Weer eentje afgevinkt!.

Maandag 3 juli 2023, een dag waar ik al een hele tijd naar uitkeek. Want eindelijk zou ik dan na 15 zware maanden aan behandelingen ook de (Herceptine) immunotherapie kunnen afvinken.

Na mijn diagnose op 12/4/2022 volgde eerst het plaatsen van de 'port-a-cath' (poortkatheter). Al snel daarop waren er dan de reeks chemokuren, in september de borstingreep, in december de bestralingen/radiotherapie gevolgd door de immunotherapie. Tussendoor nog wat ziekenhuisopnames door een lymfeoedeem, een serieuze corona, de val van onze trap,... en veel pijnlijke dagen en (slapeloze) nachten door darmen en anale fisuur. 

Maar het gaat langzaam maar zeker de goede richting uit. Dagelijks voel ik verbetering en vooral: meer energie. In de tuin bezig zijn, het huishouden doen, het lukt allemaal terug, zij het meer gedoseerd dan vroeger. Middagdutjes zijn er amper nog en de nachten lijken ook meer op wat een doorsneemens 's nachts doet: slapen. En sinds deze week ook terug in ons bed en niet meer in het bed op de kinderkamer. Beetje bij beetje normaliseert alles terug wat.

De mentale veerkracht, daar is wel nog wat werk aan de winkel, maar ook dat komt wel goed eens mijn lichaam terug in betere doen is. 

En ja, vandaag was hij er dan, die langverwachte derde juli, met zijn laatste dosis van de Herceptine-immunotherapie. 

De namiddag begon met een hartonderzoek (omdat Herceptine nadelig kan zijn voor hart en bloedvaten). En ik mocht me achteraf ook nog eens ferm in het zweet rijden tijdens de cardio-fietsproef. En het was geen elektrische fiets 😉.

Een wielrenner die de Mont Ventoux beklimt was er niets tegen. Voor mij (noch voor Olaf 😉) geen gele trui maar het voelde wel zo aan. 

Maar de resultaten van het onderzoek én de fietsproef waren uitstekend. Ben dan blijkbaar toch sportiever dan ik dacht 😂. De behandeling heeft hoe dan ook geen schade toegebracht aan mijn hart of bloedvaten. Hart en aders moeten wel op regelmatige basis verder opgevolgd blijven, ook al omdat er familiaal wel wat hart-issues waren. 

Op nog (na de serieuze Mont Ventoux-fietstocht) natrillende benen mocht ik dan richting dagkliniek...

Daar volgde een gesprek met en onderzoek door dr.Wilmès, de oncologe. Alles ziet er volgens haar goed uit. Resultaten van bloed en hart zijn OK en de rechter(kanker)borst is ook OK. Het feit dat ze wat harder aanvoelt en een volle cupmaat groter is dan de linkse is te wijten aan de bestralingen in december en dat zal ongetwijfeld zo blijven. Maar ach, daar kan ik me wel mee verzoenen, zo lang ze maar 'gezond' (lees kankervrij) is. Alleen wat lastig om een passende BH te vinden, want BH's hebben nu eenmaal zowel links als rechts eenzelfde cupmaat. 😉

Twee knobbels (in mijn hals en onder mijn oksel) waar ik me al enkele dagen wat zorgen over baarde bleken onschuldig te zijn: de ene een opgezette ader, de andere een onschuldig kliertje. Maar begrijpelijk dat ik er bang voor was, aldus de oncologe. Oef, die angst kunnen we in ieder geval nu ook weer loslaten.

Over de mentale weerslag die zich de laatste weken toch extra liet voelen zei ze dat ze vond dat ik erg moedig, strijdvaardig en sterk doorheen het hele traject ben gegaan en het niet abnormaal is dat ik nu de (mentale) 'weerbots' daarvan voel. En ook al omwille van de anti-hormoontherapie die je in een menopauze 'in het kwadraat' brengt. Ze opperde dat ik, na volledige recuperatie van alle lichamelijk nadelen, nu tijd moet maken om rust te krijgen in mijn hoofd, angsten los te laten en mijn sociale contacten uit te breiden. Loskomen uit isolement en voldoende verstrooiing zoeken zijn daarbij essentieel. Op termijn raadt ze me aan om zeker werk te maken van mijn (vage) plannen om vrijwilligerswerk te gaan doen en zo meer buitenshuis te komen.

Daarnaast rest me ook nog het verderzetten van de 7 jaar anti-hormoontherapie en de (levenslang) maandelijkse 'limoncello' baxters met vitaminecocktails. Die laatste staan los van de borstkanker (ik krijg ze al meer dan 5 jaar) maar hebben alles te maken met de polyneuropathie die er al eerder was maar die nu wel verder is toegenomen door de chemotherapie. 

Die fluorescerend gele vitaminecocktails (ik denk altijd dat ik licht geef in het donker als ik ze weer eens kreeg 😂) blijven dus een 'vaste waarde' en zullen maandelijks geprogrammeerd blijven staan... tot ik ooit mijn laatste adem uitblaas. Dus zijn ze hier, willens nillens, nog niet van mij vanaf, die verpleegkundigen van de dagkliniek.

Op 18 augustus sta ik hier in ieder geval terug voor mijn volgende portie 'fluo-gele liquid'.

Om alle verpleegkundigen te bedanken voor alle goede zorgen & verzorging, de steun & begrip, de vele fijne babbels en alle gezellige (maar soms ook eens wat minder gezellige) momenten die ik met hen kon en mocht delen in de voorbije 15 maanden heb ik hen vandaag een mandje, gevuld met een bedankingskaartje met passende tekst, een doosje pralines én 15 polymeerklei-juweeltjes cadeau gedaan. Exact evenveel juweeltjes als er verpleegkundigen zijn en ook exact het aantal maanden aan therapie die ik bij hen doorliep.

De dames gingen meteen voor de spiegel gaan passen en uitkiezen welke nekhanger hen het beste stond. Leuk om zien hoe daarna alle verpleegkundigen hun witte short opfleurden met de frisgekleurde nekhangers en zo hun werk verderzetten. Eentje zei dat ik een zomers gevoel in de gang had gebracht met al die fleurige kleurtjes. 

Zij waren erg dankbaar en superblij met hun juweeltje en kwamen me allemaal fier tonen welke ze elk gekozen hadden. Maar ik was nog veel blijer dan zij omdat ik hen op die manier meer dan verdiend 'in de bloemetjes' kon zetten.

 

Na de laatste zak Herceptine loopt nu op dit eigenste moment de 'limoncello' traag en gestaag mijn lijf in maar binnen een dik uurtje ga ik hier echt een vreugdedansje doen. 💃

....

En dan nu de lift in, parking uitrijden en pas op 18 augustus zien ze me hier terug (hoop ik🤞).

En laat de zomer ☀️😎🍹dan nu maar écht beginnen! De zomer van 2022 ging grotendeels aan mij voorbij maar van deze van 2023 ga ik dubbel en dik (proberen te) GENIETEN. 

En doen jullie dat zeker ook!🍀