Sinksenweekend en 4e EC chemo

Het voorbije Sinksenweekend is er eigenlijk eentje om snel te vergeten...  Buiten dan dat 'klein gelukske' in de vorm van een bezoek van het nichtje waar ik in mijn jeugdjaren alle zomervakanties mee op reis ging, samen met onze beider ouders. Reizen waaraan ik tot de dag van vandaag nog steeds mooie herinneringen overhoud. En het bezoekje was net als die zomerreizen: heel erg deugddoend. Bedankt, Sonja, voor mijn 'klein gelukske' van dit voorbije weekend ❤️

Maar verder was het niet echt een fijn lang weekend te noemen. Vooral de darmen bleven hun 'stoute ding' doen zoals ze nu bijna 4 weken op rij doen en hielden me uit mijn slaap en gaven meer pijn dan een mens zo lang kan verdragen.

Deze pijn maakt het me erg lastig. En dan word ik zelf als méns ook lastig...

Op die momenten is het vaak huilen en weinig of niet lachen en ben ik niet in mijn gewone doen en zeker ook niet het meest gezellige mens denk ik... 

De oncologe en oncoverpleegkundige gaven vandaag aan dat de opstoten in mijn darmen langer aanhouden dan ze doorgaans doen omdat chemo altijd een genezingsproces wat tegenwerkt en al helemaal op plaatsen waar er slijmvliezen mee gemoeid zijn (dus ook in je darmen).  'Cross my fingers'🤞 dus dat ik hier toch snel mag vanaf geraken. Want het kluistert me aan zetel, bed en aan huis, en da's niet echt leuk.

Naast dit lichamelijk gedoe is er nog het moeilijk emotionele kantje dat aan het voorbije Pinksterweekend gekoppeld zat. Vooral als ik dan terugdenk aan vorig jaar deze tijd. In het Sinksenweekend kreeg mijn moeder haar diagnose 'pancreaskanker' en nog geen 2 weken later, op 7 juni, volgde de door haar gewilde euthanasie. 😭

Een jaar lang moet ik al verder zonder mijn meelevende en bezorgde moeder. En net nù zou ik haar goede raad, haar moedgevende woorden, haar steun en positieve kracht zó nodig hebben. Anderzijds ben ik dan weer tevreden en gerustgesteld dat ze nooit heeft moeten vernemen dat haar dochter door dezelfde ziekte zou worden geplaagd worden als zijzelf en papa (zij het dan een andere vorm en met andere perspectieven). Ik kan me niet voorstellen hoe hard dit bij haar zou binnengekomen zijn.

Vandaag had ik hier met de oncologe nog een gesprek over en ze vond het erg moedig dat ik op zo'n emotioneel moeilijke dag (zelfs het tijdstip dat ik met de oncologe in gesprek was was het exacte overlijdensuur van mama) toch de moed had om zelf mijn 4e chemo te krijgen. Ik heb haar geantwoord dat mijn moeder me zeker zou aangemoedigd hebben om dit te doen. Dat ik het van haar en mijn vader waarschijnlijk in mijn genen meekreeg om moedig te zijn en door te zetten en niet op te geven. En dus hing ik enkele minuten later aan het infuus met de rode en witte chemo-cocktail. De 4e uit de rij van 4 EC-chemo's op 8 weken...  

De oncologe stelde ook vast dat Mister X, de tumor, nóg verder is gekrompen dan 2 weken geleden en dus zeer positief reageert op de chemo's.  

Volgende week staat nog een MRI gepland om dit ook nog eens 'bewezen' en goed meetbaar in beeld te brengen. 

Op 21/6 gaan we dan van start met een ander soort chemo uit het arsenaal: de Taxol-Herceptine chemo, wekelijks in plaats van tweewekelijks, en dat 12 weken lang. 

We zijn dus nog een tijdje zoet en weten nu al wat we de komende 12 dinsdagen zullen doen...

Vandaag kwamen er ook nog wat 'kleine gelukskes' voorbijschaatsen:

Mijn lief die met mijn wagen een lange file ging trotseren aan de autokeuring (omdat ik op datzelfde tijdstip aan de chemo-zak hing). En hij is bij zijn eerste keuring positief gekeurd (die auto hé 😉). 

Ook blij met het steungevend kaartje in de bus vandaag, van Frank en Roos. Lief! ❤️

En dan nog het telefoontje van vriendin Lucia. Lucia, die vorige week 125 km heeft gefietst en deed in de maand mei 300.000 stappen voor de '1000 km van Kom Op tegen Kanker'. Samen met zoveel andere geëngageerde en empathische sportievelingen én hun sponsors hebben ze hiermee in totaal meer dan 6 miljoen Euro (!!) voor kankeronderzoek verzameld. Toppers!👍 Uit naam van mezelf en de vele lotgenoten die door deze ziekte werden/worden getroffen én hun naasten, familie, vrienden,...: 

bedankt, Lucia en alle anderen die zich hiervoor zo erg hebben ingezet! ❤️ 

Dank ook aan mijn tanteke die vandaag bloemetjes bij mama's graf bracht ❤️ (wat ik het voorbije weekend graag zelf had willen doen maar er door hogergenoemde reden niet in slaagde).

En nu: rust. Want een chemodag... is en blijft altijd een vermoeiende dag.