14 december, mijn laatste (zonne)straaltjes

Woensdag 14 december vandaag, en 'genoten' van mijn laatste (zonne)straaltjes. Niet dat de zon nu gaat ophouden met schijnen maar spreekwoordelijk valt er wel wat onder te verstaan. 

Vandaag was namelijk de laatste dag van de 20 bestralingen in AZ Delta Roeselare. En eerlijk, ik ga het daar wel wat missen, en vooral dat fijne, warme team dat daar instaat voor de bestralingen. Dus heb ik het team, net als dr. Barbara Bussels, vandaag bedankt met een kleine attentie voor hun 20x warme ontvangst, hun 20x toepassen van uitstekende beroepskennis, hun 20x vriendelijkheid, hun 20x samen grapjes maken, hun 20x sympathiek begrip.

Wat ik niet ga missen zijn de ritten heen en terug, die langer duurden dan het bestralen zelf. En het telkens weer uit- en aankleden in dat 'pashokje'. En dat je in feite telkens je hele namiddag 'kwijt' bent en dus maar moeilijk tijd vindt voor dat broodnodige middagdutje.  

Die laatste bestraling betekent daarentegen ook dat ik opnieuw een belangrijk station op de route van de kankertrein ben gepasseerd. En deze keer zonder al te grote schade of hinder. Een beetje last gehad van slokdarmspasmen (die gelukkig ook altijd snel weer over gingen), dat wel. En wat huidverkleuring van de bestraalde borst en littekens en een piepklein wondeke, dat niet echt pijn deed en ondertussen al vrij goed genezen is. 

Vandaag was het mijn wit buddy'ke die me gezelschap hield op de rit naar en van Roeselare en geduldig in de wagen bleef wachten (met warm jasje aan tegen de koude en voorzien van wat hondensnoepjes als beloning). Maar gisteren had mijn lief verlof genomen om met mij van hot (bestralingen) naar her (UZ Gent) te rijden. Altijd gezelliger in gezelschap dan alleen, toch? 

De afspraak gisteren bij een jonge arts van het Centrum voor Medische Genetica van het UZ/UGent was voor de bespreking van de (al dan niet) genetische factor van mijn borstkanker en mijn eventueel verhoogd risico op pancreaskanker (aangezien mijn beide ouders eraan overleden 😭).

Het goede nieuws: er werd bevestigd wat me vlak voor de operatie midden september al mondeling meegedeeld werd, namelijk dat er voor mij GEEN genetische erfelijkheid is aangetoond voor borst-, eierstok- & baarmoederkanker. Ik heb dit 'kankertje' dus gewoon zelf ontwikkeld (maar vraag me niet hoe ik het gedaan heb 🤔) én ik kan het niet doorgeven (aangezien ik geen biologische kinderen heb).

En wat de pancreaskanker betreft: daarvan kan moeilijk de genetische kant bepaald worden maar doordat beide ouders eraan overleden, is er wel een verhoogde kans dat mij dat dan ooit ook zou kunnen overkomen. Is dit op een of andere manier voortijdig te voorkomen? Ook dat op zich is niet evident, net omdat pancreaskanker moeilijk tijdig vooraf detectbaar is en meestal maar ontdekt wordt als hij al  een tijdje actief is. 

Een jaarlijks maag-darmonderzoek als screening zou een optie zijn maar hun ervaring leert dat dat op zich ook geen bevredigende resultaten oplevert, gezien de 'snelheid' van pancreaskanker. Een onderzoek in bijv. januari zou op dat moment kunnen uitsluiten dat je die kanker onder de leden hebt maar begin maart kan die er plots zijn en je zou dan maar eerst een aantal maanden later klachten krijgen, en dan is het al zo goed als te laat. Dat onderzoek in januari zou dan verloren moeite zijn geweest en je gerust hebben gesteld terwijl er toch wat op de loer kwam te liggen enkele maanden nadien.  

Dat ligt dus helemaal anders voor borstkanker waar mammografie en zelfonderzoek en eventuele preventieve mastectomie (indien erfelijke factor van BRCA2 gen aanwezig en vooraf aangetoond is) ervoor kunnen zorgen dat je de kanker geen kans geeft (door die preventieve mastectomie) of er minstens in een vroeg stadium bij bent en die borstkanker zodoende nog goed kan laten behandelen alvorens er uitzaaiingen zijn.

Ach, een mens hoeft vooraf ook niet ALLES te weten en er zich zorgen over te maken. Sommigen sterven aan een hartfalen of hersentrombose en dat kan je ook niet vooraf voorzien, voorkomen of inschatten. Dus heb ik mezelf voorgenomen er allemaal niet van wakker te liggen en binnen de mate van het mogelijke te genieten van alle KLEINE (en indien ze nog op mijn pad komen ook GROTE) GELUKSKES die me nog te wachten staan. Dat is ruimschoots voldoende voor de dosis geluk die ik nog verwacht in dit leven.

Dat genetisch onderzoek is iets wat dan nu ook afgerond is en af te strepen is in de rit die nu toch al ettelijke maanden duurt. 

Ik voelde en ontdekte de tumor op 31 maart en kreeg bevestiging van mijn angstig vermoeden door de effectieve diagnose op 12 april. Ondertussen zijn we 14 december. Iets meer dan 8 maanden op de kankertrein dus. Iets meer dan 36 weken, of 258 dagen. Dat kan al tellen hé... Vooral omdat het een hobbelig en kronkelig pad was en verre van gemakkelijk. En waar het einde van de rit aan het begin mij hopeloos ver weg leek kan ik nu meer en meer dingen afstrepen en zie ik het einde van de rit stilaan in zicht komen. Een mooie eindejaarsgedachte op zich wel.

En ondertussen pendel ik nog even wat verder op mijn kankertrein. Driewekelijks op dinsdag nog de (Herceptine) immunotherapie. Ik zit al aan 5 van de 14, dus nog een achttal maanden te gaan. En dan de 7 jaar durende hormoontherapie die binnenkort start en hopelijk niet teveel klachten of last oplevert... 

Mijn tenen en teennagels (ten gevolge van de perifere neuropathie door de chemo) spelen me meer en meer parten. Alsof ik met door mijn eigen roze olifant verpletterde voeten rondloop. Maar ik start eerstdaags met een medicijn daarvoor en hoop dat dat ook weer zal verbeteren.

Het mentale dipje waar ik 2 weken geleden ingetuimeld was heb ik ondertussen ook de deur uitgeveegd. Bovenop alle gezondheidsissues en pijn zaten er plots ook spinnenkopjes en muizenissen in mijn hoofd. En die 2 samen zijn geen goede combinatie en werken een vlot lichamelijk herstel ook duchtig tegen. Ik ga voortaan niet langer wakker liggen van wat of wie ik niet kan veranderen, geen energie of aandacht meer besteden aan dingen of mensen die het niet waard zijn, maar ik ga des te meer het beetje energie dat ik nog heb besteden aan wie en wat er wél toe doet en aan wie me in de voorbije tijd gemeend een warm hart toedroeg. En de rest, die kan gewoon en voor altijd de boom in. Aangezien het sturen van een bericht als antwoord op het mijne hun blijkbaar teveel is gevraagd, ga ik ervan uit dat ik als onbestaande of 'dood' wordt beschouwd door hen. Als ik voor hen niet besta, dan bestaan zij ook niet (meer) voor mij. En dus 'delete' ik hen willens en nillens nu op mijn beurt uit mijn leven.  Basta. Amen!

En verder? Ik zei het al eerder: het komt goed. Alles komt allemaal goed! 🍀