Wegen met kronkels
Het leven, het is een raar beestje. Vanaf je eerste kreet bij geboorte ga je op pad. Eerst onder de vleugels en hoede van jouw bezorgde en liefdevolle ouders. Later probeer je dat op eigen benen. Eerst wat wankel en aarzelend maar daarna steeds meer zelfverzekerd en vol zelfvertrouwen. Je volgt je levensweg, dag per dag, jaar na jaar.
Dat vlot doorgaans wel goed, maar het pad gaat soms eens NIET over rozen. Dan neemt die weg even een rare kronkel en is er plots een bocht die je niet zo meteen zag aankomen. Je stuurt wat bij, probeert niet te slippen of in het 'decor' terecht te komen. En ja, ook dat lukt dan meestal perfect.
Een enkel keertje lukt dat niet, ondanks je rijervaring, stuurkunst en voorzichtigheid. Dan slip je te ver, en loopt je wagen fikse deuken op.
Maar zelfs dan is de kans nog groot dat je het overleeft. Mogelijks met flink wat averij, bulten en builen en misschien zelfs letsels die levenslang deel van jou zullen blijven uitmaken. Maar je leeft nog. En dat is het belangrijkste.
Zo'n slipbeurt maakt ook dat je beseft dat het leven kwetsbaar is. Dat gezondheid en geluk soms maar aan een dun zijden draadje hangen.
En het brengt, naast treurige momenten, pijn en verdriet, ook nieuwe inzichten. Dat het leven de moeite waard is, zelfs al zijn er (iets te)veel kronkels op je levensweg.
Elke (ja, ook negatieve) ervaring maakt je sterker. Kwetsbaarder ook. Maar ook nuchterder, realistischer.
Wat ik een maand geleden nog niet had verwacht was dat mijn levensweg weer zo'n afbuiging zou maken. Deze afbuiging kwam zeer onverwachts.
Ik ga dus heel even geen stippen aan de horizon plaatsen en even ook niet teveel doelen voor ogen houden.
Want ik heb (al langer en nu nog meer dan ooit) geleerd dat je nooit van te voren weet welke hobbels, obstakels, welke bergen en welke dalen je tegen gaat komen. Dat wordt nu, na de recente diagnose, nog eens allemaal bevestigd. Niet teveel plannen maken dus.
Maar 2 doelen neem ik me wel voor: opnieuw gezond worden en daarna dubbel en dik van het leven genieten.
Geen kronkel in de weg die me daarvan weghouden zal.
Dag Nini,
BeantwoordenVerwijderenIk heb nu even echt de tijd genomen om al je blogs na elkaar te lezen. Eerste reactie: geschrokken natuurlijk!
Na het verlies van je dierbare mama was het de bedoeling om terug even op adem te komen, maar dan neemt die rotziekte je adem terug weg.
Zoals je zelf al aangegeven hebt krijg je berichtjes van iedereen, ook uit onverwachtse hoek. Misschien ben ik wel zo 1tje. De dochter van een oud collega. Amper een paar keer gezien. Maar die paar keer hebben er wel voor een diepe indruk gezorgd. Een indruk van een sterke, goedlachse intelligente vrouw. 1tje die heel vlot en mooie met woorden overweg kan. Net zoals je dat nu doet in je blog.
Gepaste woorden heb ik echter niet om je de troost of sterkte te kunnen bieden die je nodig hebt en de komende periode nodig zal hebben. Maar misschien is de gedachte dat ik je blogs volg en daardoor extra hard aan je denk wel een troost.
Jammer genoeg doet zo een gebeurtenis er ons weeral aan denken dat er moet worden geleefd en de dagelijkse sleur ons niet moet doen leven. Ik hoop dus van harte dat je tussen alle onderzoeken door kan ' leven'. En heb je in dat ' leven' toch ergens nood om je rugzak te delen, weet dan dat ik het verre Ternat er iemand woont die je rugzak, ja zelfs ook digitaal, samen met jou lichter kan maken.
Vele groetjes
Wendy ( dochter van roosje)
Jeetje, Wendy, je doet me even ferm naar adem happen. Wat een mooie complimenten!
VerwijderenMaar dat gevoel is best wederzijds. Jij bent zelf ook zo'n straffe madam die al veel heeft bereikt. Én je hebt ook een hele vlotte pen, dat las ik al meermaals. Daarnaast ben je ook nog eens de dochter van mijn fantastisch lieve ex-collega én kan het natuurlijk alleen maar in je genen zitten om ook zo'n lief en attentvol persoontje te zijn. En dat je dat effectief bent, dat merk ik aan hoe leuk het eraan toegaat in je fijne gezinnetje, met je vrouw en jullie dochtertje, jullie beestjes en jullie kinderopvangzaak. Toppertjes zijn jullie, daar in Ternat!
Dikke knuffel 💋