Wat minnetjes maar ook wat plusjes

Kanker hebben betekent dat je in een andere dimensie terechtkomt, zo stel ik vast. Het ene moment sta je in je volle kracht en sterkte, het andere moment zit het echt niet mee en kan je enkel wenen. De voorbije 24 uur zijn zo een op-en-neer-gaan geweest.

Waar ik gisteren tot de avond enkel maar kleine gelukskes op mijn pad vond, zo keerde het tij die avond. Pijn. Veel pijn. Héél veel pijn. Ik was de 3 voorbije dagen heel enthousiast geweest dat de GRANOCYTE spuiten die mijn beendermerg zouden sterk maken en bloedcellen zouden doen groeien bij mij lang niet de ongewenste bijwerkingen hadden die dokters, lotgenoten, verpleegster en de bijsluiter voorspelden. Ik voelde niets. Helemaal niets. Tot donderdagavond... 

Ik had al wel gevoeld dat ik in de late namiddag al wat moeilijker kon stappen door pijn in lage rug, heupen, borstbeen,... maar het was nog redelijk uit te houden en ik dacht van 'Ach, is het dit maar?'. Maar die avond echter voelde ik pas wat ze bedoelden met 'ernstige botpijnen waar eigenlijk geen pijnstiller tegen opgewassen is'.

Ik kon niet meer zitten, liggen of stappen. Ik voelde mijn hart kloppen IN mijn botten. Alsof er meer beendermerg in zo'n bot zat dan er eigenlijk in kàn zitten en die botten elke minuut zouden 'ontploffen' of barsten. Van pure ellende met sterke pijnstillers al heel vroeg onder het dons gekropen (wie me kent weet dat dat al een signaal is dat er iets serieus mis is, nachtraaf die ik ben). Maar slapen lukte totaal niet. Pijn overheerste alles. Toen manlief vanop zijn hotelkamer in Bologna later die avond nog even videobelde kon ik alleen maar klagen, zagen en wenen. 😭

Hoe ik de nacht ben doorgekomen? Draaiend en kerend, zittend, liggend,... Bed in, bed uit, maar amper in staat om te stappen. Met een gevoel alsof elk bot in mijn lichaam gebroken was. Zonder slaap en met veel pijn zag ik de nachtelijke uren voorbijdraaien op de wekkerradio.

Eerste wat ik deze ochtend deed: de onco-coach bellen om te vragen of ik mocht stoppen met deze spuiten. Ze vroeg het na bij de oncologe en belde me al snel terug. Ik mocht stoppen!!! 👍 Spuit 4 en 5 moest ik niet meer krijgen. "Het feit dat je die pijnen hebt duidt erop dat de therapie goed is aangeslagen en dat het wel degelijk goed was toegekomen in jouw beendermerg", zei ze. "En bij jongere mensen gaat dat wat sneller dan bij oudere", voegde ze eraan toe. Ik heb haar gezegd dat mijn dag niet meer stuk kon, met zo'n compliment aan een 58-jarige. En joepie, gedaan met die venijnige spuiten! De pijn is er nog wat, maar nu wel 'verdraagbaar' en ik voel hem uur per uur wegdeemsteren. 

Klein gelukske nr 1.❤️ 

Martine, de thuisverpleegster kwam langs en leerde me mijn 'zelf-prik-angst' overwinnen. Ik slaagde erin, al was het toch wat aarzelend, om mezelf het spuitje dat ik nog 7 weken moet krijgen, in mijn buik te spuiten. Ben blij met mijn dikke buik nu 😉 want zo is het totaal pijnloos, dat spuitje. 

Klein gelukske nr 2. ❤️

Martine stapte de deur uit toen op datzelfde moment een koerier aanbelde met een doos. Box geopend en daar zat een kaartje en bloemetjes in van mijn vroegere collegaatje Anneke. Ergens in de jaren '80-'90 waren we collega's bij Het Laatste Nieuws. Bijna 40 jaar later zijn we nog altijd vriendinnen. We zien elkaar bijna nooit maar horen elkaar wel op tijd en stond. En een van haar dochters is zelfs nu een collega van mij geworden. Een warme vriendschap zoals deze, daar heeft tijd en afstand geen vat op. Bedankt, Anneke en je leuke gezinnetje, voor deze deugddoende verrassing!  

Klein gelukske nr 3.❤️

Na de middag even wat rusten en al snel werd ik ge'videobeld' (of hoe noem je dat?) door Gert. Gert is een jeugdvriend / jeugdhuis Nijdropmaatje die wat jaartjes geleden de Vlaamse bodem inwisselde voor de Portugese. Het contact is er altijd gebleven. Fijne collega's, toffe jeugdvrienden, die haal je niet uit elkaar. 

De videobabbel met Gert op zijn terras met de Portugese zon en wolkenloze blauwe hemel op de achtergrond deden me deugd. Het filmpje dat hij me na de babbel nog doorstuurde liet me nog meegenieten van het gesmaakte optreden dat hij daar even geleden ginder had gegeven. 😉 Bedankt, maatje! 

Klein gelukske nr 4.❤️

En zonet stuurt manlief een berichtje. Het vliegtuig is geland in Charleroi en hij zal me vanop de terugweg nog wat meebrengen om te eten. Hoe lief is dat, na zo'n vermoeiende trip met strak tijdsschema waar hij amper zelf de tijd vond om iets te eten er toch nog voor zorgen dat IK te eten heb.Of Geert nu straks ook effectief met mijn avondmaal én die 'nieuwe bedrijfswagen' zal arriveren, da's maar de vraag 😂 

Klein gelukske nr 5. ❤️

En dan komt er plots nóg een klein gelukske opduiken. Manlief heeft cadeautje mee. 'La Vie est Belle'. Soms even niet, maar doorgaans wel. En na deze kankertreinreis ga ik ervoor zorgen dat dat 'vie' enkel nog 'belle' kan zijn! 

Merci, chouke, voor dit cadeau! 

Klein gelukske nr 6.❤️

Hoor je me klagen? Nee toch? De pijn van gisteravond en voorbije nacht is al helemaal (of toch bijna 😉) vergeten.😇 🍀