Voor even zonder haar vanaf nu

Zo, tijd voor nog eens een nieuwe blog. De voorbije dagen stond er niet veel op de agenda. Veel langer dan een dag vooruitplannen durf ik trouwens (nog) niet echt, omdat ik vandaag geen flauw idee heb hoe ik me morgen zal voelen. En misschien is dat wel fout, want op die manier komt het er niet echt van om leuke dingen in te plannen natuurlijk en riskeer ik de hele week en weekends hier 'in mijn kot' te zitten. Werk aan die winkel, neem ik mezelf voor.

Donderdagavond stond er wel een ritje (met mijn lief als bereidwillige chauffeur) naar Opwijk, 'my home town', op het programma om daar nog wat obligate bankdingen te regelen. Dit gevolgd door 'frietjes eten' bij de beste frituur die Vlaanderen rijk is (de frietjes worden er, zoals dat hoort, nog écht vers geschild, zonder toevoegingen, bewaarmiddelen of vacuümgetrokken toestanden) én dan volgde nog een gezellige babbelavond bij het nichtje vooraleer ze binnenkort gaan verhuizen (sorry dat de tapas er niet meer vlotjes bij konden, na die frietjes, Ann 😉).

Vrijdagnamiddag was er een bezoekje van Annick, naamgenote maar ook 1 van mijn vele fijne collega's. Dus ze hebben veel kunnen bijpraten, de 2 Annick'en. Leuk! 

Voor het die avond geplande klassiek concert moest ik echter passen wegens te moe. Geert moest dus alleen gaan terwijl ik in mijn zetel een 'dutje' deed van 19... tot 23u30. Om vervolgens in bed te kruipen... en daar vlotjes verder te slapen tot de volgende ochtend. Ja, ik ben dan (tot nu) zo goed als nooit misselijk geweest door de chemo, maar moe... dat zeker wel!

Omdat de haarpijn én het voortdurend verliezen van de al eerder kort gewiekte haardos echt té vervelend begon te worden besloot ik dat de tondeuse nu maar eens haar werk moest doen. Even aan mijn lief richtlijnen gevraagd hoe dat ding werkt (ik scheerde nog nooit mijn haar af, dus 'no experience' met die tondeuse). Binnen het kwartier lagen al mijn lokken (of wat er nog van overschoot) in het wasbakje. Resultaat: millimeterkorte stoppels, die toch nog pijn deden en maakten dat het dragen van een pruik allesbehalve leuk aanvoelde.

Die namiddag dan maar met een kleurrijke 'Buff' hoofddoek naar de winkel, ijsje gaan eten in een bistro en daarna nog langs bij de moeder van het lief. Het viel me op dat mensen eigenlijk wel eventjes keken naar mijn  'zigeunerlook'-hoofddeksel maar dat ze niet echt stààrden. Geruststelling! Kanker is blijkbaar al zo gemeengoed geworden dat je je geen paria meer voelt met een chemomuts of -sjaal op.

Het songfestival is die avond voor 90% aan mijn voorbijgegaan omdat de slaap me weer te pakken kreeg. Ik heb niet veel gemist denk ik...

Zondag rustig begonnen. Ik maak me nu wel elke dag wat meer op dan doorgaans al het geval is. Wat kleur op het gezicht trekt de aandacht van die kale knikker weg. Oja, en de nachten slaap ik met een slaapmutsje. Te koud om zonder te slapen. Dit mens was haar hele leven altijd al haar op haar kruin gewend en zonder is echt wel fris hoor, vooral 's nachts.

Rustige zondagvoormiddag, wat opruimen, bloemen water geven, wat koken, en dan 's namiddags de zetel in. Met zoon van het lief die langskwam en ik die in slaap dutte. Verdomde vermoeidheid.

Vandaag eerste keer naar buiten mét pruik. Een kleine overwinning weer vond ik. Wat jeukend en warm, dat harig ding, maar gelukkig was het geen al te warme dag vandaag. De bakkersvrouw was de eerste om ze goed te keuren. En ze viel goed mee zei ze. Me happy! Nog even (en wat zelfverzekerder door de lieve opmerking van de bakkersvrouw) boodschappen gedaan en daarna verder rustige 'zetel-namiddag'. 

Tussendoor toch al even wat gaan snuisteren om nog ergens een 'lang weekend' weg te kunnen. Ik veronderstel dat naarmate de tijd verstrijkt en de chemo's meer en meer hun ding gaan doen uitstapjes en reisjes niet meer zo evident gaan zijn. Dus nu nog zoveel mogelijk genieten, zolang het nog lukt. 

De komende weekends ga ik in ieder geval zo goed mogelijk proberen te vullen met leuke dingen, zonder er veel anders te laten doorheen schaatsen. In het weekend even buitenkomen, uitstapjes, weg uit dit huis, dit dorp, deze straat, als afwisseling op het thuiszitten gedurende een hele week, voelt nu nog meer dan anders als een noodzaak aan. Thuiszitten doet me piekeren, nadenken, geeft me dipjes... Weggaan brengt verstrooiing en het geeft me energie merk ik. En een mens leeft tenslotte maar 1 keer en moet zoveel mogelijk meepakken wat (nog) kan, toch?

Oja, en de kleine gelukskes? Elke dag waren er wel een paar. Maar er waren de voorbije dagen dus ook wel eens wat kleine dipjes, een mentaal wat minder OK voelen, een beetje té moe zijn om fijn te zijn,... Maar dat alles mag, kan en laat ik ook toe. Elke superwoman kent al eens een minder momentje hé.