Aftellen naar laatste chemo: Taxol n°8 en heel veel kleine gelukskes

Nog eens tijd maken voor een nieuwe blog. Alhoewel, tijd maken,... Van iemand die momenteel niet werkt en maar een minimum aan huishoudelijke taken meer doet zou je denken dat die een zee van tijd heeft. En toch lijken de dagen me steeds tekort. Dat komt waarschijnlijk omdat ik heel 'traag' ben gaan leven. Niets moet nog snel en niets is nog dringend. Ik probeer wel elke dag een paar dingen te plannen en zet die zaken telkens netjes in de agenda op mijn smartphone, om ze niet te vergeten. Want een chemobrein bestaat wel degelijk en doet je heel veel vergeten, echt. En ja, wat niet lukt aan gepland dingen, dat wordt gewoon doorgeschoven naar een andere dag. Want regelmatig komt er toch een buitje 'vermoeidheid' doorheen die planning schaatsen en dan geef ik daar braafjes aan toe, door gewoon een dutje te doen. En de ene dag is de nood aan zo'n dutje al wat groter dan de andere. Vandaag was trouwens zo een 'dutjesdag'. Ook al omdat ik vanochtend al voor het kraaien van de haan wakker was door... weer maar eens darmpijn. Tegen de avond voelde ik me pas terug wat OK. "Morgen een beter dagje", zeg (en hoop) ik dan altijd.

Maar over de voorbije dagen en nachten hoor je me niet klagen.  Niet zoveel pijn gehad als in de voorbije weken, dus eigenlijk was dit best een 'betere' week te noemen. En het was er ook weer eentje van heel veel kleine en grote gelukskes, waar ik altijd veel energie en kracht uit blijk te halen.

Verder ben ik nu volop aan het aftellen gegaan naar die laatste chemo. Als er iéts is waar ik ontzettend naar uitkeek in de voorbije weken, dan is het dàt wel: de laatste chemo. Voornamelijk omdat ik er sterk in geloof dat dit misschien wel het zwaarste deel was van het behandeltraject. En mocht achteraf blijken dat dit toch niet zo was, nu ja, dan is het toch in ieder geval een periode die voorbij is en die ik mag 'afvinken. En toegegeven: eerste onderzoek op 31 maart en diagnose op 12 april en sindsdien zoveel weken en maanden behandeling... het zijn 5 pittige lente- en zomermaanden geweest van veel slapeloze nachten, teveel (darm)pijn,... Het kan vanaf nu toch alleen maar beter gaan, niet? En OK, we zijn nog lang niet aan het einde van de rit op de kankertrein, maar het is in ieder geval weer een stationnetje (en wat voor een!?) dat we gepasseerd zijn dan en definitief achter ons kunnen laten. 

En dan wil ik nog eens terugkomen op die voorbije week. Op Halfoogst-maandag kreeg ik plots een rillerig gevoel, afwisselende koud en warm, en de thermometer gaf (gelukkig lichte) koorts aan. Maar met een Dafalganneke was die koorts ook zo snel weer weg als die gekomen was. Gelukkig maar, want mijn collega's Merel (met dochtertje Calu) en Kim waren speciaal uit het verre Leuven afgereisd en ook Mireille was speciaal van Buggenhout naar Meulebeke gekomen voor een bezoekje. Het zou erg geweest zijn om hen dan onverrichterzake te moeten doen terugkeren, stel je voor! Want in principe moet je (als je middenin een chemobehandeling zit) bij plotse koorts altijd onmiddellijk naar ziekenhuis. Omdat koorts meestal duidt op een infectie ergens. Maar de koorts koos vlug het hazenpad, door die paracetamol. Of was het door het deugddoend bezoek van de collega's en het leuke hangplantje, kleurplaten van Calu en kaartje? Kleine gelukskes, ge weet wel... Blijkbaar helpen die ook tegen koorts 😉

Voorbije dinsdag was dan chemodag. Deze keer weliswaar met een haperende poortkatheter, waardoor bloed trekken niet lukte. Bloedstaal afnemen gebeurt altijd vóór elke chemo, omdat de bloedwaarden bepalen of je wel of geen chemo krijgt die dag. Maar deze keer moest het dan maar (via mijn altijd moeilijk te vinden aders) in de arm. Na 2x prikpogingen en 2 fikse blauwe plekken lukte het uiteindelijk toch om een geschikte ader te vinden en een paar buisjes met bloed gevuld te krijgen. De chemo achteraf, die liep er bizar genoeg wél in, in die poortkatheter. Blijkbaar was het geen probleem om iets naar binnen te laten druppelen maar lukte het enkel niet om er ook maar een druppel (bloed) uit te krijgen. Ergens iets met een membraantje in dat ding of zo. 

Op chemodag was ik bij aanvang niet zo rillerig als daags voordien maar als de parameters werden gemeten (gewicht, bloeddruk, temperatuur) voor de chemo start gaf de thermometer maar 34°C aan. Met tussenpauzes tot 4x toe opnieuw gemeten en de temperatuur bleef telkens zo laag tussen 34 en 34,2. Het kon geen kwaad volgens de verpleegkundige en de oncologe. Dus de chemo kon gewoon doorgaan. 

Voor het eerst in weken was ik ook geen grammetje vermagerd, niettegenstaande ik vorige week amper iets deftigs gegeten had. Hongergevoel, het is me vreemd geworden. En àls ik al wat eet, dan is het zoals de muisjes: een piepklein beetje. En meestal smaakt het me niet eens. Zo helemaal niet 'Annick', voor wie zich mijn doorgaans nogal goed ontwikkelde appetijt van vroeger herinnert 😉.  

Het middagdutje tijdens de chemo deed ik onder een warm dekentje want ik had het tegen dan opnieuw echt veel te koud, niettegenstaande het warme, zwoele weer. Mijn lichaamstemperatuur was duidelijk even ferm ontregeld. Het duurde tot woensdag vooraleer ik terug 'op temperatuur' was gekomen. Ik sliep tijdens de chemo ook een vol uur aan 1 stuk en hoorde zelfs de verpleegkundige niet binnen komen. Niet van mijn gewoonte om tijdens de chemo in bed te gaan liggen en te slapen maar het deed deugd deze keer.

Woensdag was opnieuw 'bezoekjesdag'/. En dus ook weer een 'kleine gelukskesdag'. 'Buurvrouw'/juf Katrien hield me leuk gezelschap en verraste me met blauwe druifjes, tomaten en kerstomaatjes uit de eigen tuin en nog een lief bloemvaasje bovenop.

Katrien werd tegen de vooravond 'afgelost' door schoonbroer Bart en schoonzus Trien, die zorgden voor een gezonde avondmaaltijd en een prachtige en originele bloemencreatie om 'u' tegen te zeggen. 

Donderdag dan opnieuw bezoek, uit het verre Oost-Vlaanderen deze keer. Mijn papa's jongste broer/nonkel Pierre, samen met tante Maria en nichtje Ann. Super vond ik het om hen in het klooster te ontvangen en samen een gezellige namiddag door te brengen in de tuinkamer (die nu eigenlijk naast mijn favoriete terugtrekplekje ook ontvangstruimte is geworden voor bezoek op zomerse dagen 😉). Attenties in de vorm van een mandje met prachtige hamamdoeken, zeep en Rituals geurstokken maken dat ik me opnieuw over de hele lijn verwend voelde. 

Al die kleine gelukskes, al die vriendschap en genegenheid, die leuke babbels, die luisterende oren, die schouderklopjes en warme knuffels, die moedgevende woorden, dat begrip en medeleven, die goede tips,... het doet toch wat met een mens! Op den duur zou je bijna ziek willen zijn voor al die fijne bezoekjes. 😉 Allemaal van harte bedankt voor jullie erg gewaardeerde steun en warme vriendschap! ❤️❤️

En verder tel ik dus de komende dagen verder de dagen en uren af naar die allerlaatste chemo die er volgende dinsdag aankomt. Ik hoop dat na die allerlaatste sessie en de daaropvolgende 3 weken 'pauze' ook mijn darmen wat rust vinden en zich wat herstellen... zodat ik wat aangesterkt ben tegen de dag van de borstoperatie midden september. Duimen maar dat wat ik wens ook effectief uitkomt dus. 👍🤞