Bestralingen gestart

Na wat twijfelen of we wel of niet een lang weekend weg zouden gaan (omdat pijn in de darmen zoals zo vaak echt wel een spelbreker riskeerde te zijn) hadden we toch een hotelkamer gereserveerd en zijn we toch vertrokken naar Calvados/Normandië. Meer bepaald naar Honfleur, Trouville, Lisieux enz. Dankzij een fantastische last-minute-tip van Mariëlle (die ons richting calvados-distillerie 'Château du Breuil' stuurde) én het genieten van lekkere regionale specialiteiten als fruits de mer, crêpes salées, enz. werd het een fijn weekend. Mens en dier strekten even de benen en de pootjes. Weliswaar op MIJN ritme, dus niet te grote wandelingen en tijdig de nodige rustmomenten inlassend. 

En ja, blijkbaar onvermijdelijk, toch een paar uurtjes op bed gelegen wegens teveel pijn om op uitstap te gaan. Maar al bij al toch een geslaagd weekend. En dit was dan meteen ook mijn klein-gelukske van die week. Wat me laat besluiten dat we dit écht méér moeten doen. De voorbije 8 maanden sinds het opstappen op die kankertrein heb ik al teveel in huis, tuin, zetel en bed doorgebracht. Een beetje afwisseling, als de situatie het enigszins toelaat weliswaar, is dus meer dan welkom. Meteen al eens beginnen nadenken waar de volgende trip ons naartoe leidt. 😉

En blijkbaar vindt onze Tashi zo'n hotelverblijf ook altijd de max want nu al voor de derde keer liep ze (toen wij de koffers inlaadden voor de terugkeer naar huis) gewoon terug het hotel binnen. Deze keer stond ze al in de lift. De vorige keer raakte ze maar tot de balie maar een paar jaar geleden in Tsjechië verstopte ze zich in de keuken van het hotel, tot grote hilariteit van het personeel. Het is gewoon een 'hotelhondje' denk ik. 🤣

Een andere leuke meevaller was het goede nieuws dat het weggesneden tonggezwel bij mijn liefste troost-en-knuffelhondje (zoals eerst gevreesd) toch NIET kwaadaardig bleek te zijn. Wat een geruststelling en pak van ons hart! Want één 'kankergeval' in ons gezin is echt al ruimschoots voldoende. Klein gelukske nummer 2! 

Deze week werd (naast mijn 3e (van 14) chemo- & immunotherapiesessies) ook gestart met de 20 bestralingen. Vorige week werd alles al goed voorbereid: met een wirwar aan lijnen in onuitwisbare stift en drie getatoeëerde zwarte puntjes op mijn bovenlichaam (joepie, ik heb nu ook een tattoo! 🤣) werd netjes uitgetekend waar de stralen moeten terechtkomen. De ligpositie op de tafel werd opgemeten en de gepersonaliseerde dosis aan stralen werden geregistreerd in een ingenieus computerprogramma. Er werd nog duidelijk toegelicht hoe alles zou verlopen en hoe belangrijk het is om tweemaal daags goed in te smeren met Flamigel om huidschade (brandwonden, jeuk, verkleurde huid,..) toch enigszins te beperken. 

Maar pas voorbije woensdag werd dan aangevangen met de eerste van de 20 bestralingen. Eerst werd nog een transparante kleeffolie (die er blijft opzitten tot de laatste bestraling) onder mijn borstplooi en op de tepel gekleefd. En meteen daarop volgde dan de eerste portie aan stralen. Op zich is het een fluitje van een cent; bovenlichaam uitkleden, op de voorgevormde tafel gaan plaatsnemen,  daar gewoon een kleine 10 minuten onbeweeglijk stilliggen, armen in de beugels boven je hoofd en de kin goed omhoog (zodat die niet mee bestraald wordt). En een paar minuutjes later al terug aankleden en naar huis. De rit heen en terug neemt veel meer tijd in beslag dan de effectieve behandelingstijd in het ziekenhuis zelf. 

Omdat ik niet graag alleen naar het ziekenhuis in Roeselare pendel reist de allerliefste buddy van de wereld elke dag met me mee. De ritjes lijken zo een tikkeltje korter, in haar gezelschap. Ze moet wel even in de auto blijven wachten, want tot nader order zijn honden nog niet toegestaan in ziekenhuizen. Maar als beloning voor dat kwartiertje geduldig wachten op haar baasje krijgt ze een hondensnoepje en daar is ze dan weer superblij mee. Allebei gelukkig dus, zij en ik. ❤️❤️

Vermoeidheid zou één van de gekende bijwerkingen zijn, zo werd me gezegd. En ja, nog maar mijn derde portie stralen gekregen en die vermoeidheid slaat al fiks toe voel ik. Eerst dacht ik dat het lag aan mijn drukke agenda van de voorbije week en de weekendtrip, maar het is eerder een samenvloeien van al die dagelijkse medische behandelingen en wàt die bestralingen met je lichaam doen.

Behandelingen als chemotherapie en bestraling maken kankercellen kapot. Dat is de bedoeling. Maar ze beschadigen ook gezonde cellen. 

1) Beschadigde gezonde cellen moeten zichzelf weer herstellen;

2) De dode kankercellen moeten opgeruimd worden. 

Dat kost aan het lichaam energie. En dat voel je!! Dus de raad om naar je lichaam te luisteren en voldoende te rusten is niet overbodig en echt de enige optie. 

Ja, kanker, het heeft een grote impact op je leven, wees daar maar zeker van. Het is bovendien ook een 'tijdvullende bezigheid'. Noem het maar een (onbetaalde) full-time job. Om je een idee te geven, zo zagen mijn voorbije 2 weken eruit: 

• Maandag: ik lag hele dag met pijn in bed en ondertussen verbleef mijn buddy voor ingreep bij dierenarts
• Dinsdag: ZKH Roeselare, afspraak met oncologe voor info over bestralingen en uitmeting 
• Woensdag: tandarts, voor controle effect van chemo op mijn tanden 
• Donderdag: kiné
• Vrijdag: oef, geen consults of behandeling! 

• Maandag: kiné/cranio-sacraal therapie
• Dinsdag: ZKH Tielt, chemo- en immunotherapie
• Woensdag: ZKH Roeselare, bestraling #1 
• Donderdag: ZKH Roeselare, bestraling #2 én kiné/lymfedrainage 
• Vrijdag: ZKH Roeselare, bestraling #3

Dus, ook al ben ik met ziekteverlof, ik ben zoals elke 'werknemer' blij dat het nu weekend is en dat ik eens 2 dagen niet naar ziekenhuis, dagkliniek, kiné, tandarts, dierenarts,... moet.

Geniet van jullie weekend, ik ga dat (zij het voornamelijk al rustend) ook doen!