Mixed emotions, gemengde gevoelens

'Mixed emotions', gemengde gevoelens, dat is het minste wat je kan zeggen over hoe ik me voelde in de tijdspanne tussen de vorige en deze blog. (Vandaar ook dat het bloggen wat op zich liet wachten).

Niet bepaald de gemakkelijkste dagen achter de rug. Voornamelijk doordat ik veel pijn had door een opstoot in mijn darmen. Iets waar ik in voorgaande jaren ook al met de regelmaat van de klok last van had. Één ding is dan altijd zeker: na 1 tot 3 weken ben ik daar dan weer voor een poosje vanaf. Wat ook zeker is, is dat het vaak erg pijnlijk is.  Dat huilen van de pijn dan nooit veraf is. En dat het me een resem slapeloze nachten op rij bezorgt. 

En laat ik dat soort nachten nu nét niet nodig hebben. De chemo is op zich al zo vermoeiend en dan is het enige waar je naar verlangt om toch minstens 's nachts een paar uurtjes te kunnen doorslapen. Pijnstillers doen duidelijk hun werk niet, zalfjes en zetpillen ook al niet en voor het eerst in mijn leven heb ik een slaappil genomen... die ook haar werk niet deed. Want van 24u tot 5u wakker liggen en door de kamer dolen van de pijn, na het slikken van zo'n slaappil, euh....🧐?

Het voorbije Hemelvaartweekend trokken we wel even naar Duitsland. Ik wou het weekendje niet annuleren en de darmopstoot roet in ons eten laten gooien. Maar het werd dus een mengeling van leuke dingen doen op de goede momenten van de dag en verder veel op bed liggen met pijn en in de nabijheid blijven van een toilet.

Mijn lief had eerst nog zijn twijfels of het wel een goede zaak zou zijn om te vertrekken maar ik vond het belangrijk er eens tussenuit zijn. Ziek zijn kan je overal. Ik zit hier trouwens teveel alleen in huis naar mijn goesting. En dat maakt dat piekeren en tegen mezelf (of tegen de hond) praten het enige is wat ik dan kan doen. Niet echt het leukste tijdverdrijf als je het mij vraagt. 🤔

Mijn goede voornemens om meer uit huis te komen en dingen buiten deze kloostermuren te ondernemen schieten erbij in als pijn en vermoeidheid me in hun greep houden. Ik ben een sterk mens (denk ik toch van mezelf) en ik probeer de moed er altijd goed in te houden 💪 en positief te denken, maar na de zoveelste slapeloze nacht en dagen en nachten vol pijn en daarbij nog de bezorgdheden die die rotziekte toch met zich meebrengen, tja, dan zakt de moed met momenten toch wel eens wat dieper weg in mijn schoenen. En dan is het heel erg moeilijk om nog 'kleine gelukskes' te ontdekken.

Erger wordt het dan nog als ik me gekwetst voel door dingen die gezegd worden, ook al zijn ze misschien niet zo zwaar bedoeld als ze bij me binnenkomen. Maar ik slik een gekwetst gevoel nu niet zo gemakkelijk meer weg zoals ik dat doorgaans wel pleeg te doen. Woorden raken me meer nu, ze kwetsen me dieper. Ik merk dat het er allemaal veel meer inharkt, bedoeld of onbedoeld. 

Ben ik een overgevoelig mens als ik dit zo aanvoel? Ben ik egoïstisch als ik gewoon graag zélf invul wat en wanneer ik iets wil ondernemen (al is 'ondernemen' een groot woord) op 'mijn betere dagen' en als ik bijvoorbeeld tijdens de weekends eens wat anders wil doen dan hier op mijn eentje in een zetel te hangen? 

Of is hoe ik dit nu aanvoel normaal voor iemand die op deze kanker-rollercoaster zit en is wat meer 'egoïstisch' zijn dan ergens toch iets meer toegestaan dan eigenlijk kan en mag? 

Het eten is nu ook al een paar dagen een moeilijk punt geworden. In Duitsland lukte het nog wat (ook al was het niet als gewoonlijk). Maar nu... geen honger, geen zin... in niets. Koken is dan echt een lastig iets geworden. Probeer het maar eens: koken als je geen honger hebt en al bij het schillen van de aardappelen aanvoelt dat je ze niet zal lusten of willen opeten. Soep en erwtjes die vies proeven (ook al maak je ze klaar zoals je dat al jaren doet), vlees dat naar niets proeft.... Enkel pudding en yoghurt, watermeloen, beschuitje met smeerkaas, dat lukt nog net. De rest proeft gewoon naar...niks. Misschien betert het als die darmopstoot achter de rug is (hoop ik)? Wie had trouwens ooit gedacht dat ik niet graag zou eten of iets niet zou lusten? 🤔

Goed, dit was duidelijk niet mijn positiefste blog uit het rijtje. Maar ach, een mens mag ook eens een baaldag/baalweek hebben toch? 

Ik beloof (allez, ik hoop) dat de volgende blog weer krioelt van de 'kleine gelukskes' 😉