We zijn vertrokken

We zijn vertrokken, we zijn goed vertrokken. Voor heel wat geloop en veel onderzoeken.
Dr Wilmes, de oncologe die vandaag 'op het programma' stond, was eerlijk en openhartig tegen Geert en mij toen ze zei dat ze op dit moment nog niet veel kan vertellen over hoe de behandeling er zal gaan uitzien.  Mogelijks wordt er eerst gestart met chemo en dan pas de ingreep. Of toch andersom. En de hele borst weg of deels, daar wou ze nu nog geen uitspraak over doen.
Dat zal allemaal pas duidelijk worden als er nog wat bijkomende zaken in kaart worden gebracht. Want er moet ook nog worden bekeken of er uitzaaiingen zijn naar botten of andere organen. Hoe ver is dat vieze beestje al gaan rondzwerven in mijn lichaam? Geen mens die dat nu al weet. In de oksel zit in ieder geval al een dikke knobbel die niet veel goeds belooft.

Er volgde dan nog een met momenten duidelijke maar soms ook wat moeilijker begrijpbare uitleg over de 'stopcontacten' die rondom een tumor gaan postvatten. Zij zijn de poortjes die de 'voeding' toelaten richting tumor. Er zijn er 3. En eentje daarvan, daarvan had ze de uitslag nog niet binnen. Ook die zal bepalend zijn voor het verloop en vervolg. Wat wel al duidelijk is is dat het een hormonale tumor is.

Hoe die er komt? Welke uitlokkende factoren er zijn? Waarom dat vieze beest nét in MIJN borst kwam wonen? Waarom een mens kanker krijgt? Dat zijn vragen die ik aan de oncologe stelde vandaag.
Er kunnen veel factoren spelen, maar welke het specifiek is, dat is niet duidelijk te benoemen, zei ze.
Roken zou een trigger zijn maar ik rook niet. Uitgesloten dus.
Je kan ook genetisch erfelijk belast zijn. Het feit dat zowel mijn vader àls mijn moeder overleden zijn aan pancreaskanker maakte dat de oncologe besloot om toch zeker ook te gaan kijken of ik ergens wat meegekregen heb in die van mijn ouders geërfde genen. Er volgde dus nog een bloedafname en die zal dit moeten duidelijk maken, naast nog meerdere zaken die in het bloed terug te vinden kunnen zijn. 

Het eerstkomende onderzoek in de rij zal dus een PET-scan zijn, die botten en organen zal visualiseren en wat er wel of niet (laat ons hopen op 'niet') heeft in postgevat.  Volgende week, donderdag na Pasen,  word ik in Kortrijk verwacht voor die PET-scan.
En nee, PET staat deze keer niet voor huisdieren. Dus Tashi kan niet mee. 't Arme beestje zal me nog veel moeten missen de komende tijd. 😞

De resultaten van de PET scan zullen al vrij snel daarop, maar dan met dr De Backer, worden besproken op maandag 25 april. Het wachten 'prikt' wel wat bij mij.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het eigenlijk allemaal best snel gaat en alles elkaar goed opvolgt. Maar anderzijds voelt het aan alsof de uren dagen duren nu.
Eens de diagnose duidelijk is wil je behandeld worden, hoe rapper hoe liever. Dat beest bestrijden. Dat beest niet verder laten doorkruipen naar andere logeerplekjes in mijn lichaam. Weg ermee, eruit, dat wil ik. Ik zie mijn borst als een vijand die er nu echt teveel is. Ze moet daar niet zijn, want ze huisvest een vies beest. Maar ja, geduld... stap per stap... niet vooruitlopen op dingen.

Dat worden dus nog veel slapeloze nachten. 'k Ben altijd al een slechte slaper, met een nachtrust die ten vroegste om 2 of 3 uur 's nachts (of is het dan al ochtend?) start en nooit veel verder reikt dan een zestal uurtjes slaap. Maar sinds de diagnose zie ik zowat àlle uren verschijnen op mijn wekker. Gelukkig ligt de smartphone dan niet veraf en kan wat digitale verstrooiing de uren wat laten vooruitglijden.
Het goede voornemen om 's middags een 'powernap' te doen, daar komt nooit wat van in huis. Teveel om nog te regelen en vooral: dat hoofd dat te vol met vragen zit om tot rust te komen.

Misschien zal het helpen als ik begin te lezen in "Chemodag is de beste dag van de week" van Liesbeth Van Impe. Het boek dat ik, na een tip van een lotgenote die al een heel stuk verder in het traject staat, vandaag ben gaan halen bij de boekenwinkel. Me al wat 'inlezen', al wat vragen beantwoord zien die nu door mijn hoofd spoken, al wat weten wat me (mogelijk) allemaal te wachten staat. Het kan de gedachten wat verzetten... en het zal vooral de uren wat sneller vooruit doen tikken.