusssendoor zie ik bij een blik op mijn smartphone dat mijn liefste zielemaatje me in de loop van de ochtend een berichtje had gestuurd. De positieve vibe die daarin vervat zat deed duidelijk wel zijn werk. Ik stuur een berichtje terug om te zeggen dat de controle OK was. Dankbaar ben ik, voor zo'n fijn zielemaatje. En voor die zon. En voor de tulpen. En voor de geruststellende controle. En voor... ja, voor zoveel eigenlijk.

Omdat ook badkamermannen honger hebben schenk ik die lieve jongen nog een mok hete soep uit en geef ik hem een paar (van de gisteren gebakken) wafels. En na zijn vertrek dan nog vlug de bovenverdieping netjes maken, want werken in huis betekent ook veel stof in huis. 



En dan nu... tijd voor een kopje koffie, met een heerlijke praline erbij van de plaatselijke chocolatier. Of twee. Of drie. Of... Meer dan verdiend, denk ik dan... voor mijn Valentijn.😉 





Reacties

  1. Mijn vrouwtje. Heerlijk nieuws. Ik ben blij voor jou. En ik hoor dat je veel moed hebt om ook andere zaken bij te nemen. Uw wafels en de soep zien er heerlijk uit. 🫠

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel, Roosje. Maandag kletsen we gezellig bij, bij een kopje koffie en wat zoets.

      Verwijderen
  2. En dat allemaal op een dag als deze , een ware emotionele rollercoaster !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nu, aan het einde van deze dag, bekijk ik het anders: 'Wat een prachtige Valentijnsdag heb ik gehad!'

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Twee jaar na diagnose

Opnieuw een fout lotje getrokken