3e EC chemo in de 'room with a view'

Zo, die hebben we ook weer 'achter de kiezen' (lees in de aders), chemo nummer 3. 

Gestart met een eerste 'klein gelukske': 

ik logeerde deze keer aan de mooie zijde van het 'Hotel Sint-Andries' (ziekenhuis). Zoals het een goed hotel betaamt, in 'a room with a view' dus. Uitzicht op de inkom, park en vijver en de vissers daar. Zo passeren de uren snel.

En al meteen was er een tweede 'klein gelukske' de hoofdverpleegkundige die me welkom heette en mijn kleurige Buff's en make-up schitterend vond en er zich over verbaasde hoe al die 'chemo-mensen' zo creatief met hun hoofddeksels omgaan. Complimentjes doen altijd deugd, bij iedereen en in elke situatie, maar nog extra als je een 'chemo-mens' bent. ❤️

Ingecheckt in 'hotel' en kamer en al snel was daar de verpleegkundige met... de weegschaal. Terug een paar kilo's kwijt. Joepie!! De verpleegkundigen en artsen zien het niet graag dat je gewicht verliest, want je verliest blijkbaar voornamelijk spieren, en da's niet zo OK.  Maar ik ben natuurlijk altijd content als ik wat minder 'gewicht in de schaal gooi' en ik hoop dat het toch nog gewoon 'vet' is en geen spieren, want ik eet nu minder dan vroeger (heb vaak totaal geen honger). Ik noem het een (voor mij) welkom neveneffect van de chemo. 😉

Dan volgde de bloedafname en die leverde al snel een goede uitslag op: witte en rode bloedcellen, bloedplaatjes, vitamines: allemaal goede waarden! Waarmee de oncologe een 'GO!' gaf voor mijn 3e EC chemokuur. 

Het ALLERBESTE nieuws van de dag moet ik jullie echt wel meedelen: de oncologe mat op of 'Mister X' (mijn tumor) en 'Madam Okselklier' al gekrompen waren door de 2 eerste chemo's. Ik dacht zelf van wel (zo voelt het toch al een paar dagen aan) en dat hoorde ik door haar bevestigd: de chemo slaat goed aan, de tumor en klier zijn mérkelijk kleiner geworden. Dit noem je geen 'klein gelukske' maar een GROTE OVERWINNING vind ik. We zullen Mister X en Madam Okselklier eens laten voelen wie er baas is in mijn lijf! 💪

De psychologe kwam ook nog even langs voor een babbel. "Wat doet dit met jou, met je partner, met je omgeving,...? Hoe ga je om met je boosheid en onmacht, met dingen of mensen die je nu misschien meer dan anders raken of kwetsen,...? Hoe kwetsbaar ben je en mag je je opstellen? Moet je altijd sterk en optimistisch zijn of mag je ook toegeven aan de minder leuke gevoelens en die dan uitten? En hoe doe je dat dan?..." Veel vragen die in de loop der tijd zullen beantwoord raken.

En dan volgde een binnen- en buitenlopen van verpleegkundigen die met nauwkeurige precisie zakjes met chemo en spoeling komen aan- en afkoppelen. 

"Klaar voor je aperitiefje", zei eentje van hen. Heb haar geantwoord dat ik toch altijd liever een roze gin-tonic uit een glas drink dan uit een plastiek zakje. 

Maar ik mag niet klagen. Want de chemo pakt goed uit bij mij, tot hiertoe althans. Nooit misselijk. Enkel moe zijn als énige nadeel. Maar dat kan natuurlijk nog veranderen, naarmate de tijd verstrijkt en mijn lichaam meer verzwakt zal raken door de resem chemo's, zei de verpleegkundige. Maar goed, we hebben de derde van de reeks van 4 zware nu toch al gehad. En dat ging alvast al perfect. 

Waar ik wat minder geluk had in de voorbije dagen was een opstoot in mijn darmen/endeldarm, maar dat had ik vroeger ook al vaak, dus weet ik: zalfjes en medicijnen doen daar wel (traag maar zeker) hun ding. Al moet ik bekennen dat de nacht van zondag op maandag hierdoor écht hels was. Snotteren, wenen, nee, huilen van pijn en uit onmacht omdat ik met geen enkele pijnstiller die pijn weg kreeg. 

Het was me het nachtje wel: om 5 u nog geen oog dicht gedaan maar wel heel wat papieren zakdoekjes vol gesnotterd. Stikkapot was ik, doodmoe maar niet kunnen slapen door de pijn... Pfff. 

En mijn lief, die kon mijn gesnotter niet aanhoren en ging beneden op de zetel slapen, want de volgende ochtend moest hij wel fris op zijn werk verschijnen natuurlijk.

Maandagochtend was ik niet om aan te zien, met mijn dik gezwollen 'bleit'ogen. Maar de poetshulp vond me er goed uitzien... Zelfs zo helemaal kaal vindt ze me mooi. Dus, waar klaag ik over dan? 😉

De voorbije dagen zocht ik (wat een gewoonte begint te worden) naar wat 'kleine gelukskes' en de ene dag lukte me dat al wat beter dan de andere. 

Want toegegeven, soms is de rollercoaster waar ik nu op zit, toch wel heavy. En dan durven die kleine gelukskes zich ergens wat dieper wegstoppen. Goed zoeken helpt dan wel. 

Maar soms bieden ze zich zo aan en hoef ik ze zelfs niet ver te zoeken. Deugddoend bezoekje van Caroline en Ann (bedankt, dames!) met een nuttig presentje: bodylotion! Bezoekjes doen deugd en breken de sleur (en het eenzaamheidsgevoel) van het te veel alleen 'in mijn kot zitten'. En ja, chemo droogt je huid (en ook al je slijmvliezen) erg uit en dan is het smeren geblazen. Je kan nooit genoeg 'smeerstuff' in huis hebben dus. Maar deze gaan we niet aan de slijmvliezen smeren natuurlijk 😉

En ander klein gelukske: tapasavondje bij scho(o)n(e)broer Bart en -zus Trien en onze hond die zich daar in hun bos kostelijk amuseerde en speelde met het jonge bokje dat zijn gekste bokkensprongen bovenhaalde. 

Dan waren er nog de kaartjes met lieve en warme wensen (bedankt Rita en Hendrik, Groesjka &Co, 'best-drummer-in-town' Erik) en veel berichtjes en babbels via Whatsapp. En de deugddoende klapkes en het luisterend oor van de zusjes/thuisverpleegsters Mieke en Martine. Allemaal: heel erg bedankt! ❤️

En dan nu: tijd voor een dutje...