De ene dag is de andere niet
De ene dag is duidelijk de andere niet. Waar ik gisteren een minder dagje had en voor het eerst kotsmisselijk was, zo voel ik me vandaag vrij OK. Misselijk maar gelukkig zonder 'kots'... met mijn excuses voor deze liederlijke doch wat onappetijtelijke omschrijving 😉
Die eerste misselijkheid kwam erg plots opdraven. Ik had in de voorbiie dagen gedacht dat ik eraan zou ontsnappen, maar niet dus. Nu ja, er is ook nog maar 1 chemo doorheen mijn lijf gestroomd hé. Vandaar misschien het wat later beginnen van dat onpasselijk gedoe. Maar een pilletje Litican is daar dan blijkbaar een wondermiddel tegen, want dat heeft dat rotte gevoel vrij snel weer verholpen.
Vandaag nam ik een betere start. Fris opgestaan, na een nachtrust die ook stukken beter was dan die van de voorbije dagen. De poortkatheter heeft duidelijk al zijn plaatsje gevonden op die spier waar hij op vastgehecht is, want de pijn vermindert stilaan maar zeker. En dus slaap ik beter. Weliswaar nog altijd met het #ThinkPink-hartkussen tussen of onder de borsten geklemd. Lang leve dit ❤️kussen!
Mieke, de thuisverpleegkundige, die is daarnet langsgeweest, met het flebitisspuitje én de eerste (van 5, als ik het kan volhouden) venijnige Granoxyte-spuitjes. In mijn 'Michelin-mannetjes-buik' voel ik die spuitjes zelf niet maar het effect zal zich zeer waarschijnlijk straks pas laten voelen... Dit medicijn stimuleert namelijk het beenmerg om meer bloedstamcellen aan te maken. Goede zaak zou je denken. Maar het heeft wel een resem 'stoute' en soms niet zo onschuldige nevenwerkingen, zoals hoofdpijn en veel spier- maar nog meer botpijnen. In shock gaan of een gescheurde milt zijn zelfs regelmatig voorkomende neveneffecten... Dafalgan zal de eerste dagen mijn beste vriend worden denk ik.
In de late namiddag volgt straks nog een MRI van mijn hersenen. Om te kijken of er daar eventueel uitzaaiingen zouden zitten. Ik hoop op een goed resultaat: de vaststelling dat ik wél degelijk hersenen heb (mocht daar al enigszins aan getwijfeld worden) 😉 én geen metastases! 🤞.
Gisteren zat het bij het opstaan al fout. Zweten als een rund deed ik. (Zweten runderen?🤔) En ferm misselijk... Maar toen ik een half uurtje later de badkamer uitstapte was dat misselijk gevoel al weer weg. En het zweet ook. Om in de late voormiddag weer helemaal terug te keren...
En wat kleins eten lijkt ook te helpen. Ik vermoed dat een lege maag geen goede zaak is. Dus 'snack' ik tussendoor wat lichts.
De vermoeidheid is wél een constante denk ik. Eentje waartegen een pilletje niet helpt. Maar een fikse namiddagdut helpt daar dan wel weer wat tegen.
Zonet zelfs nog even een strijkje gedaan. Want manlief vertrekt donderdagochtend op business trip naar Bologna en moet toch wat 'vers' gestreken kleren meenemen.
Nooit gedacht dat ik zoveel voldoening zou hebben van een strijk 😇, want het kostte me toch wat meer energie dan normaal. Maar het is gelukt en 'that makes me happy'! (Opnieuw zo'n 'klein gelukske'❤️).
Net als dat 'klein gelukske' van gisteren trouwens. Toen ik bij het opstaan merkte dat manlief nog snel een vers brood op tafel had komen leggen alvorens naar zijn werk te rijden, de schat! ❤️ Want ik realiseer me dat het geen lachertje moet zijn om partner te zijn van een 'kankermens'. Er komt heel wat op zijn schouders terecht nu, naast zijn drukke job. En op mijn slechtste momenten dreig ik dat soms wel wat te vergeten. 🙄
Hopelijk hou ik dit 5 spuitjes lang vol. Want als het niet houdbaar is en de pijnstillers zelfs niet helpen, dan wordt die therapie vervroegd stopgezet, zei de oncologe me.
Gelukkig kan ik lekker uitzieken als manlief hier niet is. Zo hoef ik hem niet te belasten met mijn geklaag en gezaag. 😇
Nu nog snel een wasje draaien en wat papierwerk (hospitalisatieverzekeringen en dat soort dingen) en dan nog een rustpauze alvorens naar het ziekenhuis te vertrekken. 🍀
Reacties
Een reactie posten