Over Taxol n°6, een verzwikte enkel, wat kleine gelukjes maar ook veel te vroeg afscheid moeten nemen

Taxol n° 6 is sinds voorbije dinsdag een feit. Na deze Taxol n°6 resten er mij nog 3 chemo’s te gaan. Ik tel dus al ferm af… Als alles goed gaat zal op dinsdag 23/8 voor de laatste keer dat gif door mijn poortkatheter, mijn aderen en lichaam worden gestuurd.  
En de voorbije chemosessie was er eentje in goed gezelschap, samen met lotgenote Eva op 1 kamer. Gezellig wat kunnen bijkletsen. En heel wat ‘tips & tricks’ uitwisselen, want als lotgenoten kan je van elkaar leren over hoe je al die kwaaltjes en narigheden die bij chemo komen kijken wat in de hand kunt houden. Een van die ‘narigheden’ zijn de nagels. Ze worden blauw, gevoelig (tot pijnlijk) en het nagelbed komt los (niettegenstaande het verzorgen en lakken met daarvoor bestemde speciale nagellak). Deze ochtend heb ik mijn nagels nog eens extra verzorgd maar de etter komt letterlijk vanonder het nagelbed ‘piepen’. Vervelend (en pijnlijk ook) als je gesloten schoenen wil dragen. Gelukkig  is het momenteel nog even wat ‘sandaaltjesweer’.

Het voorbije weekend viel best mee, buiten het verzwikken van mijn enkel op zaterdagochtend. Op ons gazon stappend dan nog wel… Lomp zijn zeker? Of is het toch de (door de chemo extra veroorzaakte) polyneuropathie die me parten speelde? Bij de voeten voelt polyneuropathie aan alsof je op ‘watten’, op ‘wolkjes’ loopt. Niet stabiel dus…
En de handen, die zijn beverig en trillend, de fijne motoriek voelt erg verstoord aan en voortdurend laat je dingen vallen of snij je in de vingers, nog maar simpelweg bij het aardappelen schillen of uien snijden. Mijn enkel is ondertussen beter, met een goede pijnpleister en een steunverband, en doet helemaal geen pijn meer. Of is het de pijnmedicatie die daar zijn werk doet? Want de rugpijn waar ik vroeger ook last van had, die voel ik ook niet meer nu.

Op maandag stapte mijn vaders jongste zus (mijn tante dus) samen met haar dochter in de wagen voor een 1 uur durende rit naar ons klooster. Gezellig samen in de tuinkamer (terwijl de nieuwe poetshulp binnen het hele huis onder handen nam) en een fijn terugzien met nichtje en tante na (te) lange tijd elkaar niet te hebben gezien. Want ook tante levert een lastige strijd tegen dat rotte kankerbeest en dus apprecieerde ik hun bezoekje nog éxtra, wetend dat het voor tante toch veel moeite kost, mentaal en lichamelijk, om deze trip naar West-Vlaanderen te doen. 

Wat ook heel erg deugd deed was de attentie die ze bij hadden: met een bloemende ‘stekeling’ van een cactus die ze ooit van mijn moeder nog had gekregen. Die kreeg meteen een ereplek in de tuinkamer en ik ga er (nog meer dan ik anders al voor mijn bloemen en planten doe) heel veel zorg voor dragen. Mama is nu een stukje mee ‘aanwezig’ in mijn geliefd ‘terugtrekplekje’. Dankjewel, tante Diane en Griet, voor deze hoop kleine gelukjes!

Maar het zijn niet altijd zo’n fijne dagen, want wat een wisselende dagen zijn het geweest de voorbije week! Als je al denkt van “Ha, het gaat goed, het kwaadste is achter de rug en die nieuwe pijnmedicatie doet blijkbaar zijn werk” dan komt daags nadien toch weer een onheilswolk over je hoofd hangen en weet je urenlang niet waar kruipen van pijn. En telkens zijn het die verdomde darmen… en meestal is het ’s avonds, ’s nachts of vlak na het opstaan. De namiddag lukken dan meestal wat beter. Maar de traantjes die vloeien bij zo’n pijnlijke ‘opstoot’, die doen de voorraad Kleenex-dozen hier zienderogen slinken. Liefst van al kruip ik op zo’n ogenblik dan in een hoekje, in bed of zetel, ver weg van iedereen (ja, zelfs van mijn lief en hond) om snikkend die rotte uurtjes door te ploeteren. Maar evident is het niet... En ja, ik ben moedig, dapper en strijdvaardig. En ja, ik verzorg me goed. En ja, ik probeer me elke dag wel wat op te maken en er nog wat ‘fris’ (en niet te ziek) uit te zien. Maar wie me dan ziet, ziet natuurlijk niet altijd welke rotte uren of nachten eraan vooraf zijn gegaan. De eyeliner die moet camoufleren dat ik amper nog een paar wimpers heb wordt er meermaals gewoon 'afgeweend' (wat dan ergens weer een voordeel is, want je hoeft je niet te ontschminken 🙄).
Maar het komt goed... Echt, ooit komt het goed.🤞

Het gewichtsverlies (de voorbije week – 2kg, en in totaal bijna -15 kg) vind ik ook een ‘fijn voordeel’, al gaat de oncologe daar niet zo mee akkoord. In ieder geval sleur ik toch wat minder kilootjes mee en vind ik dat mooi meegenomen. Ik hoef er zelfs geen moeite voor te doen. Ligt gewoon aan het feit dat eten meestal erg vies smaakt, ik totaal geen honger heb en al zeker geen zin heb in tussendoortjes. Zelf koken blijft een moeilijk iets. Ik maak het klaar maar aan tafel wil het niet naar binnen en eet ik nog geen derde van wat ik doorgaans at. De hond is er blij mee… met al die tafelrestjes.

Naar wekelijkse gewoonte overloopt de oncologe op ‘chemodag’ altijd de voorbije week en omdat ze vindt dat ik ECHT geen pijn mag hebben liet ze me vanaf gisteren overstappen van morfinepillen naar morfinepleisters, eventueel nog gecombineerd met Oxycodontabletten (weer zo’n verslavend medicijn, pfff) als de pleisters toch nog niet moesten volstaan.
En ik neem er nog wat druppels cannabisolie bij.  CBD+CBG, dus niet de versie met THC. Dus je zal me niet ‘stoned’ of ‘high’ zien lopen 😇 (ik heb daar gelukkig geen behoefte aan 😉, kan voldoende vrolijk zijn uit mezelf, soms toch... 😄). Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat die morfinepleister sinds vandaag toch ook wel een raar gevoel veroorzaakt… en zelfs maakt dat lettertjes op mijn computerscherm op dit moment zelfs heel gek beginnen te dansen, dan in het niets verdwijnen en plots weer tevoorschijn komen. Bizar... alsof ik een gezichtsbegoochelende attractie zit. Auto rijden ga ik voorlopig dus echt aan anderen overlaten. En ik zal maar voorzichtig zijn met traplopen, ja zelfs met over ons gazon lopen 😉.  Maar hoe dan ook hoop ik dat deze ‘cocktail’ misschien toch eindelijk die pijn wat weg houdt en me wat minder slapeloze nachten bezorgt.  

Aangezien mijn lief zijn derde en laatste week in verlof is en eigenlijk nog niet echt veel vakantiegevoel heeft gehad, stelde ik gisteren voor om eens een middagje naar Sluis te rijden. Iets wat we wel vaker eens doen (Sluis ligt ook niet zo ver van ons). Maar nu, na maandenlang niet buiten komen, voelde het aan als een echte ‘vakantieuitstap’. Een verfrissende mocktail (alcoholvrij dus, want alcohol is ten strengste verboden als je morfinepleisters hebt), gevolgd door een pot Zeeuwse mosseltjes en een lekkere ‘Eton Mess’ als dessert: zelf kreeg ik er ook een instant-vakantiegevoel bij en de namiddag verliep uitstekend. Weer een klein gelukske! 

En vandaag breit mijn lief er nog een 'vakantiegevoeldagje' aan vast, met een wandeling in Noord-Frankrijk met zijn wandelmaatje. Het is 'm gegund, want vanaf maandag zullen zijn snaren weer strak moeten opgespannen worden. Laat 'm maar genieten van ZIJN klein gelukske.
In het naar huis rijden nog wat warme, deugddoende berichtjes van nichtje Ann gekregen, met een hoop complimentjes, waardoor ik ging twijfelen of ik nu rood zag van het blozen over die complimentjes, van de cortisone bij de chemo of van de warmte in de auto. Ik moest het op de warmte steken, zei nichtje Ann 😊.  

Daarop reden we nog even tot bij schoonmoeder langs, met een cadeautje voor haar 93^e verjaardag. 

En dan naar huis…. om daar dan van mijn ex-partner Hamdija het slechte nieuws te krijgen over onze Bosnische vriend Zemir.
Jarenlang waren we tijdens mijn 'Bosnische' zomers overburen/ vrienden. Twee zomers geleden brachten we 2 weken lang onze zomervakantie samen met zijn vrouw Dijana door (zij werkte in ons hotel in Tsjechië en we deden op haar vrije dagen wat fijne uitstappen samen). En vorig zomer zijn mijn lief en ik nog bij Zemir thuis langs geweest. Het contact bleef in al die tijd warm onderhouden tussen hen en ons  (waar Messenger en What’s app toch al goed voor zijn hé).
Maar een tweetal maanden kreeg ik het nieuws dat - sta me toe weer eens heel luid te vloeken - dat ‘godverdomdse’ kankerbeest ook Zemir in de greep had gekregen. Vorige week nog contact met Dijana gehad: alles verliep goed, Zemir verdroeg de chemo uitstekend, voelde zich goed en hij zou z’n derde chemo krijgen… Foto's op Zemir's FB lieten zien dat hij zich inderdaad OK voelde en met de buren leuke avonden doorbracht, etend, drinkend en keuvelend. Dijana en ik smeedden alvast al een plan dat we, na onze gezamenlijke kankerstrijd, samen een feestje zouden bouwen.
Maar daar zal nu spijtig genoeg niets meer van in huis kunnen komen... want iets of iemand besliste dat Zemir’s strijd NU al ten einde moest komen. RIP Zemir, amper 2 jaar ouder dan ik... Veel te jong dus.
Beste Zemir, ‘Zemma’ voor de vrienden, je was een toffe kerel en je zal hard gemist worden door je vrouw, je kinderen, familie, buren en vrienden. En door ons... Ik hou de mooie herinneringen vast, voor altijd... 🖤

En wat ben ik toen ongelooflijk boos geworden, vlak nadat ik dat pijnlijke nieuws kreeg. Een huilbui van woede, boosheid en onmacht. Boos op die verdomde kanker. Razend kwaad omdat die rotziekte zoveel fijne mensen rondom je weghaalt. Veel te vroeg. Veel te abrupt. Veel te jong vaak ook. Verdomme toch!

En zelfs al ben ik dan nog goed en wel in ‘levende lijve’ en nog lang niet zinnens het tijdelijke voor het eeuwige in te ruilen, ik word toch ook al gemist. Door mijn lieve collegaatje Mireille. Fijne attentie, lieve collega, dat mooie, deugddoende kaartje. En ik mis jou ook…. Ik mis jullie allemaal, collega’s. We zien wel hoe snel we elkaar weer terug kunnen zien. Maar laat me nu even nog wat door de zure (kanker)appel bijten. Maar ’t komt goed, wees daar maar zeker van.

PS reacties op deze blog zijn welkom maar graag je naam erbij vermelden