The week after

We zijn ondertussen een dikke week na de borstbesparende operatie en okselklieruitruiming. En exact 1 week geleden, na een verblijf van 4 dagen, mocht ik al de deur van kamer 261 in 'Hotel Sint-Andries' achter me dicht trekken en terugkeren naar ons kloostertje. 

Een klein wit hondje was heel erg enthousiast dat het baasje terug thuis was, maar ze was nog sneller aan mijn aan- dan afwezigheid gewend, denk ik.  Tijdens mijn dagen in het hotel was ze in ieder geval niet haar meest vrolijke zelf 😂 (haar tootje spreekt boekdelen) maar ze haalde haar schade wel in door extra schootzitten eens ik thuis was.

En als ik me niet vergis was ook manlief blij dat ik terug was. Ik ga het hem voor alle zekerheid toch nog eens vragen 😉🤣

Voor mezelf was de voorbije week, hoe raar dit ook klinkt uit de mond van iemand die net is geopereerd, de beste week in màànden! Zo goed als pijnvrij (eindelijk lieten die darmen me eens 7 dagen op rij met rust), met enkel wat lichte last in de geopereerde oksel (vergelijkbaar met de 'pijn' die een blauwe vlek geeft als je erop drukt). De borst zelf, daar voel ik amper iets van. Mijn vrees over hoe de ingreep zou verlopen en hoe pijnlijk het herstel mogelijks zou zijn was dus totaal onnodig, zo blijkt nu. Het ThinkPink-hartkussen en een (zwangerschaps)/bodyroll-kussen maken dat zelfs slapen (op de geopereerde zijde) best meevalt.

Voorbije woensdag was er de eerste kiné en lymfedrainage (buiten die paar kinébeurten in het ziekenhuis dan) en Silke (van de kinépraktijk 'Postuur', in hun spiksplinternieuw gebouw in Meulebeke) kon amper geloven dat ik nog maar 6 dagen voordien was geopereerd. Zo vlot gaan alle arm- en schouderbewegingen. Er is nog een minimale 'hapering' om de arm helemaal tot boven te rekken maar dat is normaal en forceren is zeker niet aan de orde. 

Bij de na-controle op donderdagmiddag door dr. Griet Hoste, de chirurg/gynaecologe, was zij al éven enthousiast over hoe goed en snel ik hersteld ben van de ingreep. "Wat zie je er goed uit, zeg!", zo begroette ze me vrolijk. En 'goed', zo voelde ik me ook. Op haar beeldscherm toonde dr. Hoste nog aan Geert en mij hoe ze 'Mister X', mijn borsttumor, vlotjes had weggesneden, samen met ruim daaromliggend weefsel. De snijranden zijn 'schoon' (lees: vrij van kankercellen) en uit de oksel heeft ze in totaal 10 okselklieren en de Sentinel (poortwachters)klier weggehaald. Na onderzoek was gebleken dat één klier daarvan (effectief) kankercellen bevatte.

Een doosje 'Zure Tepels' (t.v.v. Think Pink) en een door mezelf gemaakt juweeltje, als bedanking voor haar goede zorgen, deden haar zichtbaar deugd. Ik zag dus alleen maar mensen die tevreden zijn over hoe vlotjes ik ben hersteld en ikzelf ben dus ook tevreden over mezelf 😉. 

Alles is dus prima verlopen en de littekens op borst en in de oksel zijn ook mooi en eigenlijk 'minimaal' te noemen. Naast een paar centimeters aan litteken is enkel een kleine 'deuk' in mijn borst het enige uitwendig zichtbare gevolg van de operatie. Dus ook het uiterlijke valt veel beter mee dan ik had ingeschat. Al blijf ik dat al bij al niet het voornaamste aspect vinden. Veel belangrijker is dat de kankercellen 'foetsjie' zijn. 

Wat me iets minder blij maakt was de boodschap dat ik "maar maximaal 20 minuutjes aan een stuk mag strijken, ramen zemen, dweilen, stofzuigen,... en geen grote gewichten zoals een volle emmer, zware boodschappentas,... mag dragen. En nauwlettend moet blijven toezien op een mogelijke zwelling van de arm".  Ik begreep eerst dat dit zo aangeraden werd voor de duur van het herstel... maar nee, het is een levenslang aandachtspunt om die arm te 'ontzien' van te langdurige repetitieve beweging en gewichtsoverbelasting. Een 'dikke arm' kan zich pas jaren na de ingreep manifesteren, door de verstoorde lymfevaten. Persoonlijk vind ik dat een moeilijk aanvaardbaar iets, want huishoudelijke taken uit handen geven is niet mijn sterkste kwaliteit en concreet betekent dit dus toch dat ik mijn hersenen even moet herprogrammeren: voortaan dus alles wat beter spreiden in tijd qua huishoudelijke taken en qua belasting. En andere dingen gewoon door anderen laten doen. Dat wordt nog een serieuze oefening voor mij. Maar oefening baart kunst 😉

Dr. Hoste lichtte ook het verdere traject nog toe. De lopende immunotherapie zal worden stopgezet want ik kom (door mijn type tumor (triple positief/ HER2- NEU) in aanmerking voor een T-DM1 chemobehandeling. Deze T-DM1 therapie met Kadcyla is een combinatie van doelgerichte therapie en chemotherapie en zou beter resultaat geven.  Deze zal ik nu driewekelijks, en dit nog een jaar lang, krijgen in het ziekenhuis. Ze zijn daar dus nog niet van mij vanaf 😉 (en ik van hen). De T-DM1 therapie is specifiek bedoeld voor vrouwen die al eerder een voorbehandeling met andere doelgerichte medicijnen hebben gehad en bij wie na de operatie mogelijk kankercellen achter zijn gebleven in de borst of in de lymfeklieren. Op die manier worden ook verdere uitzaaiingen op termijn voorkomen. De eerste dosis van deze chemo krijg ik volgende week dinsdag al en dan zullen tegelijkertijd ook nog de draadjes van de operatie worden weggehaald. 

De 20 geplande bestralingen (telkens 5 op elkaarvolgende werkdagen, dus 4 weken na elkaar) staan ook nog steeds geprogrammeerd, dit van zo gauw de littekens voldoende genezen zijn om bestraald te mogen worden. Ik ga me dus niet vervelen de komende tijd. Gelukkig werkt mijn lief nu een paar maanden deeltijds en kan hij me vergezellen (als chauffeur) bij de dagelijkse ritjes naar AZ Delta in Roeselare.

En ook de anti-hormoontherapie zal binnenkort volgen. Ach, gewoon 10 jaar lang dagelijks een extra pilletje slikken denk je dan, maar die therapie doet met jou wat een stevige menopauze met je zou doen... met de gekende nadelen als opvliegers ('vapeurkes') en nachtelijke warmteopwellingen (deken erop, deken eraf), ferme spier- en gewrichtspijn en stijfheid (voldoende bewegen zou daartegen een goede remedie zijn), slapeloosheid (maar da's nu al geruime tijd zo) en... gewichtstoename. Dat laatste vind ik minder leuk, vooral nu ik in de voorbije 5 maanden bijna 20 kg ben kwijtgespeeld. Deze week moest ik noodgedwongen zelfs nog enkele nieuwe 👖 👖 kopen, in 2 maatjes kleiner. Maar ik zal de oude broeken dus best nog niet naar de kledingcontainer brengen, voor het geval dat die hormoontjes mijn weegschaal terug de stijgende richting doen uitslaan.

Wat mentaal ook wat minder goed binnenkwam bij mij zijn de berichten van 2 vrouwen (een mama van iemand die we vorige week spraken en ook Liesbeth Van Impe, hoofdredacteur van Het Nieuwsblad) die beiden zijn hervallen en hun strijd tegen borstkanker moeten hervatten. Dit brengt je tot het realistisch inzicht dat (borst)kanker een ziekte is die je, eens ze jou te pakken kreeg, in feite nooit meer volledig uit je leven (en lijf) verdwijnt,  maar die altijd weer terug kan opduiken. Je geneest eigenlijk nooit echt 100% van borstkanker, je leert er gewoon mee leven. Geen fijn vooruitzicht op zich maar ik ga me door deze gedachte niet laten 'verlammen'. Al besef ik dat dit besef niet zomaar simpel en eenvoudigweg te negeren valt.

Hoe dan ook, de voorbije week was dus hoofdzakelijk een goede en gevarieerde week, met geen pijn in het begin maar naar het einde toe toch ontstekende darmen die zich weer wat lieten voelen. Gelukkig konden wat 'kleine gelukskes' dat toenemend nare gevoel wat temperen en de traantjes wat helpen 'opdrogen':

Bedankt, Ahmed, voor je bezoekje en die speciale 'gaatjesplant'. 

Bedankt aan mijn lief om voor ons hondje te zorgen tijdens mijn hotelverblijf en me al die tijd (maar nog extra in deze laatste week) te steunen, te helpen, mee te gaan naar doktersafspraken en altijd mijn bereidwillige chauffeur en luisterend oor te zijn. 

Bedankt aan alle vrienden, collega's en familie voor hun berichtjes, telefoontjes,... voor en na de operatie.

Bedankt, nonkel en 2 tantekes (zusjes van mijn mama) om die vervelende wegomleidingen hier in onze buurt te trotseren en ons te trakteren op heerlijke taart 'van den Opstal' en een bloemetje. Alle wegen leiden naar Rome en soms ook naar Marialoop 😉

Bedankt ook aan Galina, onze poetshulp, die er vandaag weer eens voor zorgde dat ons kloostertje er weer spic & span uitziet en maakt dat ik mijn maximum van 20 minuutjes aan 'repetitieve bewegingen' alvast niet moet overschrijden. 😉