Variatie op de kankertrein

Ziekenhuis

Het leven met kanker, het is en blijft vaak een totaal onvoorspelbaar en tegelijkertijd onvoorstelbaar iets.

Na het voorbije weekend toch met de nodige angst (door het oedeem risico op trombose) te hebben doorstaan bleek maandag in het ziekenhuis dat de artsen er toch niet echt het beste vertrouwen in hadden. Ook al omdat de vochtophoping dan ook op mijn ogen en gezicht, buik,... zat. Omdat ik bovendien ook nog heftig moest hoesten volgde nog een covid-test en ja, lap, positief!

Uiteindelijk, na nog wat bijkomende onderzoeken, bleek mijn hardnekkige hoest voort te komen uit een longontsteking (als gevolg van de bestralingen). En het slechte horen, dubbel zicht en draaierig zijn de laatste tijd is te verklaren door vochtophopingen in de hersenen. Zal wel wegtrekken, zei de dokter, maar vraagt tijd.

Maar goed, corona-positief, het vele vocht in mijn lichaam en slechte bloed- en leverwaarden, daar moest iets mee gedaan worden. Gevolg: ziekenhuisopname. In een quarantaine kamer dan nog en met verpleegkundigen die eruit zagen als gele Playmobil ventjes als ze binnenkwamen om me te verzorgen of bloed af te nemen (via mijn voet, omdat poortcatheter onder vocht was geschoten en aders in armen onvindbaar zijn). Àls ze al de kamer binnenkwamen. Want vaak werden medicatie, schotel met (barslecht) eten, boudoirkes of petit-beurreke op een schoteltje enz. gewoon net binnen maar vlakbij de kamerdeur en geen stap verder dan dat afgezet. 

Geert mocht langskomen op voorwaarde dat hij zich voorzag van de nodige 'attributen' als een eendenbek(masker), blauwe latexhandschoenen (die hem 3 maten te klein waren voor zijn grote handen) en een gele wegwerpschort. Vóór het verlaten van de kamer moest alles dan weer netjes uitgetrokken worden en in de daartoe in de kamer geplaatste vuilzakken gedeponeerd worden.

Na een week van onderzoeken (en bedrust) kwam er eigenlijk niets concreets als oorzaak uit de bus. Ik bleef een 'mysterie' voor de artsen, zeiden ze. Enige piste die hen dan nog het meest waarschijnlijk leek was dat de Corona zich op mijn nieren, lympfen, lever, longen, hersenen,... had gezet. Nog niet alles is wat het moet zijn maar er was geen acuut trombosegevaar meer, dus ook geen reden meer voor verdere opname. Zodus mocht ik vrijdagavond laat nog het ziekenhuis verlaten. Joepie! NMRi hersenscan (die nu nog niet kon doorgaan omwille van die coronabesmetting) staat wel al gepland op latere datum maar dan ambulant patiënt.

Als je daar dagenlang in isolement op een ziekenhuisbed ligt, dan heb je veel, héél veel tijd om na te denken. Over je verleden, je heden, je toekomst. Over wat je al realiseerde, niet deed maar toch van droomde, over wat je nog zou willen. En dan ga je afwegen, pro's contra con's. Prioriteiten stellen. Bedenken waar je energie uit kan halen (en misschien ook wel wat energie insteekt). 

Ik realiseerde me dat ik eigenlijk een klein jaar gestopt ben met leven. Ik wachtte. Ik wachtte op het einde van de dag en wachtte op het einde van de nacht. Ik wachtte op de start van de chemo (voorjaar en zomer). Ik wachtte op de operatie (midden september). Ik wachtte op de bestralingen (midden december). Ik wachtte op de dag waarop de bestralingen zouden eindigen (eind december). Ik wachtte op de start van de immuno- en anti-hormoontherapie (najaar, voorjaar, ja tot binnen 7 jaar zelfs). Ik wacht nu nog op m’n eerste knipbeurt bij mijn favoriete kapster,... 

Mijn huidige leven bestaat dus uit wachten, wachten, wachten. Op afspraken, meestal geen leuke afspraken en wachten op hoe het allemaal verder verloopt. 

Ik wacht tot het weer lente en zomer wordt, zodat ik eindelijk terug kan gaan LEVEN, want ik heb een jaar geleefd van datum naar datum, afspraak na afspraak, niets dúrven en kúnnen plannen, niets of weinig om naar uit te kijken. Iets plannen is iets wat ik amper nog durf(de) want telkens kwam/komt er wel iéts roet in het eten gooien (een slechte dag, een onderzoek, een ziekenhuisopname,...).

Tijdens de voorbije ziekenhuisopname heb ik zoals gezegd dus veel tijd gehad daar in dat ziekenhuisbed om na te denken. En besloten dat ik meer ga (leren) leven in het 'hier en nu'. Genieten als het kan, rusten als het moet. Maar liefst vooral genieten. Maar geen mens weet hoeveel hij/zij nog tegoed heeft op de teller van het aantal levensjaren. Dus moet je je dromen niet uitstellen. Dingen die je energie geven niet zomaar aan de kant laten hangen pauzeren tot het er 'misschien ooit eens' van komt. 

Please, meet Olaf! 

Dus, na goed wikken en wegen en 'intern huiselijk' overleg over hoe en wat hebben we besloten ons hart open te stellen voor... een nieuwe huisgenoot. 

De uit Oekraïens oorlogsgeweld geredde puppy Olaf (geboren op 18/12/2021) is ondertussen in het pleeggezin en hondenroedel van Alona en Jan en hun 3 kinderen opgegroeid tot een stabiele, prachtige, liefdevolle hond met zacht en rustig karakter. We waren na een kennismaking met zijn broer Oskar enige weken geleden al overtuigd dat Samojeden wel een ras zijn dat zowel Geert als mij ligt maar ook Tashi lijkt het goed te kunnen vinden met zo'n maatje.

Onze Tashi, die al een jaar lang geen seconde van mijn zijde wijkt kreeg er dus vandaag, net als wij, een 'compagnon' bij. Dubbel zoveel liefde krijgen is ook dubbel zoveel liefde geven. En daar gaan we ons de komende tijd eens echt mee bezig houden. Daar gaan we hier een extra portie energie uithalen.

Kleine en grote gelukskes, of hoe het leven vanaf nu ook terug een 'leven met een strikje' kan en mag zijn 💝