Onverwachte mooie momenten
Iedereen kent ze wel, die onverwachte mooie momenten die plots ergens in je week opduiken. Wel, zo was het gisteren. Na een broodnodig middagdutje (want ja, die vermoeidheid is echt wel voelbaar) bezoek gekregen van Nadine, met een prachtig troostboeket (bloemetjes zijn echt niet nodig, maar ik geniet er natuurlijk heel erg van).
En dan was er weer zo'n 'klein gelukske' dat uit het niets naar voren sprong. Manlief was op een terrasje hier vlakbij iets gaan drinken met collega Ahmed en vroeg of ik hen niet kwam vervoegen voor een drankje.
Tot mijn verbazing zaten Geert, zijn Irakese (maar vloeiend Italiaans sprekende) collega Ahmed én de Italiaanse Francesco al (voorafgaand aan het optreden) te 'verbroederen'. Samen nog een spaghetti gegeten en daarna genoten van een heel tof optreden van deze getalenteerde streetperformer/muzikant. Vlotte, sympathieke kerel, mooie liedjes uit diverse genres, een heel uitgebreid répertoire. Dit was genieten! En vooral: urenlang niet aan kanker denken...
Want tenslotte is het, zoals collega-vriendin Ingrid, me vandaag zei: "Je hebt kanker, maar je bént de kanker niet." Dus meepikken wat kan, rusten als het moet, leven en genieten zolang en zoals het nu kan.
Meegenieten van Francesco? Op mijn FB-pagina deel ik een paar leuke video fragmenten van dit optreden.
Na mijn lang verhaal (ik ben heel goed in het vertellen van lange verhalen 😉) kwam dan de vraag "En zeg eens, Annick, wat kan ik eigenlijk voor je doen of betekenen in de komende tijd?".
Wat een deugddoende vraag is dat toch! En hoe erg voel je je op zo'n moment gesteund! Diezelfde vraag werd me de voorbije dagen ook door andere vriend(inn)en, nichtjes,... gesteld. En dat doet ongelooflijk veel deugd. Ik hoop het allemaal zo goed mogelijk alleen en met hulp van mijn lief door te spartelen, maar, wie weet... Geen glazen bol, dus.... Dankjewel allemaal, voor jullie steun en voorstellen. 💋
Het middagdutje had wat vruchten afgeworpen en een extra pijnstiller (die verdomde port-à-cath hé) zorgden ervoor dat ik dat al bij al best haalbaar vond. Richting 'Den Biechtstoel' dus. 'Den Biechtstoel' stond eigenlijk al veel langer (van lang voor ik mijn K-diagnose had gekregen) in mijn agenda gepland voor die avond, met een optreden van 'Francesco Il Mercante'. Maar de laatste dagen had ik niet meer gedacht er te zullen geraken.
Reacties
Een reactie posten