Veel erger moet het niet meer worden

De voorbije dagen zijn best heftig geweest, écht. En dat op meerdere vlakken...

AFSCHEID

Afscheid moeten nemen van een toffe tante, nadat ze anderhalf jaar heeft gevochten tegen... kanker. 😭 Te vroeg, en te jong (76 is toch écht nog te jong?). Maar de beslissing die ze nam begrijp ik ook, voor de volle 100%. Als lijden nog het enige perspectief is, dan heb je geen levenskwaliteit meer. Zo denk ik er ook over. En diezelfde beslissing zou ik dan ook nemen. 

Naast het verdriet en gemis dat ze nalaat is het afscheid voor mij ook nog extra confronterend omdat ik zélf kanker heb en besef hoe (snel) het gaan kan (als je pech hebt). En ook hoorde ik via onze regelmatige telefoontjes en de paar wederzijdse bezoekjes wat die ziekte met haar heeft gedaan.

Als papa's jongste zus had ze altijd al een speciaal plekje in mijn hart ❤️, ook al omdat ik meermaals te horen kreeg 'dat ik van manieren vaak op haar leek'.

In het afscheid zat ook 'schoonheid', met de terugblik op wie ze was en wat ze voor haar gezin, familie en vele andere mensen heeft betekend. En aangrijpend ook, hoe ze via haar laatste woorden nog haar dankbaarheid liet uitspreken voor de vriendschap en genegenheid die ze in haar leven en tijdens haar ziekte had mogen ondervinden. Verdriet en dankbaarheid liggen steeds zo kortbij elkaar...

ANTI-HORMOONTHERAPIE 

Mensen toch, wat zijn dat voor rare dingen. Hoe het dagelijks slikken van zo'n piepklein pilletje zo een impact kan hebben op wie je bent. Op dit moment heb ik (nog) geen bot-, spier- of gewrichtspijn, waar de meeste lotgenoten wél last van hebben. Maar die emoties, djeezes, wat is me dat? Ik zit precies op een snelrazende rollercoaster van 'mixed emotions'. Lachen? Soms, maar eigenlijk veel te weinig. Wenen? Vaak. Kort lontje? Regelmatig eens. En dat in combinatie met (toch nog te dikwijls heftige) pijn door de fisuur of andere (praktische en sanitaire) 'ongemakken': ik ben dan regelmatig eens niet het leukste mens ter wereld vrees ik. Ook al doe ik mijn uiterste best dat wél te zijn. 😉

Veel sensitiever ben ik ook. Elke emotie komt dubbel zo hard binnen nu. Ik 'hoor', 'lees' en 'doorgrond' mensen ook veel beter. Mijn antennes staan op ultrascherp. Ik sta zelf ook veel meer op mijn strepen. Ik kan niet meer verdragen als iemand me de (mogelijks goedbedoelde) les wil spellen. Ik ben harder in de ene beslissing... maar twijfel dan even later weer veel te lang over een andere. Vaak moeilijk om de vroegere Annick in mezelf nog te herkennen.

Daar tegenover staat dan dat ik op onverklaarbare wijze toegenomen behoefte voel aan steun, begrip en hulp. Omdat de rekker er wat uit is, na bijna een jaar lang toch alles zoveel mogelijk op scherp proberen te houden? Of als gevolg van de anti-hormoontherapie en wat die teweegbrengt? Of gewoon een mix van beiden?

Een vertrouwenspersoon zei me (en had het daarmee volgens mij bij het rechte eind): "Je hebt door je ziekte voor een stuk de dood in de ogen gekeken. En dat verandert een mens en hoe die naar de dingen kijkt en hoe die vanaf dan toekomstperspectieven (voor)ziet". Ik kan dit alleen maar beamen, want het klopt helemaal met wat ik nu allemaal voel en denk en wat ik zelf (in de lange of korte toekomst die me nog gegund is) nog wil realiseren. 

ABCES

Was 'gewoon neerzitten' al een aantal maanden door die anale fisuur een lastig iets geworden, dan leek dat nu nog te verergeren en zich verder uit te breiden. Tot een paar dagen geleden duidelijk werd dat het niet zozeer enkel maar de fisuur was die dit toegenomen ongemak veroorzaakte. Een abces! Oh, juist, dat hadden we nog niet gehad zeker? En dan nog wel eentje om 'U' tegen te zeggen. Gelukkig barstte ze na een paar dagen (letterlijk) open (ik bespaar u verder de details 😉) maar samen met een massa aan etter verdween ook de drukkende pijn. Oef!

OEDEEM EN DRAAIERIG

Al meer dan 3 weken loop ik draaierig en wankel op mijn benen. Alsof ik veel te diep in het (met alcohol gevuld, en zelfs veel meer dan 1 glas) heb gekeken. En dat terwijl ik gedurende mijn volledige kankertreinrit nu al in bijna een jaar geen druppeltje alcohol heb gedronken. Want alcohol én kankerbehandeling zijn nu eenmaal geen goede combinatie. Onze lever moet al hard genoeg werken om al die chemische brol en medicijnen af te breken, ik ga hem (of is het haar?) niet nog meer op plagen door andere dingen als alcoholische drankjes er aan toe te voegen.

Maar goed, ik loop dus al een paar weken te pas en te onpas tegen muren of deurstijlen aan, houd me onbewust maar dwangmatig vast aan meubels, muren, geparkeerde wagens of een winkelkarretje of ik loop in gangen, op straat en open ruimten gewoonweg 'zattekes' rond met het gevoel dat ik alle minuten met een ferme smak tegen de grond kan gaan. De grond (en ook onze trap!) die onder mijn voeten lijkt weg te draaien, raar... Ik was al wat bang dat buren die me naar de auto zien stappen misschien wel denken dat ik telkens dronken achter het stuur kruip. 😉  En ik dacht eerst ook dat het misschien aan mijn nieuwe, sterkere bril(glazen) lag.  Want ook dàt zou kunnen. Ach, 't zou wel overgaan zeker?

Maar dan merkte ik maandagavond plots op dat van de ene op de andere moment mijn skinny jeans ongelooflijk hard spande rond mijn benen. Alsof de broeksnaad elk ogenblik zou gaan openscheuren. En ik constateerde dat mijn voeten compleet in mijn (nochtans verre van krappe) pantoffels 'gekneld' zaten. Pantoffels uit, jeans uit, want wat is hier verdorie nu weer aan de hand? Dju, ik heb olifantenpoten, was mijn eerste reactie! Om in de stijl van deze blog te blijven: 'Roze Olifanten'poten!! 🐘 Mijn enkels zijn verdwenen, gewoon spoorloos. En echte kussentjes zijn het nu, die voeten. En die benen: steen(of beter: been)hard. 

Vochtophouding dus... en wat voor een! De weegschaal loog niet en zei: 10 kg gewichtstoename op 1 week, en dat enkel aan vocht blijkbaar! En ik was nu zo content met mijn in het voorbije jaar verloren kilo's 🧐

En dan die huid van mijn benen, die zo pijnlijk 'op springen' stond en tegelijkertijd blonk zoals geen enkele spiegel glanzen kan. Een poetshulp zou fier zijn als die vensters en spiegels zo kon laten 'fonkelen' als mijn benen nu. 

'Het zij wat het zij', dacht ik (maar volgens de oncoloog en verpleegsters moet ik dat wat minder denken maar sneller ingrijpen en wat minder de taaie tante willen uithangen). Dus even op mijn tanden gebeten wegens vastliggende afspraak bij de Pensioencommissie in Brugge op dinsdag (dat schandalige verhaal volgt wel in een latere blog), gevolgd door een ritje naar Aalst met hotelovernachting (in het vooruitzicht van de uitvaart van tante op woensdagochtend). Wat gaan eten en dan gaan slapen daar, in de Ajoinen-/carnavalstad. Waar trouwens van carnaval geen verloren gelopen carnavalist, voil jeanet, achtergebleven vogelkooi, kinderkoesj, lampadeir, nee, zelfs geen confettietje meer te bespeuren viel. Maar het was geen lachertje, die avond op hotel, door veel pijn in de benen. En dat deed zelfs Geert twijfelen of ik niet beter voor de 'Afdeling Spoed in het OLV' i.p.v. het Ibis Hotel zou hebben geopteerd (maar zo dan ongewild maar noodgedwongen de uitvaart van tante niet zou kunnen bijwonen). Maar ik heb doorgezet, me taai gehouden en het lukte me, enigszins moeizaam. Maar moeilijk gaat ook.

Maar dan, donderdagmiddag toch 'met plezier' (wie had dat gedacht?) richting ziekenhuis Tielt gereden voor de geplande (maar dan ook meteen door de oncologe geannuleerde) immunotherapie. 

"Hier gaan serieuze alarmbellen af bij mij", zei de oncologe, "draaierig en dronken gevoel in combinatie met die gezwollen benen: hier is wat ernstigs aan de hand, met dreigend risico op een acute trombose". Dus alle hens aan dek en meteen dringend onderzoek inlassen naar wat die vochtophoping en draaierigheid veroorzaakt!

Piste 1: disfunctioneren van het hart?❤️ Dus moest ik meteen naar de cardioloog voor hartonderzoek. Bracht niets aan het licht...

Piste 2: probleem in hersenen?🧠 Dus volgde daarop al meteen een 'CT-scan' van die grijze massa binnenin mijn schedelpan. Die bracht, op een paar op dit moment (nog) risicoloze kleine details na, niets speciaals aan het licht...

"Morgen terugkomen", was de boodschap. Deels om me te observeren ("je kan beter niet alleen thuis zijn nu, met dat risico op trombose") en ook om een 'Duplexonderzoek' (echo van de bloed- en lymfevaten🪢van bekken tot voeten) te ondergaan. Maar ook daar werden (en toen was het al laat in de namiddag) geen significante zaken vastgesteld.

Maar wat is dan wél de reden? Mijn beide behandelende oncologen zitten nu nog meer met de handen in het haar en willen alles na het weekend verder uitspitten. Ondertussen moet ik al starten met de Innohep bloedverdunnende spuitjes💉die ik zelf elke dag gezellig in mijn buikvet mag spuiten. Bloedklonters maken zo wat minder kans om stoute dingen te doen in mijn lichaam. 

Aanstaande maandag staat dan nog een RX abdomen-thorax🫁 (scan van buik en longen) én nog een bijkomende nMRI-scan van de hersenen🧠 gepland. Én de tijd tussen beide onderzoeken in zal dan ook nog snel de immunotherapie gegeven worden. 

Nu duimen dus dat dit weekend de dingen niet nog meer verslechteren (al doen mijn benen nog steeds hun uiterste best volledig uit hun voegen (lees: vel) te barsten. Maar laat ons nu maar gewoon hopen dat er maandag een duidelijk resultaat naar boven komt over door wat dit wordt veroorzaakt, en dat het niét om een of andere metastase ergens gaat én vooral ook: hoé het kan worden behandeld. 

Ja, ook dit alles is (borst) kanker.  Wordt vervolgd.

En het beloofde relaas over de Pensioencommissie krijgen jullie later ook nog geserveerd. 😉

Tot de volgende!