Eerste van de nieuwe reeks chemo's (Taxol n° 1)

Vorige dinsdag was het opnieuw chemodag. Vanaf nu niet meer tweewekelijks maar wekelijks. 

En nu geen (zware) EC chemo meer maar een andere soort (Taxol). Daarbij komt nog een soort van immunotherapie (Herceptine en Perjeta), die de groei van kankercellen moet remmen.

"Wat is het verschil tussen deze en de voorgaande chemoreeks?", vroeg ik aan de oncologe.

"Vergelijk het met een grond - en een luchtaanval in een oorlog", zei ze. "Beiden bestoken 1 doelwit, zij het elk vanuit een andere hoek, maar allebei met eenzelfde doel: die ene vijand verslaan". Duidelijke taal, vond ik. 👍

De nieuwe chemoreeks bestaat dus uit telkens 3 zakken infuus, met tussenin nog wat spoelingen en cortisone, pilletje tegen misselijkheid (misselijk ben ik nog niet echt geweest, happy me!). 

Dus ik ben er wel even zoet mee, met zo'n chemodag. Omdat sommigen heftig allergisch reageren op deze soort chemo moet die de eerste 3x heel langzaam 'binnendruppelen' en wordt dat netjes om de tien minuten gemonitord door de verpleegkundige (telkens bloeddruk nemen, vraag of alles nog OK aanvoelt). Wat dus maakt dat de eerste 3 uit deze chemoreeks wel éxtra lange chemodagen zijn. Indien geen allergische reactie, dan mag het vanaf de vierde keer aan een sneller tempo naar binnen lopen en ben ik na een dikke halve dag al weer thuis.

Deze keer gaat de chemo ook vergezeld van cortisone, met al zijn gekende nadelen. De kans dat ik binnenkort met een niet enkel kaal maar ook opgezwollen hoofd rondloop is dus niet onbestaande.

Wat ook meer en meer vervelend wordt zijn mijn droge (en dus schurende, brandende) ogen. Chemo legt dus echt wel àlle slijmvliezen droog. Maar met wat druppeltjes kunsttraan zorg ik er wel voor dat ik mijn klare kijk op de dingen niet te erg laat 'schuren'. 😉

Tijdens het gesprek met de oncologe vorige dinsdag kwamen vooral 4 zaken aan bod:

1) De uitslag van de MRI van vorige week gaf aan dat Mister X (mijn tumor) toch wat minder verkleind was dan eerder bij klinisch onderzoek gevoeld en gedacht was. Maar belangrijkste is dat hij hoe dan ook toch effectief is verkleind. Dat stemde de oncologe (en dus ook mij) toch enigszins gerust.

2) De pijn in mijn darmen was de voorbije 2 weken zó erg dat ik het huis niet uitkon en enkel in de zetel en bed lag met pijn. Da's dus echt geen leven! Daarom laat de oncologe toe een versnelling hoger te schakelen qua pijnstilling en stappen we over naar een morfine-opiaat-vorm. Met risico op verslaving aan die pillen... Dus ik ga heel zuinig én voorzichtig omgaan met die medicatie en ze enkel nemen als het écht niet uit te houden valt.

3) Mijn vinger- en teennagels zijn nu ook beginnen te verkleuren. Normaal komt dit niet voor bij de EC chemo maar pas bij de Taxol. Die chemo veroorzaakt bij vele mensen neuropathie maar door mijn voorgeschiedenis (polyneuropathie) slaat dit bij mij al eerder toe.  Goed lakken, die vinger- en teennagels, met speciale siliciumnagellak en meermaals daags verzorgen met crème en dan maar hopen dat we die nagels niet verliezen en ook mijn 'fingerspitzengefühl' niet te erg verdwijnd en het trillen en beven van mijn handen niet al te zeer meer toeneemt. Ik wil ooit nog eens opnieuw juweeltjes kunnen maken...🙄

4) Het darmprobleem is zo heftig en houdt nu al zo lang aan dat de oncologe me, vooraleer de chemo te starten, doorstuurde voor een rectoscopisch onderzoek (zonder verdoving). Dat onderzoek was echter zó onmenselijk pijnlijk (heb daar de halve gang wakker geschreeuwd denk ik), zelfs met de dunste camera uit het arsenaal van de gastro-enterologe, dat het onderzoek dan maar werd stilgelegd. Voorlopig blijft het dus 'onderzoekloos' en weten we dus niet de echte oorzaak van de pijn en waarom de pijn zo hardnekkig wekenlang blijft aanhouden. Met de straffere pijnstillers (en wat extra druppels CBD olie) zal ik dit ritje dan maar moedig verder proberen uit te zitten. Al moet ik bekennen dat het vaak met heel veel tranen gepaard gaat. 😥

Wat eten en drinken betreft: da's nog altijd van hetzelfde laken een broek. Koffie is en blijft bitter slecht. Vandaag, na 3 koffieloze weken, nog eens een slokje genomen van de koffie van mijn lief, maar da's dus niet meer te drinken, dat spul. Chocomelk en vooral die cocos-rijstmelk zijn nu mijn nieuwe 'addiction'. Een mens moet toch iets lekker vinden hé? En naast koffie proeven zelfs garnaalkroketten, veel soorten groenten, salami, enz. ook allemaal bitter. Brood kan ik nog altijd niet eten, tenzij het getoast werd of stokbrood is. Wat ik nog wél lust verkleint met de dag. Gelukkig heb ik ook geen honger of zin in eten...

En de 'kleine gelukskes', hoe zit het daarmee? Oh, ze zijn er nog hoor. Berichtjes, goede raad en tips, heel wat belletjes, de zorgzaamheid en hulpvaardigheid van thuisverpleegster Mieke, een bezoekje van nog een andere Mieke, een schotel met eten (voor mijn lief) aan de deur op mijn chemodag van Katrien, het telefoontje van de borstverpleegkundige om te horen hoe het na die eerste nieuwe chemo verder verlopen is,... Dus, 'I count my blessings', verplicht mezelf vooral te focussen op de goede dingen en probeer de negatieve zaken zoveel mogelijk te vergeten. 

En ik heb nog een 'klein gelukske' om naar uit te kijken, want ondertussen werd eindelijk ook het materiaal voor onze tuinkamer geleverd. Door wat 'retard' bij de 'betonmensen' zal ze wat later dan gepland gemonteerd worden en zullen we er pas na 11 juli van kunnen genieten. Maar ik kijk er nu in ieder geval al erg naar uit om binnenkort mijn vaste stekje (de zetel in de woonkamer) om te ruilen voor een even gemakkelijk zitje in de tuinkamer. Kwestie van toch een beetje zomersfeer op te snuiven, met zicht op tuin, bloemetjes en beestjes. Want een reisje zit er niet in deze zomer, het wordt 'Vacanza in Giardino' (vakantie in de tuin)

Ongeveer zoiets zal het worden, ik zie mezelf daar al in een knus hoekje zitten:

En nu nog hopen dat de weer eens beloofde poetshulp toch eindelijk eens komt opdagen. Want telkens er eentje gevonden is, valt ze enkele dagen nadien weer weg (zwangerschap, ziekte,...). En zelf poetsen is echt geen optie want dan slaat mijn bloeddruk blijkbaar naar beneden, zoals vorige maandag toen ik even wat stof wou afnemen en een bloeddrukval naar 8/6 me zo duizelig maakte dat de stofvod snel weer opgeborgen werd. Bloemetjes planten in de bloembakken daarentegen was me dan wel gelukt. De ene keer lukt iets me, de andere keer moet ik me gewonnen geven.

Ja, kanker, het is een vies beestje en heeft zo'n impact op je leven, je functioneren, je zijn, je denken,... Maar volgende jaar hé, als alles achter de rug is, dan hé... Wacht maar! 😉