Taxolleke n°2, n°3, enz.

Ondertussen zitten we al aan TAXOL nummer 3. Taxol is de nieuwe (nu wekelijkse) reeks van chemo's. Ze zijn lichter dan de voorgaande 4 (EC) chemo's vind ik en dat laat zich bij mij vooral voelen in een tikkeltje minder moe zijn en terug meer eetlust hebben. 

Helemaal weg is die vermoeidheid natuurlijk niet. En mochten mijn nachten me een meer aanvaardbare nachtrust opleveren dan zou het nóg beter zijn. Maar de darmen zijn en blijven daar de grote spelbreker. Het toilet is dan mijn belangrijkste 'verblijfplaats' en slapen lukt dan niet door de pijn. En daar helpt zelfs de morfine niet bij. De oncologe doet alles wat in haar macht ligt om een oplossing te vinden voor dat darmgedoe maar totnogtoe niet met het gewenste resultaat. Maar dat komt nog wel... hoop ik.

Verder loopt alles wel vlotjes. Vorige week heb ik een online workshop make-up gevolgd. Een samenwerking tussen Think Pink en ICI Paris XL, met een tegoedbon van 50 EUR voor aankoop in hun webshop als toemaatje. 

Want ja, haren, wenkbrauwen en wimpers verliezen én een door cortisone opgezwollen gelaat,... dan moet je wel je beste trukendoos  bovenhalen om er toch nog enigszins 'presentabel' uit te zien. Ik vond het resultaat,  na toepassing van de vele tips & tricks, wel aanvaardbaar en geslaagd.

Mijn (ondertussen welgekende) 'kleine gelukskes' zijn de voorbije week ook weer stelselmatig in mijn mandje terechtgekomen. 

Zaterdag was er een lekker etentje met de heemkundige kring, in de leuke terrastuin van Huisbrouwerij Klondiker (wat een gezellige sfeer en gezelschap!). 

Zaterdagmiddag stond ook een bloemist aan de deur, met bloemetjes  die mijn kranige 93-jarige schoonmoeder had besteld en liet afleveren (dikke merci, mémé!). 

Ik kan nooit voorspellen hoe mijn dag gaat verlopen want mijn lijf beslist dit al een tijdje en ik moet daar noodgedwongen naar luisteren. Dus zondag was het even afwachten hoe ik me zou voelen maar vanaf de middag voelde ik me goed dus konden we terug op stap, voor een lekker etentje met mijn tanteke. Die trakteerde, omdat ze me 'niet kan komen bezoeken en me nog geen bloemetje had kunnen kopen' (maar allez, lieve schat toch!). Ik koos een heerlijke frisse tomaat-garnaal met een berg van zeker een halve kilo garnaal 🤪 en het smaakte me enorm. Mijn smaak is grotendeels terug en de eetlust ook. Dingen proeven terug normaler. Dat zou door de cortisone komen die deze reeks chemo telkens voorafgaat.

Tel bij dat alles nog vele lieve berichtjes en telefoontjes en je begrijpt al dat ik me echt gesteund, begrepen en gezegend voel, met zoveel lieve mensen rondom mij. 😇 En ik kan je garanderen: dat heb je echt nodig tijdens zo'n kankertraject! Ik kan me niet voorstellen hoe hard het moet zijn als je niet zo'n netwerk hebt en er alleen voor staat. Dat moet een verdomd harde noot om kraken zijn!

Wat ook een zegening is (althans, zo voel ik het aan) zijn de contacten die nu, na jààààren elkaar uit het oog te zijn verloren, terug opgefrist worden. Een vriendin uit de straat van mijn jeugdjaren, een schoolvriendin uit de humanioratijd, vrienden die ik al sinds mijn 'Jeugdhuis Nijdrop'-tijd niet meer hoorde of zag en die nu contact opnemen of mijn Messenger binnenduikelen en waar meer dan deugddoende babbels of videocalls mee volgen. Het zijn één voor één allemaal 'kleine gelukskes' die mijn (toch wat saaier geworden) leven de nodige kleur geven en waar ik veel steun en energie uit haal. 

Dus, uit het diepste van mijn hart: een dikke 'DANKJEWEL' aan al die mensen voor hun vriendschap, hun tijd, hun warmte ❤️.  Als zij ooit in een sukkelstraatje mochten terechtkomen, dan zal ik niet vergeten zijn wat ze voor me betekenden en zal ik er ook voor hen zijn, wees daar maar zeker van. 

En ook een 'dankjewel' aan mijn lief... Want partners zitten plots ook ongewild mee verweven in zo'n kankertraject en moeten wel wat extra verduren. Ik kan niet altijd mee samen op stap (zoals we doorgaans doen), mijn lief moet dus vaker alleen ergens heen. Er staat niet meer elke dag een lekkere maaltijd klaar (het hele arsenaal aan meeneemmaaltijden hebben we nu al wel gehad) én ik besef dat ik niet altijd de gemakkelijkste ben, als ik weer eens in zo'n heftig pijnmoment zit en hier loop te janken van de pijn. Als ik dan wat 'bitsig' uit de hoek kom of me net stil en zwijgzaam (wie zou dat nu van mij kunnen denken?😉) afsluit... Om nog te zwijgen van de verstoorde nachtrust... Al probeer ik tijdens zo'n nacht dan gewoon op de zetel te gaan liggen in plaats van in ons bed. 

Vorige week was het hier ook 'betonweek'. Dus voor de tuinkamer ligt alvast al een stevige ondergrond klaar. Volgende maandag start dan de effectieve montage van de tuinkamer, dan nog wat afwerking en inrichten en het genieten kan eindelijk beginnen. Ik kijk er al naar uit! 

En nu is het weer tijd om snel iets te eten, nog wat te rusten en straks gezellig bij te kletsen met Nadine. En morgen komt dan eindelijk een nieuwe poetshulp! Me happy!!! 🍀

(Oja, en nog efkes herhalen: reageren op mijn blogs kan, mag, is zelfs welkom,  maar zet er je naam eventjes bij want anders weet ik niet van wie de reactie komt. 👍)