Wat een weekje!
Djeezes, wat een weekje was me dat! De ene dag voelde ik me supergoed. Dus snel profiteren van het moment. Om dan daags nadien 'in de patatten te vallen' en me al tevreden te moeten stellen met enkele pijnvrije uurtjes per etmaal.
Het vorige weekend viel goed mee en dus 'plukten we de dag' en zodoende gingen we 's zaterdagnamiddags een 'pannenkoekske' (het was eerder een reuzenpannenkoek) eten bij Belle-Vue hier in de buurt. Op zondagmiddag volgde dan een ritje naar zee, wat frisse zeelucht gaan opsnuiven, hond laten ravotten op het strand en in het water en afsluiten in een gezellige bistro met een heerlijke kom hete, verse bouilabaisse. Een bouilabaisse die ik trouwens maar voor minder dan de helft opkreeg. Ja, als de appetijt er al eens is, dan betekent dit bijlange nog niet dat ik 'normale' porties kan eten. Het blijft eerder bij een 'peuzelend genieten' dan. Maar genieten deed ik. En mijn lief en hond ook.
Maandag startte wat twijfelachtig (darmen, pijn,... wat dacht je?) waardoor de geplande afspraak met mijn (Oekraïense) ex-'bazin' Alona in het water dreigde te vallen. Maar tegen de middag keerde het tij en na het krijgen van het traditioneel geworden spuitje van de thuisverpleegster en het 'delegeren' van wat huishoudelijke taken aan onze (Russische) poetshulp Galina verlieten Alona, Geert en ik het klooster, zodat Galina aan de slag kon met emmer en dweil zonder dat we haar voor de voeten liepen.
We deden met zijn drietjes een korte maar fijne boswandeling met Alona's chow-chow en St.Bernard en ons Maltezertje, gevolgd door een drankje in een nabijgelegen retro volkskroegske en dan een (nog kortere) wandeling in het park rondom het Kasteel Ter Borght hier in ons dorp. We sloten de geslaagde maandag af door samen nog een kleinigheid te eten in het plaatselijke wokrestaurantje op het marktplein.
Dinsdag was een gewone dag, pijnvrij, gelukkig maar, maar ook wat saai. Het lief was gaan wandelen naar Noord-Frankrijk en ik deed wat lichte huishoudelijke klusjes.
Op woensdagnamiddag kreeg ik een familiebezoekje. Gezellig, met koffie en thee en een 'merveilleuxke' dat ik (het verwondert me al niet meer) ook maar voor de helft opkreeg. Maar gezellig was het wel.
Donderdagnamiddag stond de wekelijkse kiné-sessie op het programma én een koffieklets bij een goede vriendin. Maar dat was buiten de waard (en mijn darmen) gerekend... Ik deed nog een poging om te vertrekken naar de kiné maar reed na 2 minuten in tranen terug onze oprit op. 😭 Teveel pijn! En een ferme mentale dip ook, omwille van die onmacht om die pijn een halt toe te roepen en boosheid om weer eens wat van de weinige dingen die ik nog kan ondernemen in duigen zien te vallen. Ik ben dan zo kwaad omdat mijn lichaam voortdurend mijn leven, mijn 'laten en doen', mijn 'gaan en staan' bepaalt. Dan maar afbellen, die kiné, en de vriendin eveneens. 🥺 Onder dekentje en met de doos kleenex bij de hand de zetel in, met mijn troosthondje op schoot.
Voor de reeds lang geleden vastgelegde luchthavenrondleiding en het jaarlijks etentje met het DF bestuur op zaterdag moest ik ook noodgedwongen verstek laten gaan, waardoor mijn lief er alleen naartoe moest. En ik hield opnieuw mijn zetel gezelschap. En mijn hond mij.
De boodschappen had ik op vrijdagavond vanuit diezelfde zetel besteld. Omdat zelf gaan winkelen op zo'n slechte dagen echt geen aanrader is en er toch vers eten in huis moet geraken. Op zaterdagavond werd alles netjes door de Crisp-chauffeur aan onze voordeur afgeleverd. Gelukkig bestaan dat soort services!
Zondag startte een tikkeltje beter. De ochtend viel mee, dus tegen de middag aan het kokerellen gegaan, van lekkere croissants tot verse soep en hoofdmaaltijd. Maar koken is de laatste tijd terug zó vermoeiend dat ik na een uurtje in de keuken en aan het kookfornuis zelf amper nog zin heb om te eten en meestal temidden (of al zeker vlak na) de maaltijd moet gaan liggen om te rusten. Vaatwasser inladen en opruimen van de keuken moet dan wachten of door het lief gedaan worden. Nooit gedacht dat een mens zó moe kan zijn van wat groenten snijden en in potten roeren.
Één ding is in ieder geval duidelijk: sinds de nieuwe chemo/immunotherapie heb ik terug veel last van die forse, je plots overvallende vermoeidheid. Die was wat verbeterd in de pauze na de eerste 2 chemoreeksen maar slaat nu opnieuw toe. Of dit het gevolg is van deze nieuwe therapiereeks of eerder het resultaat van meer dan een half jaar vechten tegen die rotkanker en alles wat daarbij komt kijken weet ik niet. Het enige wat ik wél weet is dat ik hoop dat het snel achter de rug is, want ik ben die vermoeidheid nu al beu...
Al bij al was gisteren, zondag, dus een beetje beter dan de slechtste dagen van de voorbije week maar toch nog verre van goed genoeg om mee te gaan wandelen met mijn lief. Opnieuw moest hij alleen op stap... en opnieuw bracht ik de namiddag samen met mijn hond in de zetel door. Het zou beginnen saai te worden, in die zetel... Maar gelukkig niet met die schat van een hond. ❤️🐕❤️🐾❤️
Er viel me toch nog een zondags 'klein gelukske' te beurt toen een 'ver-aangetrouwd-familielid-van-het-zevenste-knoopsgat' me 's avonds nog verraste met een 'live performance' (via Messenger) en daarbij mijn favoriet nummer van Etta James op zijn gitaar speelde en zong. Merci, merci, Marc, voor dit attent en deugddoend privéoptreden.
Oja, de 2 weken geleden door de borstchirurg (deskundig, maar ooh zo pijnlijk) 'gebroken' lymfestreng begint ook weer 'tegen te trekken'. Die 'koord' in mijn arm is er opnieuw. 🙄 Ik voél het niet alleen maar zie ook effectief vlak onder de huid van die arm een strakgespannen 'pees' zitten. De voorraaddozen op de hoogste keukenplank worden dus terug wat onbereikbaarder of minstens pijnlijker om ze vast te grijpen. Dat wordt bij de volgende chemobeurt opnieuw eens een beurt 'strengetje breken' vrees ik 🥺. Maar ondertussen ga ik zelf al flink aan de slag met de daarvoor aangeraden oefeningen:
- De vingers als een spin tegen de muur laten omhoog 'kruipen', zo hoog tot wanneer de pijn die het veroorzaakt een 5/10 score heeft. Die positie gedurende 5 seconden volhouden. En dit dan 10x opnieuw. De hele oefening 2x per dag herhalen.
Zo heeft een mens toch nog 'iets om handen' 😉.
En nu ga ik voor mezelf hopen dat de komende week toch wat meer 'animo en pit' heeft op vlak van dingen (kunnen) doen en mensen ontmoeten. En dat 'mijnheertje Pijn' ook snel zijn valiezen pakt en ver weg trekt. Maar het blijft telkens afwachten, dat heb ik in de voorbije 7 maand wel al geleerd.
Hou de moed er in buurvrouw tis zeker niet leuk en makkelijk maar moeilijk gaat ok. Jij kan dat 🍀 dikke knuffel van iemand die ook al veel geduld heeft gehad. Liefs jKatrien
BeantwoordenVerwijderen