1000 vragen, een PET-scan en veel geduld

1000 vragen spoken in mijn hoofd rond. En hoe vervelend dat ook is, het is onvermijdelijk en ik troost me met de gedachte dat dit iets is waar iedereen mee te maken krijgt die met de diagnose borstkanker wordt geconfronteerd.  

Krijg ik eerst chemo en dan operatie? Of toch eerst opereren en dan pas chemo, eventueel nog bestralingen enz... En hoe lang lig je dan in het ziekenhuis? En hoeveel pijn heb je? En wat achteraf, kan je dan wat 'uit de voeten'? En wat als die okselklierverwijdering je een dikke arm geeft, hoe lang duurt dat? En wat met die chemo? Hoe ziek zal ik ervan zijn? Of toch niet ziek misschien en enkel maar moe? En wat doet dit met mensen die me nauw aan het hart liggen? Hoe moet Geert dit allemaal dragen, in combinatie met zijn job? En hoe lang gaat dit hele traject duren? ... enz... enz... enz... 

Hoe dan ook, gisteren, 21/4, was er de PET-scan in AZ Groeninge in Kortrijk. Ik haalde moeiteloos mijn 5000 stappen binnen die grote campuskliniek. 😉
De ochtend was vroeg gestart, want ontbijten moest al VOOR 7u en vanaf dan nuchter blijven en enkel nog water drinken. Om 13u moest ik dan in het ziekenhuis zijn, in het HOT LAB (what's in a name?) voor het onderzoek dat tot 16u zou duren. 
 

En dan volgt de PET- en CT-scan. Het radioactieve spul zal zijn ding wel hebben gedaan maar het is een onderzoek dat toch wat tijd vergt. Eerst 'aperitiefke' met contractvloeistof drinken, met een pilletje erbij om het goed te verteren. Dan komt het infuus met water. Daar wordt een half uurtje later dan de radioactieve stof aan toegevoegd. Verpleegkundige houdt veilig afstand, want vanaf dat ogenblik is het darmpje langswaar die stof naar binnenvloeit toch radioactief stralend. En dan komt het: een half uur lang stil liggen, zonder te lezen, te bewegen, te praten (wat voor mij nog lastigst van al is 😄). Dit opdat de radioactieve glucose richting kankercelletjes kan gaan. Die celletjes 'vreten' dat namelijk graag. Bewegen zou maken dat ook je spieren wat van dat spul mee gaan opeten en dat is niet bevorderlijk voor het onderzoek. 

Eens de kankercelletjes zich tegoed hebben gedaan aan dat stofje krijg je nog een 'pousse-cafeetje': nog een andere contrastvloeistof. Ik denk dat ik nu écht fluorescent ben en lichtgeef in het donker 😏

Blaas nog even leegmaken (toiletbril dicht, 2x doorspoelen, want plasje is radioactief). En dan volgt de effectieve scanner. Ook daar weer 20 minuten onbeweeglijk stil liggen. (Dit stilliggen doet mijn rug geen deugd, zal ik die avond nog heel goed voelen). Tussendoor wordt ook nog een andere vloeistof bijgespoten in het infuus (voor de CT) en gloei ik even van kop tot teen. Maar da's snel weer voorbij en alles verloopt vlot. De verpleegkundigen op de afdeling Nucleaire geneeskunde zijn ook lieve mensen die alles duidelijk toelichten en je op je gemak stellen. Nu nog 12 uur lang uit de buurt blijven van zwangere dames, baby's en kinderen onder de 12 en ja, ook puppy's en kittens. Zodat ik ze niet bestraal met mijn radioactief lijf... Wie wat ouder is loopt blijkbaar geen gevaar met mij in de nabijheid.

Daar waar mijn dagen doorgaans te kort zijn om alles rond te krijgen wat ik voor die dag heb gepland, zo lang duren ze nu. Elke seconde lijkt een minuut, een minuut een uur en een uur lijkt een dag te duren.  Eens je weet dat die rotziekte je te pakken heeft wil je een 'oplossing'. En dat zo snel mogelijk.
Die zieke borst voelt aan als een bommetje, een granaat die aan je lijf kleeft en enkel maar voor meer miserie kan zorgen naargelang de tijd verstrijkt. Je wil ze dus weg. Of minstens toch die stomme tumor eruit.  Maar onderzoeken vragen tijd. En best ook dat er door de artsen niet over 1 nacht ijs wordt gegaan, maar alles goed in kaart wordt gebracht. Ik ben er zeker van dat dit de meeste kans zal geven op een goede therapie. 

Dus moeten we de tijd zoveel mogelijk 'doden' (pff, stomme woordkeuze zeker?), door bezig te blijven. Maar hoe? Ach, zoals elke vrouw liefst doet: door te gaan shoppen. Een paar schoenen gaan kopen (terwijl ik er eigenlijk geen nodig heb... alhoewel, geen enkel paar schoenen is overbodig zeker? 😉). Ik betrap mezelf erop dat ik toch maar kies voor een modelletje dat snel aan en uitgetrokken is (handig bij de vele onderzoeken en het aan- en uitkleden).

Dan ook snel nog wat nieuwe nachtkledij kopen, tegen de dag dat ik naar 't ziekenhuis moet voor de ingreep. Want als die er komt, dan kan het snel zijn. Tenzij er eerst wordt gestart met chemo. (Maandag weten we daar meer over).  Met een supertip van een lotgenote trouwens, die me laat weten dat je best geen slaapkleedjes neemt maar opteert voor pyama's en best een model met knoopjes vooraan, da's handiger bij de verzorging in het ziekenhuis. (Dankjewel, Eva! 💓).
En verder haal ik al wat extra katten- en hondenbrokjes in huis. Want die beestjes moeten ook eten als ik opgenomen ben. En koffie, koekjes, zoutjes,... en het favoriete snoepje van manlief (want die moet toch 'eten' (en zichzelf troosten met een snack) als ik straks even elders 'logeer'). 

Nu dit weekend nog doorkomen... maar met een gepland etentje met tante en nonkel, een bezoekje van vrienden, wat boodschappen,... zal het wel snel maandagmiddag zijn. Want dàn weet ik pas écht wat me allemaal te wachten staat. En dan worden die 1000 vragen misschien al voor de helft of meer beantwoordt.