Nieuwjaarsbrief

Het licht van de lampjes laat de kerstballen nog heel even wat glinsteren. Eerstdaags zal ik de lichtjes en overige kerstversiering voorzichtig opruimen en voor een klein jaartje terug naar zolder (laten) brengen.

Al ben ik al sinds enkele winters geen echte fan meer van de eindejaarsperiode (te donkere, natte en grijze dagen, nog scherper aanvoelbaar gemis, feestdagen die niet zo erg 'feestelijk' aanvoelen,...), toch vind ik die lichtjes in de boom wel wat hebben. Alleen al omwille van hun sprankeling en de warme gloed die ze doorheen de woonkamer verspreiden.
Maar nu wordt het dus tijd om ze terug in te pakken. Het opbergen van de kerstspullen is voor mij ook nu weer een kantelpunt in de tijd. De feestdagen zijn (eindelijk) voorbij en het nieuwe jaar ligt blanco voor mij. Lege plekjes in de digitale agenda zijn klaar om ingevuld te worden. 366 dagen (want we krijgen een bonusdag dit jaar) die wachten op leuke momenten, fijne gebeurtenissen en zoveel meer.

Het voorbije en ook dit jaar weer ben ik mij juist in deze periode extra bewust van mijn sterfelijkheid. Het leven is niet meer zo vanzelfsprekend als het vroeger was. Gezondheid is óók niet meer zo vanzelfsprekend als die ooit pleegde te zijn. De hinkende gezondheid, de borstkanker, de MDS, ze hebben me veranderd.

In maart zal het 2 jaar geleden zijn dat ik de borstkanker-diagnose kreeg en enkele maanden geleden kreeg ik er (als niet zo gewenst toemaatje) nog een bijkomende diagnose (MDS, chronische leukemie, een vorm van ongeneeslijke bloedkanker) bovenop. Van de borstkanker ben ik (hopelijk) genezen maar de kankercellen die nu in mijn bloed post hebben gevat zullen er blijven wonen. Ongeneeslijk, zo noemen dokters dat dan. Het enige wat ik kan hopen is dat ze 'goede huurders' zullen zijn en zich koest zullen houden. Dat ze geen slopende activiteiten ondernemen in het lijf dat hen huisvest en dat ze geen gevecht starten tegen mijn wilskracht en hoop.

Mijn rit op de kankertrein is dus al een tijdje bezig (en ik zit er nog steeds op) en het leven kabbelde ondertussen rustig verder, 2 jaar lang. Ik leefde, ik overleefde... Maar ik veranderde ook. Ik ben niet meer de ‘oude’ Annick (of Nini, voor de collega's), en... ik ben daar tevreden mee. Kanker verandert je leven maar het verandert ook wie je bent, hoe je denkt en handelt, hoe je in het leven staat. Het verandert hoe je tegen dingen en mensen aankijkt, opkijkt of, spijtig, er soms ook wel een afkeer van krijgt. Enerzijds word je gevoeliger, anderzijds mondiger en harder.

Soms voelt het alsof ik een 10-jaar-kalender heb waar gewoon twee jaar uitgescheurd zijn. Twee jaar waarin ik niet kon leven zoals ik eigenlijk zélf wou, maar veeleer wèrd 'geleefd'. Medische behandelingen, therapie, onderzoeken, bang wachten op resultaten van die onderzoeken, ziekenhuisopnames, chemo en immuno, operatie, bestralingen,... noem het en het was er. Twee heftige jaren waarin de kanker telkens weer de bovenhand nam, door het ziek en moe zijn, door de behandelingen en de daaruitvolgende bijwerkingen. 

Maar tussendoor waren er ook wel eens wat betere dagen. In het begin weinig, maar stelselmatig namen ze toe. Dat waren de dagen van de 'kleine gelukskes' die hielpen om de slechte dagen wat in de schaduw te zetten. Ze lieten me hopen op en geloven in een volledig herstel. Hoopvol was ik, sterk en moedig. In ieder geval tot die laatste diagnose roet in het eten kwam gooien...
Het nieuws dat ik toen kreeg voelde toen meteen aan als een zwaard boven mijn hoofd. En nog steeds hangt het daar. Het is geen kwestie óf maar wel wanneer het zal vallen.
Ik denk er zo weinig mogelijk aan want het zou niet leefbaar zijn om daar voortdurend van wakker te liggen. Ik heb ook totaal geen idee wannéér het zwaard zal vallen. Een glazen bol zal me ook niet wijzer maken vrees ik. Dus die laat ik voor wat die waard is en ik hoop en visualiseer voor mezelf dat dat zwaard gewoon heel stevig vasthangt. Verankerd aan een stevig plafond en niet aan een dun touw of een ijzerdraad maar aan een heel dikke, stevige staalkabel. Zo van het soort dat niet snel breekt noch kan doorroesten.

Nadat ik wat bekomen was van de shock van de MDS-diagnose (gevolgd door enkele dagen van voortdurend beangstigend en spookachtig doemdenken) heb ik een bewuste klik gemaakt. 
Ofwel zou ik in een zetel gaan zitten piekeren en grienen... ofwel ga ik er simpelweg het beste van maken. Ik opteerde (en kies nog steeds) voor de laatste optie. Want ik ben niet van plan om nu al te stoppen met leven en genieten. In mijn zetel postvatten tot wanneer het zwaard valt, nee, daar pas ik voor.

Want ja, dat zwaard kan effectief morgen al vallen maar het kan evengoed nog 10 jaar of langer stevig vastgesjord blijven boven mijn hoofd. Ik gok op het laatste.

Zo lang die 'huurder' in mijn lijf zich koest houdt mag hij blijven. Al zou ik hem niet tegenhouden moest hij toch liever vertrekken. 😉

Ik bedacht dat zo'n zwaard eigenlijk wel bij ieder van ons boven het hoofd hangt. Bij mij is het een tikkeltje concreter, maar in feite kan iedereen morgen zo'n dodelijk zwaard op het hoofd krijgen. Een ongeluk, hartaanval,... het zit vaak in een klein en onvoorzien hoekje. Dus moet ik niet méér gaan zitten piekeren dan iemand anders en ga ik verder reizen met die kankertrein waar ik ben opgestapt, en dit in het gezelschap van iedereen die met me wil meereizen. Samen gaan we nog veel mooie dingen ondernemen, horizonten verkennen, genieten van vanalles-en-nog-wat, positief in het leven staan en geen verzuring, verdriet of verbittering toelaten. Met een open blik genietend van alles wat op onze reis voorbijkomt maar nog lang niet turend naar die verre einder, de horizon.

Het is eigenlijk net door mijn ervaring met kanker dat ik nu veel bewuster van het leven geniet. En ik heb, hoe gek dat ook klinkt, mezelf ontmoet en meer leren vertrouwen op mijzelf. Mijn kunnen en niet-kunnen, mijn willen of niet-willen, mijn plannen, mijn grenzen, mijn denken en dromen,... op zowat alles in en rondom mij hebben de gebeurtenissen van de voorbije 2 jaar een impact gehad. En of je het gelooft of niet, het voelt als een verrijking. Ik ben een ander mens geworden. Niet persé een béter mens (dat denk ik toch, maar spreek me gerust tegen 🤣😉), maar hoe dan ook een ànder mens. Ik leerde (nog meer dan vroeger) échte vriendschappen waarderen en leerde genieten van alle 'kleine gelukskes'. Familie, mijn lief en onze beestjes, vriend(inn)en, ex-collega's,... allemaal hebben ze er op hun manier toe bijgedragen dat ik kanker niet langer als een echt onheil beschouw maar er op een of andere bizarre manier ook ergens dankbaar voor ben en er een 'rijker' mens ben door geworden. ❤️

En ja, ik pen dat hier nu zo gemakkelijk efkes neer, alsof het allemaal een fluitje van een cent was. Maar het oppakken van dat nieuwe leven ging niet vanzelf en in 1 keer. Ik heb het ‘al doende’ geleerd, met struikelen, rechtkrabbelen, opnieuw vallen en terug opstaan. En ik weet wat en wie mij daarbij geholpen heeft. Dat vergeet ik niet. Nooit! En daar ben ik (hen) ontzettend dankbaar om.

En na dit lang epistel vraag je je waarschijnlijk af hoe het nù met me gaat. Wel, thanks for asking, ça va bien, het gaat goed. Wirklich, really! Het gaat écht goed! De (gewrichts)pijn door de anti-hormoonmedicatie is deels teruggedrongen, vermoedelijk sinds de overstap naar een ander merk. Dezelfde pil, dezelfde werking en doel maar van een andere producent. Of is het de verhoogde dosis curcuma-pillen die de verbetering brengt? Geen idee. Hoe dan ook: ik heb opmerkelijk minder pijn (en slaagde er tot mijn grote verbazing in de voorbije kerstvakantie zelfs in om 12 km te wandelen (met pauzes, maar wel op 1 dag, ja!)). Ik voel dus verbetering.

Of zoals een (50-jarige) lotgenote het prachtig omschreef en formuleerde: "Ik voel me met die nieuwe pillen geen 95 meer, maar 65! Da's toch 30 jaar winst hé?". Wel, ze heeft gelijk. Ik voel ook 30 jaar winst tegenover een kleine maand geleden. Pas over 35 jaar wil ik me 95 voelen, voilà, nèm! Voor iemand die op de vooravond van haar zestigste verjaardag staat, is dit een fantastisch idee, toch? 🤣

En mentaal? Wel, zoals je waarschijnlijk uit alle bovenstaande al kan opmaken: ik voel me nu ook op dat vlak uitstekend. Sterk, moedig en hoopvol, positief en dankbaar. Ik focus me op de goede dingen en denk bewust niet aan slechte of negatieve. Dat werkt beter dan welk medicijn dan ook. Ik kan het iedereen aanraden!

Met dit gevoel en een al fiks ontwikkelde (maar nog verder uit te breiden) 'Carpe Diem'-instelling ben ik het nieuwe jaar ingestapt. En zo ga ik het jaar verderzetten. Ik wens jullie (en al wie jullie dierbaar is) evenveel goeds en evenveel positieve vibes toe (maar dan zonder kanker onder de ledematen. Egoïstischerwijze hou ik die wel voor mezelf 😉)! 

Welkom dus op mijn trein om er samen 366 dagen lang een onvergetelijke rit doorheen 2024 van te maken. 

Dikke 💋 en tot 'babbels'!