'Event cancelled'

Ik zou een workshop geven aan een paar 'vrijgezellige' dames. Dochter van vriendin huwt binnenkort en we zouden, als een onderdeel van haar vrijgezellenfeestje, samen wat fimo- juweeltjes knutselen. Gisteren alles nog netjes voorbereid en klaargezet... Maar dat deel van het feestje ging niet door... want ik moest 'cancellen'. 

Het eerste geplande puntje uit mijn agenda waar al een streep door werd getrokken.

Hoe sterk en dapper ik de voorbije dagen was, zo kwetsbaar en droevig was ik vandaag. 

De dag was nochtans goed begonnen en ik had zelfs nog afspraken gemaakt over het tijdstip van aankomst bij de vrijgezellige dames, enz., maar iets later volgde het verhaal van een vriendin die het nog veel moeilijker heeft dan ik en desondanks toch aanbood om chauffeur te zijn op chemodagen. Dat hakte er al ferm in. Traantjes. Domper 1.

Hierover nadenkend was er plots de verlammende angst over op wie ik telkens zal moeten terugvallen als de lastige dagen eraan komen... Domper 2.

De voorbije dagen had ik me heel erg gedragen gevoeld door talloze berichtjes, mailtjes, telefoontjes van mijn familie, van vriendinnen, collega's, zelfs vage kennissen of mensen die ik in jaren niet meer hoorde of zag maar die me een hart onder de riem staken. Ik besef dat niet iedereen even vlot kan omgaan met het verdriet van anderen of de juiste woorden weet te vinden bij zo'n nieuws, maar in de voorbije dagen heb ik gemerkt dat zowat iedereen die me op een of andere manier een warm hart toedraagt zijn of haar grens had overstegen om me toch moed en kracht toe te wensen. Dit sterkte me, dit was mooi, dit gaf me wat kracht.

Maar vandaag was het over, met dat sterk zijn. De rauwe, bittere realiteit, de angst voor wat er komen gaat, de schrik over op wie ik kan en mag terugvallen op dagen dat het niet gaat lukken, de vermoeidheid door het bijster slechte slapen van de voorbije weken deed me crashen. 'Event cancelled' dus... ik moest afbellen, hoe spijtig ik dit ook vond. Maar er was begrip. En dat deed dan weer deugd.

In bed dacht ik rust te vinden maar mijn hoofd bleef maar malen en mijn rugpijn verbeterde ook al niet.

Dan maar zetel in en dat boek van Liesbeth Van Impe lezen dacht ik. Halfweg gekomen moest ik het echter dichtklappen. 

Te heftig. Het gaf me angst over wat ik mogelijk kan verwachten aan behandelingen en gevolgen. 

Te confronterend. Wie gaat mij opvangen zoals zij werd opgevangen? 

Te beangstigend. Hoeveel pijn moest zij doorstaan, en zal mij zoiets wel lukken? 

Boek dan maar aan de kant. Later probeer ik nog wel eens. TV aan, maar naar niets kijkend en niets horend.

Misschien nog een geluk dat ik alleen in gezelschap van de hond thuis ben. Ik ben waarschijnlijk toch geen fijn gezelschap nu...