Een speciaal weekje

Het was een speciaal weekje, de voorbije week. Van toch wel heftige emoties, toen we vernamen dat de tumor niet heeft gereageerd op de chemo, tot bang aftellen naar de dag van de PET-scan, waarbij we gaan vernemen of er eventueel uitzaaiingen zijn. 

Het feit dat mijn tanteke net deze week kwam logeren kon dus eigenlijk niet beter vallen. Tante Chantal is mijn moeders' jongste zus, maar ze is slechts 10 jaar ouder dan ikzelf en daardoor voelt het altijd al aan alsof ze eerder mijn oudere zus dan mijn tante is. We hebben de voorbije dagen urenlang gepraat (of beter: ik heb urenlang gepraat en tante vooral geluisterd. Wie me kent kan zich dat zó voorstellen 😉), herinneringen opgehaald aan mama, traantjes geplengd maar ook gelachen. En hierdoor was er voor mij veel aangename verstrooiing en hoefde ik niet de hele tijd te zitten piekeren over het nieuws dat ik aan het begin van de week had gekregen of doemdenken over wat nog komen kan.

Uit eten gaan hebben we meermaals gedaan. Want zelf koken blijft nog altijd een lastige klus voor mij. De patatjes koken snel over als ik ondertussen nog maar een ajuintje durf te snipperen. Twee dingen tegelijk doen lukt me niet. Of alles is veel te zout of ik ben net het zout vergeten. Chemobrein, je weet wel. Of ik heb simpelweg geen energie om te koken. Of ik mis de nodige inspiratie over wàt te maken, vooral ook omdat ik heel veel dingen gewoonweg niet meer lekker vind. En vraag me niet waarom, maar eten buitenshuis smaakt me dan wél beter dan thuis.

De voorbije dagen gaven me ook een beetje een vakantiegevoel. Iets wat we de voorbije zomer nog niet veel hebben ondervonden...

Het tweede 'uit-eten-avondje' was er al meteen ook eentje met een leuke anekdote erbij. Nog maar net aangekomen in het restaurant en wachtend op de kelner die ons onze tafel zou toewijzen werd ik plots aangesproken door een knappe, jonge en welbespraakte zakenman (die vermoedelijk samen met zijn daar ook aanwezige businesspartners toch al een heel klein tikkeltje te diep in het glas had gekeken). De man nam me stevig vast, wreef zachtjes over mijn kale knikkertje en 'donshaarstoppeltjes', gaf me een dikke knuffel. Ik wist niet wat me overkwam. Dan vroeg hij of ik nu al aan het genezen was en hoe ik me voelde. En hij voegde er in 1 adem aan toe  (ondertussen de hele tijd bemoedigend maar niet echt opdringerig over mijn rug wrijvend) dat ik 'best wel een heel sterke vrouw moet zijn, aangezien ik me zo bloothoofds onder de mensen begaf'. En dat hij dit heel erg moedig vond. Hij vertelde ook dat hij van een bevriende oncoloog wist dat het genezingsproces bij patiënten die eenzélfde soort tumor bestrijden met eenzélfde behandeling 3% meer kans op slagen heeft bij moédige mensen dan bij mensen die het hoofd laten hangen. 'En dat ik dus zeker op die 3% meer kans op goede afloop mag rekenen.' Laat het ons hopen... Drie procentjes, het is niet veel. Maar alle beetjes helpen. En of het waar is of niet, de positieve reactie van deze man (zelfs met zijn klein glazeke teveel op) deed ergens ook deugd en het eten smaakte me daarna ook nog net iets meer.

Vrijdag was dan een mindere dag, waardoor het uitstapje dat we die dag voor ogen hadden toch niet kon doorgaan. Een mindere dag wisselde dus weer maar eens een betere af en de morfinepillen die ik al een paar dagen aan de kant had geschoven heb ik dan noodgedwongen ook weer terug bovengehaald, met nog wat extra druppels cannabisolie erbij... Diezelfde avond kroop ik vermoeid door die mindere dag in traantjes en met wat teveel pijn om goed te zijn al vroeg onder de lakens. Tante liet ondertussen in goed gezelschap achter bij mijn lief.

Zaterdag was dan er dan weer een 'switch': een goede dag! Ja, zo snel wisselen die dagen elkaar nu al maandenlang af. En dus kon het eerder geplande uitstapje die dag wel doorgaan. Op weg dus, naar het voor ons niet zo ver weg gelegen Sluis. Voor tante Chantal was het ook eens een welkom 'dagje uit', net als voor Geert, mezelf én de hond. Zo hadden we allemaal toch een heel klein beetje vakantiegevoel. 

Zondag dan in Meulebeke met ons drietjes afgesproken met mijn vroegere leidinggevende Alona Lyubayeva en haar man Jan en samen niet zo lang (wegens hun goed gevulde zondagagenda) maar wel fijn bijgepraat. Bedankt ook, Alona en Jan, voor de mand vol lekkere en broodnodige vitamientjes!

Even later hebben we dan mijn tanteke naar het station gebracht en uitgewuifd. Na een treinrit van 2 uurtjes kwam ze goed thuis aan liet ze weten. Bedankt tante, voor het logeren hier, het was gezellig en voor herhaling vatbaar! 

Die avond zei ik aan mijn lief dat ik een beetje het gevoel had alsof de zomervakantie nu gedaan was, na dat deugddoend vakantiegevoel van de voorbije dagen. Het einde van de week en het weekend waren dus best OK en nu is het al aftellen naar de PET-scan aanstaande woensdag én het vernemen van het resultaat ervan nu donderdagavond. En verder aftellen ook naar de operatie eind vólgende week. Spannend...