Dag vol kleine gelukskes

De voorbije dagen ben ik, op wat moe zijn na, vrij goed doorgesparteld en nu ben ik aan het afwachten voor de bespreking van resultaten van de hersenscan. 

Maar vandaag, wat een dag! Een dag gevuld met het ene na het andere op elkaar volgende klein gelukske.

De dag was vroeg begonnen. Wakker geworden omdat manlief al heel vroeg uit de veren moest en naar Bologna vertrok. Koffietje, ontbijt, wat kleine huishoudelijke dingetjes,... 

Het eerste klein gelukske: de postbode leverde het online bestelde dekbedovertrek af. Even afgestapt van mijn doorgaans uitgesproken voorkeur voor donkerkleurig beddengoed en nu bewust gekozen voor wat kleurigs fleurigs, zomers. Als ik deze zomer niet naar de Provence kan om lavendelgeur op te snuiven (klinkt eigenlijk wel wat raar uit de mond van iemand met anosmie (ik kan al een paar jaar niets ruiken)), ach, dan haal ik de Provence gewoon naar onze slaapkamer, dacht ik. Ziek in bed liggen zal zo wat minder 'grijs en grauw' aanvoelen, hoop ik. ❤️

Even later was ik aan de videobabbel (veel te lang geleden trouwens!) met San, ex-bazin en nog steeds vriendin. Zij vanop haar ziekenbed in haar living (van een paard vallen brengt een mens maandenlang serieus op de sukkel, en nu kreeg ze nog covid erbij...), ik vanop mijn keukenstoel. Die babbel moesten we na enige tijd onderbreken toen San's thuisverpleging toekwam. Wordt later ongetwijfeld verdergezet, San ❤️

Dan nog een belletje met tanteke, zoals we meermaals per week wel doen, en waar ik ook altijd veel deugd van heb. Dankjewel, tanteke ❤️ Maar ook die babbel werd onderbroken, deze keer door mijn thuisverpleegster die aanbelde voor de nodige spuitjes en een extra babbeltje. ❤️

Daarop volgde dan opnieuw een klein gelukske: Mieke vroeg of ze even mocht langskomen. Een half uurtje later was ze er. Met een pot versgemaakte spaghettisaus! Voor mij! Top! En lekker bovendien! Dankjewel, Mieke! ❤️

Ik besloot dan in de namiddag om een tussenstadium in te bouwen in mijn huidige en toekomstig kapsel. Zal makkelijker wennen zijn voor mensen, dacht ik. Even gebeld naar kapster of ze er me vandaag nog tussen kon nemen voor het kortwieken van mijn haren, vooraleer 'de herfst definitief de bladeren van mijn kruin zou laten vallen'. Wat puzzelen in haar volzet agenda, maar... het kon! Super, ikke blij! Aandacht verleggen van pijn naar kapsel was nu wel welkom. Zo voel ik wat minder de pijn in die botten, die nu toch stilaan toeneemt en me sinds deze middag zelfs een beetje een rare stap oplevert. Ik lijk wel een oud wijveke als je me ziet stappen. En een Dafalganneke helpt niet meer zo goed. 🤔

Eerst nog even een videobel met Christel. Eén van mijn beste jeugdvriendinnen, en eentje die ik (shame on me 🙄) 30 jaar lang niet meer deftig gesproken of gezien had. Nu zijn we lotgenoten, en dat vormt (opnieuw) een band. Alsof er nooit 30 jaar heeft tussengezeten, tussen de vorige en deze babbel. Zo vertrouwd... en dit smaakt naar meer. We houden nu zeker contact, Christel, en bedankt voor de gezellige babbel. ❤️

En dan, een dikke 2 uur na mijn telefoontje naar kapster Heleen was ik op weg naar 'the-best-hairdressers-team-ever'. Kort. Heel kort, zo mag het, zei ik. Ik zal wel niet zo lang kunnen genieten van deze nieuwe look, maar het maakt de overgang gemakkelijker en het binnenkort volledig afscheren eenvoudiger. Na een wasbeurt met meer dan deugddoende en relaxerende hoofdmassage gingen mijn wat langere, gebleekte lokken tegen de vloer. Een kort, pittig en donkerder kapsel kwam tevoorschijn. Beetje speels, zoals ik 😉, zo ziet het eruit. En dat korte kopje viel al bij al nog best mee vonden zowel de kapster als ik. "Nee, je moet niet betalen", zei Heleen, toen ik mijn geldbeugel bovenhaalde. Ze bood het me gratis aan. Omdat ze meer dan wie ook begrijpt waar ik nu doorga. Ze vertelde dat ze 13 jaar geleden het niet had aangekund om haar mama's haren af te scheren toen die destijds in hetzelfde straatje als ik was terechtgekomen. Ik huilde nog maar weinig sinds mijn K-diagnose maar nu schoot ik toch even vol.  Bedankt, Heleen en jouw team, voor jouw flexibel aanpassen van je agenda, je openhartig gesprek over je mama, je begrip en steun én mijn nieuw kapsel. Ik hoop snel terug bij jullie terug te komen voor een nieuwe snit in mijn (misschien dan wel krullend en wie weet in welke kleur) teruggekeerd haar. ❤️

En dan zorgde ik zelf nog even voor een klein gelukske. Omdat eten niet altijd even vlot gaat (wie had ooit gedacht dat ik eens geen honger zou hebben?) maar ik toch wat gezonde dingen binnen wil krijgen heb ik mezelf op een heerlijke smoothie (vitaminebommetje) getrakteerd. Lekkerrrrrrr! 

En nu de zetel in, en rust voor die pijnlijke botten. Nooit gedacht dat je je bloed kon voelen stromen en hart voelen kloppen in je skelet... Toch maar even een extra Dafalganneke bovenhalen.