Aankomst in station 'OPERATIE' en verblijf in 'Hotel Sint-Andries'

De Kankertrein heeft op vrijdag 16/9, zoals gepland, haltgehouden in een nieuw stationnetje. Station 'OPERATIE' deze keer, met een paar overnachtingen in 'Hotel Sint-Andries' erbovenop.

De voorbije dagen zat ik toch wat bang en nerveus te wachten op dié halte en dàt hotel. Ik keek er in ieder geval niet echt naar uit, zoals ik doorgaans wel doe naar een hotelverblijf in een zonnig vakantieoord. 😉 

De hele week was al niet mijn beste geweest (die verdomde darmen weer hé...) en ik raakte nog eens 3 kg kwijt omdat eten dan zo slecht lukt. Enkel dat 'klein gelukske' (de spaghetti 🍝van Mieke) ging vlot naar binnen (merci, Mieke!). Mijn zetel en bed waren dus mijn beste vriend de voorbije week en daardoor veel tijd om extra te liggen piekeren over wat 'Station Operatie' allemaal zou impliceren. 

Na aankomst in het station met incheck in het 'hotel' vrijdagochtend volgde al snel (als voorbereiding van de ingreep) het 'inschieten' van een 'harpoen' in de borst. Die moest functioneren als een soort van 'markeerder' voor de tumor en richtlijn voor de chirurg. Deze 'harpoenenjacht' en de daaropvolgende mammografie verliepen vlotjes. Met een stuk van de harpoendraad nog uit mijn borst hangend (gelukkig netjes vastgeplakt zodat ik niet ergens aan vast zou blijven haken 😉) mocht ik terug naar mijn hotelkamer. In de port-à-cath werd nog een infuus geprikt, zodat ook dat al klaar was voor de operatie. 

Tussendoor kwam ook de borstverpleegkundige nog even langs voor een geruststellende babbel en het beantwoorden van eventuele vragen waar Geert of ik nog mee zouden zitten. De uren tussen de ochtend en 'le moment suprème' (de ingreep) verliepen al bij al veel sneller dan gedacht.

Om 13u stond de operatie dan op het programma maar zoals ervaren treinreizigers wel bekend is was er wat onvoorziene 'retard'. De chirurg/gynaecologe was ergens nog bezig met een bevalling. En voor een nieuw klein wondertje dat op de wereld komt wachten we wel graag eventjes hé. Gelukkig vloog die extra wachttijd snel voorbij, grotendeels ook door een fijne babbel met een toppertje van een verpleger in het operatiekwartier. 

Toen hoorde ik plots een enthousiast iemand in een haast het operatiekwartier komen binnenhollen en die zei (en ze moet het luid hebben gezegd want ik had mijn hoorapparaten niet in en kon het toch horen 😉): "Hej Annick, ben je er klaar voor? Ik in ieder geval wel!" 

Ik voelde het enthousiasme van Dr. Hoste tot in mijn kleine teen en besefte nog eens dat ik bij haar in héél goede handen was. Haar vrolijke, vlotte manier van doen nam meteen alle stress bij me weg. Ze beloofde dat ze haar uiterste best zou doen om er een geslaagde ingreep van te maken. 

Ik had er alle vertrouwen in en gaf me over aan de (ook al zo vriendelijke) anesthesist die me zei dat hij voor mij een lekker droomelexir had gefixt. Ik vroeg hem of de dromen inclusief waren maar voor de dromen moest ik wel zelf zorgen zei hij. En nog voor ik kon bedenken waar ik eens over wou dromen had ik al het narcosemasker op, en binnen een paar seconden was ik er al, in dromenland. 

[Wat hiertussen gebeurde kan ik niet vertellen... want 💤💤💤💤💤💤] maar wel dat ik een kleine vijf uur later van de ontwaakzaal naar mijn 'hotelkamer' werd gereden, waar mijn lief me al zat op te wachten. Deed deugd, hem daar zo meteen te zien.

De pijn was vrij goed onder controle. De borst voelde ik helemaal niet en de oksel deed ietsjes meer pijn maar best uit te houden als ik niet teveel bewoog. Het is eerder 'lastig' dan echt pijnlijk te noemen.

Laat gisteravond sprong de chirurg nog even binnen in mijn kamer en ze deed haar relaas over het verloop van de ingreep die namiddag. Alles was uitstekend gegaan zei ze. Mister X, de tumor, was duidelijk terug te vinden (met dank aan de harpoen 😉) en kon daardoor samen met omliggend weefsel goed verwijderd worden. En de okselklier zat los en niet te vertakt en kon zo ook al gemakkelijk worden weggesneden. Ze keek snel nog even naar mijn geopereerde borst (en ik gluurde even mee en kon een glimp opvangen van de geopereerde borst) en dat zag er zeer goed uit. Misschien een klein cupmaatje minder dan voorheen maar zeker niet meer dan dat, zei ze nog. 

Een nacht met toch een paar uurtjes van redelijk goede slaap en weinig pijn (door morfinepil) volgde. Ik heb zelfs niet gevoeld dat de verpleegster de zuurstofplug uit mijn neus was komen halen. En ik slaagde erin (tegen advies van de nachtverpleegster in) om op mijn eentje naar het toilet te gaan. Ik ben nu eenmaal niet graag afhankelijk van anderen, dus... Zelfs me wassen deze ochtend en het aantrekken van die (ja, laat ik eerlijk zijn maar weinig esthetische) steun-BH (gelukkig met voorsluiting!) lukte me op mijn eentje. 

En zonet, op deze 'morning after surgery', stond dr. Hoste ook al terug aan mijn bed. Verband helemaal weggehaald nu en... mijn borst ziet er 'schitterend' uit (voor zover borsten van een vrouw op mijn leeftijd er nog 'schitterend' kunnen uitzien weliswaar 😉). In de 'redon' (fles die aan de borst hangt voor opvangen van wondvocht) zit enkel een minimum aan bloed en geen druppeltje wondvocht. Geen pijn ook in de arm, wat ook al goed is. Lymfevocht en dikke arm kunnen eventueel later nog optreden maar da's lang nog niet zeker. Maar voor nu is de operatie voor dr. Hoste meer dan geslaagd. En voor mij natuurlijk ook. 👍 Met dank aan deze fantastische chirurge! 

Wat weggehaald werd in de oksel wordt nu door een patholoog onderzocht om te bepalen hoeveel (door kanker aangedane) klieren er in die weggesneden massa zaten. Dat zal vooral belangrijk zijn qua informatie voor prognose naar later toe maar heeft geen impact op de verdere behandeling en kankertreinreis nu. 

Zoals een nichtje op de vooravond van mijn borstoperatie zo poëtisch mooi formuleerde:

 "Er wordt een klein kostbaar stukje van jou afgenomen, maar je krijgt er zoveel voor in de plaats. 

Vergeet niet dat wat moet moét en dat je ook dit weer met de nodige moed met goeie en kwade momenten zal verwerken". 

(Dixit: Ann VdV)

Klopt, nichtje. Zo dacht en denk ik er ook over. Dat beetje volume aan borst dat ik kwijtraakte, het litteken,... dat baart me minst van al zorgen. Een gezonde en kankervrije binnenkant is zoveel belangrijker dan een ongehavende en esthetische buitenkant. 

En al verzorg ik me altijd goed en kom ik doorgaans graag netjes en hip voor de dag, ik ben nooit een Barbiepop, mannequin of fotomodel met een perfect lichaam geweest en heb nu, op mijn leeftijd, ook geen ambities meer in die richting 😂. Dus met een borst die getuigt van wat ze heeft doorstaan kan ik ook wel door het leven. Ik zag die borst eerst als een vijand die een gevaarlijke, stoute, ja, zelfs levensbedreigende indringer (de kanker) huisvestte. "Ze mag er helemaal af", zei ik al bij aanvang van de treinrit tegen de oncologen en ieder die het horen wilde. Maar door de voorbije maanden heen is ze eigenlijk mijn 'maatje' geworden, want we hebben samen deze reis doorstaan. 'Zij' en ik vechten tegen 'haar' indringer (die ze waarschijnlijk zelf ook liever kwijt dan rijk is, net als ik), ieder op onze manier en met hulp van dokters, chirurg, medicatie en therapie.

Gezondheid is een onbetaalbaar iets. Dat besef ik al redelijk wat jaren, doordat mijn gezondheid voor de kanker toch ook al wat haperde. Maar nu, nog meer dan ooit, ben ik hiervan voor de volle 100% overtuigd. Ik ga dus niet ongelukkig zijn om een misschien wat minder gevuld decolleté of een littekentje min of meer. Net zo min als ik in de voorbije maanden wakker lag over mijn uitgevallen haardos en kale kopje. Dat zijn maar uiterlijke zaken die er voor mij weinig of zelfs niet toe doen.

Want als de rit op de Kankertrein me iets heeft geleerd, dan is het wel dat bijkomstigheden echt wel 'BIJKOMSTIG' zijn en moéten zijn. Dat er zoveel moois is om van te genieten en voor te leven. Dat het belangrijk is om de essentiële dingen in het leven zoals vriendschap, liefde, gezelligheid, genieten, profiteren van het leven,... te laten primeren. Dat dit de dingen zijn die je energie geven en je geluk opleveren. En dat dat zoveel belangrijker is dan al datgene wat er niet toe doet, zoals je druk maken over pietluttigheden, stress en gejaagdheid, egoïsme, geen tijd maken voor anderen, jezelf bewijzen, geld en rijkdom, enz. Vul zelf maar verder aan... 

Waar ik, naast al die kleine zaken die me geluk opleveren, wél naar streef is een (aanvaardbaar) goede gezondheid. Een gezondheid waar ikzelf en al wie me nauw aan het hart ligt en/of wie mijn leven deelt ons niet teveel zorgen om moeten maken. Een gezondheid die me in de toekomst nog zoveel mogelijk comfortabele, pijnvrije en niet te lichamelijk lastige jaren oplevert. En dat wens ik iedereen toe. Ik kijk nog meer dan voorheen uit naar een leven waar ik nog wat dingen van mijn bucketlist kan schrappen en hoop zoveel mogelijk nog te kunnen ondernemen, te genieten, te doen en te zien, samen met mijn lief. 

Mijn lief, die er de voorbije maanden altijd voor me was, die regelmatig eens mijn grillen en nukken moest verdragen, als ik door de pijn weer eens lastig deed tegen hem, die naast me zat en me probeerde te troosten als de pijn ondraaglijk was en die urenlang naar mijn gezaag over deze rotziekte moe(s)t luisteren. Ja, dat lief, waarvan na meer dan 15 jaar toch eigenlijk eens de status 'Lief' naar status 'Echtgenoot' of iets dergelijks zou moeten worden gewijzigd. In ieder geval is dàt al iets waarvan ik vind dat het maar eens snel van mijn bucketlist moet worden geschrapt. Maar eerst nog even verder boemelen op de Kankertrein en dan...

Ontbijt en (zeer goed verlopen) eerste kiné heb ik al achter de rug. En nu ga ik me met dat gewaardeerde en best nuttige Think-Pink hart💓kussentje onder mijn oksel (nooit gedacht dat een kussentje zoveel nut kan hebben!) in bed 'installeren' en met de in mijn 'hotelkamer' binnenglurende zon op mijn kale kruin gezellig verder in mijn boek lezen.  

Oja, en aan iedereen ook nog eens een dikke 'BEDANKT' voor de steungevende berichtjes en telefoontjes, brandende kaarsjes, duimpjes en crossed fingers voor de ingreep. Ze hebben geholpen!!❤️