Pruikenpasdag

- vrijdag, april 29, 2022

De geplande 'pruikenpasdag' kwam wat ongelegen want manlief moest een examen gaan afleggen die middag. Dit hield in dat ik zelf ging moeten beslissen welke pruik ik binnen heel korte termijn zou moeten dragen. Moéten dragen, ja, want tot dit eigenste ogenblik ben ik nog steeds geen pruikenfan. Misschien verandert dat wel als mijn haar effectief op de grond of op mijn kussen ligt en niet langer meer op mijn hoofd staat, who knows?

Goed dan, ritje naar Kuurne (opnieuw zonder autogordel (ik hoop dat hier geen politieagent meeleest 😉)), met mijn handtas tussen autoportier en mijn arm gepropt (want die poortkatheter doet wel ambetant als die arm geen steun krijgt).

In de pruikenwinkel wachtte een supervriendelijke dame me op. Babbeltje over het hoe en waarom ik een pruik wou. Want pruiken worden verkocht aan een heel divers publiek: van mensen met dun haar, met kanker of andere medische reden, als modegrilletje, aan transgenders, prostituées,... Diversiteit troef daar in het klantenbestand. 😉

Goed, het passen kon beginnen. Fel punky pink was niet voorradig (daarvoor kon ik beter naar de carnavalwinkel in Aalst dacht de pruikenmevrouw) maar er waren wel wat modelletjes waar lichtroze mèches in verwerkt zaten. Maar dan ben 'ik' weer 'ik': alles of niets en niet zo ergens iets er tussenin.

Korte pixie, wat langere carré of toch maar iets wat (minst shocking voor wie erop moet kijken) in de richting van het huidige kapsel zit? Ze passeerden allemaal de revue én mijn hoofd, die pruiken. De keuze van wat de pruikenmadam en ikzelf het mooist vonden staan werd bevestigd door manlief (lang leve Whatsapp videobellen).

Dan nog wat sjaaltjes/mutsjes (want die zal ik echt wel willen opzetten zei mevrouw, al is het maar tegen te felle zon deze zomer) (en weer allemaal zwart/wit, ook weer zo helemaal 'ik' dus) erbij en ik stapte buiten met mutsjes en een nieuw kapsel... in een draagzakje.

Nog heel even zal ik van mijn eigen haar kunnen genieten, maar dat gaat hooguit nog een kwestie van dagen of 1 of 2 weken zijn.

Voor wie het aankan me te zien in een 'voor-en-na': hier verder zijn de foto's.

Wie liever wacht tot binnenkort om me ermee in levende (kanker)lijve: don't scroll down!

Thuiskomst was een wissel: ik binnen, manlief buiten, richting examen preventieadviseur. Dat hij later op de avond glansrijk bleek te hebben doorstaan. Geslaagd! Proud on my man, om er in deze voorbije moeilijke weken voor mij te zijn, en dat naast zijn studeerwerk, het maken van een eindwerk, zijn drukke job en dan ook nog te slagen in het examen.

Dit goed gevoel over manlief werd toch een tikkeltje overschaduwd door hoe ik me zelf voelde die avond. Moe. Doodmoe... En geen honger. Wie mij en mijn doorgaans zeer goed ontwikkelde appetijt kent vindt dit dus zeker heel bizar. Ikzelf ook. Half potje rijstpap gegeten en in slaap gevallen...

Na een lange nacht (zeker 8 uur geslapen!) zit ik nu klaar voor een afspraak bij borstchirurg/gynaecoloog en daarna nog langs bij Radiologie voor het plaatsen van clips op 'Mister X' en 'Madam Okselklier', zodat ze zich niet kunnen verstoppen op de dag van de borstoperatie in het najaar.

Gisteren was ook de 'grote dag' voor mijn lotgenootje E. Nieuwsgierig om straks te vernemen hoe het verliep en hoe ze zich nu voelt.

Wie nu nog doorscrolt krijgt de foto's te zien...

Maar stoppen met scrollen mag ook. 😉

Eerste foto: de haartjes die eraf gaan