Van afwisseling gesproken

 Leuke week en fijn bezoek 

'Nogal speciaal en sterk afwisselend' is misschien een understatement als ik de voorbije 2 weken zou willen omschrijven.

Na de week ziekenhuisopname (in de 2e week van maart) omwille van het oedeem/ vochtprobleem in mijn lichaam (dat na de nodige onderzoeken en scanners uiteindelijk toch werd toegedicht aan een reactie van mijn kankerlichaam op de opgelopen COVID-besmetting) volgde er een fijne week en op zaterdag ook mijn allereerste 'Olaf-wandeling' in het park van Zwevezele. 

Op zondag was er dan, als kers op de taart, een bezoekje van Joke en Ingrid (twee ex-collega's) en San (vroegere ex-leidinggevende). Ja, klopt, alle drie zijn ze 'ex', althans op vlak van beroepsmatig samenwerken, maar het zijn ondertussen échte vriendinnen voor het leven geworden. 

Een paar originele verrassingen die ze meebrachten warmden de harten van mens en dier hier in het klooster extra op. In willekeurige volgorde: een pakje als tof welkom aan Olaf (en Tashi), in de vorm van een aan het formaat van de hond (XL en XS) aangepaste hondenspeeltouwen. 

Dan was er een door San's creatieve dochtertje Akiko geknutseld cadeau, dat door mij extra werd gesmaakt: een mobiel met kraanvogels in origami (Japanse papiervouwkunst, passend dus bij de mooie Japanse naam die Akiko draagt).

Kraanvogels maken al eeuwenlang indruk op mensen. Ze hebben voor veel culturen een symbolische waarde. Kraanvogels zouden boodschappers zijn van vrede, geluk, symbool van wijsheid, gezondheid, loyaliteit en een lang leven. De kraanvogel is ook het symbool voor loyaliteit en goedheid. Passende symboliek dus, en het mobiel kreeg dan ook een mooi plekje in mijn eigen  crea-kamer. Want creativiteit hoort bij creativiteit vind ik. 

Dan was er nog een omslag gevuld met kaartjes met hoop- en steungevende spreuken, om te openen op de dagen dat het eens wat minder gaat. 

En het leek alsof Ingrid, Joke en San een glazen bol hebben en ze me bij voorbaat al wilden behoeden voor wat een paar dagen later zou volgen, met een paar fluweelzachte antislip-sokken. Ik had ze beter gedragen de daaropvolgende woensdagochtend...

De trap

Op dinsdag volgde (na de annulatie van de vorige door de opgelopen Corona-infectie) dan toch terug een nieuwe sessie immunotherapie. En in principe zou die namiddag ook de uitgestelde NMRI-hersenscan doorgaan. Maar door een fout in de planning ("the computer says 'No' "😂) werd deze echter opnieuw uitgesteld, tot donderdag deze keer. Nooit gedacht dat er ook voor die planning opnieuw roet in het eten zou worden gegooid. Want...

Woensdagochtend was goed gestart. Ik was al erg vroeg uit de veren en ging naar beneden (tenminste, dat was toch de bedoeling) om Olaf en Tashi even uit te laten. Maar nooit gedacht dat ik in ZÓ'N fenomenale sneltreinvaart beneden zou zijn. 

Wat er juist is gebeurd weet ik niet, maar misschien had ik toch beter die antislip-sokken van San, Joke en Ingrid aangetrokken, want één ding is zeker: in een paar seconden wàs ik beneden. Niet gewoon de trap afdalend, maar strompelend, tuimelend en buitelend, van de hoogste tot de laagste trede. Vraag me niet hoe het kwam of waar het fout ging. Bloeddrukval? Me 'mistrapt'? Plots draaierig geworden? De door de neuropathie minder gevoelige voeten (die altijd aanvoelen alsof ik letterlijk op wolkjes of kussentjes loop)? Of gewoon lomp geweest? Hoe dan ook: daar lag ik dan, nog in mijn slaapkleed, nog niet gewassen, tanden gepoetst of gekamd, maar wel 15 treden lager, languit op de begane grond onderaan de trap.

Onmiddellijk barstende hoofdpijn en ik voelde mijn hoofd met de minuut steeds verder opzwellen. Verder compleet geradbraakt. Geert stormde op mijn geroep naar beneden maar er zat voor hem weinig anders op dan meteen de ambulance te bellen. Heel kort daarop arriveerde die al en werd ik meteen meegevoerd naar Spoed. 

Daar de nodige klinische onderzoeken, RX'en en scanners gehad en al snel was duidelijk wat deze buiteling als resultaat had opgeleverd: grote builen op mijn hoofd (maar gelukkig geen schedelbreuk niettegenstaande ik duidelijk iets heb horen kraken), een hersenschudding, een gebroken grote teen (die meteen ingetaped werd), gekneusde ribben, ferme open (schaaf)wonde op rechteronderarm en verder kneuzingen en bloeduitstortingen over mijn hele lichaam. Bont en blauw (of noem het eerder zwart) van kop tot teen... letterlijk.

Dan voert dit mens hier een jaar lang een fikse strijd tegen borstkanker maar zou ze verdorie nog door een val van de trap haar leven laten...😉

Gezien de ernst van de val werd er besloten me voor verdere observatie op te nemen in het ziekenhuis. Voortdurend monitoring van mijn parameters dus en die nacht zou ik ook om het uur worden gewekt, ter controle of alles oké was met mij. Maar wekken was niet echt nodig want van slapen was er hoegenaamd geen sprake: geen plek op mijn lichaam die geen pijn deed, hoe ik me ook draaide of keerde in dat ziekenhuisbed. Er was simpelweg geen kant te vinden waarop ik kon liggen zonder dat het pijn deed. 

De donderdagnamiddag ging dan uiteindelijk toch de geplande NMRI hersenscan door om uit te vissen waar die nu al meer dan 2 maand durende draaierigheid vandaan komt. Dus zoefde een' flying nurse' met mij in rolstoel doorheen de ziekenhuisgangen richting scanner en terug. Tot vandaag heb ik nog geen uitslag van deze NMRi. Dat blijft nog even geduldig (maar toch enigszins wat bang) afwachten dus. 😮‍💨

En er zijn naast onvoorziene voorvallen en liever vermeden toestanden in mijn leven toch ook nog ongevaarlijke maar bizarre zekerheden. Want ook bij deze ziekenhuisopname bestond het vieruurtje opnieuw uit... een kopje koffie of thee én het fantastische arbeidsintensief (daar wordt dus echt een personeelslid voor ingeschakeld?🤔) en milieuonvriendelijke (plastiek folie, bordje dat de vaat in en uit moet) maar ondertussen nu wel gerenommeerde geworden 'petit-beurreke' van het Sint-Andriesziekenhuis 🙄😂.

Na de NMRI mocht ik in de loop van de late namiddag het ziekenhuis verlaten. Aangezien het blijkbaar geen optie is om korting te krijgen bij het afsluiten van een meervoudig verblijfsabonnement in het ziekenhuis 😉 heb ik mezelf beloofd om voortaan toch nog voorzichtiger te zijn op trappen (en elders) en elke reden die aanleiding zou kunnen zijn om me terug in een ziekenhuisbed te krijgen toch maar angstvallig te vermijden. Voor zover ik daar natuurlijk zelf vat op heb. 

Bloemetjes 

Op zaterdagochtend werd mijn ontbijt onverwacht opgefleurd door een aanbellende florist met een verrassing in de vorm van een pastelkleurig lenteboeket. Lieve attentie van mijn collegaatjes van de dienst Diversiteitsbeleid (of beter: nog even collega's... in een volgende blog daarover meer).

Olaf

Ondertussen is Olaf nu dik 3 weken bij ons. Op proef, om te zien of de match tussen Geert en mij en deze megaknuffelbeer maar ook tussen onze XS- en de XL-viervoeter zou slagen. En dat is meer dan het geval! Geert, die niet zo'n geboren 'hondenmens' was, heeft nu echt in Olaf zijn allerbeste (wandel- en knuffel)maatje gevonden. Nooit gedacht dat Geert zo'n band zou smeden met een viervoeter 🐾🐾 en er zoveel wederzijdse knuffels zouden volgen. Ze trekken er vaak op uit, voor ontspannende en voor beiden deugddoende wandelingen. 

En het werd snel duidelijk en je merkt het meteen: Olaf is tevreden met Geert en mij als nieuwe 'baasjes'. De aanpassing is zeer snel en vlot verlopen. Olaf is dan ook een hond die erg goed luistert en al iets meer dan een jaar lang prima getraind was door Alona en Jan. En ook tussen Olaf en Tashi zit het helemaal 'snor'. De ene leert van de andere, grappig om te zien. 

En na 3 weken kamperen op de hoogste kast in huis en daarna buiten in het achtergebouw durft Tigra, onze poes, nu toch al kort eventjes naar binnen te komen. Ze glipte eerst enkel 's nachts geniepig, als Olaf in zijn bench ligt te slapen, naar binnen om snel wat te eten of voor een bezoekje aan de kattenbak, om daarna even snel weer te verdwijnen. Maar vandaag slaagde ze erin om toch dik 5 minuten lang in de keuken te blijven staren naar die grote, onbekende witte 'indringer'. Langzaam maar zeker komt ook dat wel goed. Ze begint langzaam maar zeker te 'ontdooien' zoals ze 9 jaar geleden ook deed toen onze Tashi ons kwam vervoegen.

Daarom hebben we besloten dat Olaf bij ons blijft wonen en zullen we aanstaande zondag officieel de adoptieprocedure regelen met Alona en Jan. Mocht het ons ooit om een of andere reden niet meer lukken om voor Olaf te zorgen zoals het hoort, dan kan hij altijd terug naar hen. Dat op zich is een geruststellende gedachte, aangezien ik natuurlijk geen idee heb hoe het met mij (en vooral met mijn gezondheid) verder zou kunnen verlopen.

Van verveling was er in de voorbije weken dus geen sprake en 'afwisseling' was er voldoende. Er valt altijd wel iets te beleven hier in het klooster 😉

Graag tot de volgende blog!