Iets minder 'kleine gelukskes' maar wat meer 'ambetante ongemakskes''
Sneller dan normaal ben ik hier al terug met een nieuwe versie van mijn blog. Er is dan ook een en ander gewijzigd de laatste dagen.
Het voorbije weekend was me niet echt genadig. Erg veel pijn, in de vorm van heftige, haast onhoudbare darmkolieken, 24h/24h, die me non-stop kluisterden aan bed en zetel. Eten lukte niet. Geert, bezorgd maar machteloos toekijkend, wou me liever meteen naar spoed brengen maar ik wou doorbijten en dacht dat pillen me wel zouden helpen. Wat niet lukte. Soms moet je toch gewoon naar je lief luisteren. Soms hé... 😉
Op maandag moest datzelfde lief (zonder mijn wit buddy'ke deze keer) me dan naar de bestralingen in Roeselare voeren (want zelf rijden, met pijn en veel medicatie in mijn lijf, leek me geen goed idee). Daar zagen zowel radiologen als Dr. Bussels dat het niet zo goed met mij ging en werd meteen contact opgenomen met Dr. De Backer, mijn oncologe in Tielt, die me heel snel wou zien. Van Roeselare snel naar Tielt dan...
Na een gesprek, onderzoek én een inderhaast ingeplande scanner werd meteen beslist me toch voor minstens een weekje in het ziekenhuis te houden. Dikke en dunne darm zitten volledig ontstoken, de dikke darmwand is verdikt en ondertussen maakten de bloedresultaten ook nog duidelijk dat mijn lever gestoord is. Ik kreeg een kamer toegewezen en werd meteen aan de nodige infusen met vocht, glucose en pijnmedicatie gehangen.
Mijn parameters werden genomen en ik werd gewogen. Sinds vorige week dinsdag (dus op amper 6 dagen tijd) was ik 6,9 kg vermagerd. Niet OK dus... (In totaal ben ik dus al een dikke (fijne woordspeling😉) 30 kg kwijtgespeeld. Moet dus ook heel dringend eens voor nieuwe PASSENDE kleding gaan shoppen 😉). Veel gewichtsverlies op 1 weekje, maar ik heb dan ook amper een hap gegeten in die voorbije week. En van de zo goed als oneetbare restarme, vet- en lactosevrije ziekenhuismaaltijden zal ik het hier nu ook niet moeten hebben... Droge pasta waar ze vergaten zout aan toe te voegen 🤮 (terwijl er geen zoutrestrictie is) en smaakloze gestoomde kippendrums, ook weer zonder zout of peper of enig andere smaakgever...🤮 Of het 'stuutje' met flinterdunne, smaakloze ham en onnatuurlijke minarine 🥱, ik denk niet dat ik daar een grammetje van zal aankomen/aansterken.
Vandaag, woensdagochtend, dus nog tot 11u verder drinken van die (brrrrr!) afschuwelijke drank en liters water en tussendoor op tijd en stond hollen naar het toilet (ja, een spurt inzetten is hier aangewezen 😉). Dit volhouden tot de stoelgang geen stoelgang meer is maar helder water is geworden. Deze namiddag volgt dan de coloscopie.
Op dit moment vermoedt de oncologe dat de huidige T-DM1 therapie (Kadcyla, bestaande uit lichte chemo en immunotherapie) mijn darmen de nek omdoet (van een figuurlijke beschrijving gesproken! 😉). Als de onderzoeksresultaten dit vermoeden effectief bevestigen, dan zal worden overwogen om te stoppen met de chemo en enkel de immunotherapie verder te zetten. Gewoonweg omdat de chemo te toxisch is voor mijn darmen en lichaam. Wordt nog vervolgd dus...
En ja, zoals het zich wel laat vermoeden zijn 'kleine gelukskes' nu even redelijk ver zoek. Het is eerder een periode van 'ambetante ongemakskes'. Door wat me weer eens overkomt maar deels ook door mijn 'lieftallige' kamergenote, die me sinds aankomst als haar 'persoonlijke assistent' heeft ingelijfd. Haar vijftigste opname in het ziekenhuis, zegt ze fier. Verstandelijk is ze nog zeer bij de pinken, vaak zelfs grappig, maar daarnaast ook zó ontzettend veeleisend en afdwingend. Naar mij toe én naar het verpleegkundig personeel. En duidelijk snapt ze niet dat ik net als zij een patiënte ben en dat ik geen deel uitmaak van het verpleegkundig team hier. En hoe maak je dat iemand dan duidelijk hé? Ik wil niet onbeleefd, onhulpvaardig of wat dan ook zijn. Maar het is niet leuk als je zelf aan wat rust en herstel toe bent 😥
"Hoe moet dat groot licht daar uit? Doe het eens uit". "Ik wil een cola, eentje uit de frigo". "Ik wil een rietje om die cola te drinken, maar niet van die kartonnen rietjes hé". "Doe die zijleuning van dat bed eens naar beneden, zodat ik mijn voeten wat uit bed kan hangen". "Doe het licht hier boven mijn hoofd eens aan". "Zet die zijleuning van dat bed maar weer omhoog, dan lig ik veiliger". "Steek mijn GSM eens in mijn oplader". "Waar is die wandklok nu toch? "(vraagt ze voor de tiende keer, zowel aan mij als verpleegster), "want ik weet hier nooit hoe laat het is" (kijken op haar gsm wil ze duidelijk niet, tenzij om berichtjes te lezen, maar ze laat me daarop wel het juiste uur (zomertijd stond nog ingesteld) instellen. Ik ben door dat gemis aan wandklok ondertussen dus bevorderd tot haar persoonlijke sprekende klok, gemiddeld om het half uur mag ik zeggen hoe laat het is. Zelfs als ik even indut vraagt ze het). "Giet me eens een glas bruiswater in als je wil". "Kan je mijn tandenstokers die in mijn tas zitten eens nemen?" "Zet het venster eens open, ik heb het graag fris" (zij ligt verderop maar ik lig vlakbij dat venster en het tocht dus op mij...een hele nacht lang). "Die TV moet niet aanstaan, ik kijk daar toch niet naar" (de mijne staat aan, geluid volledig gedempt, maar de hare staat uit). "Laat die kamerdeur maar helemaal openstaan" (zei ze tot nu toe al zeker 100x, tegen mij en elke binnen- en buitenkomende mens), "en ook 's nachts helemaal openlaten, die deur" (en ja, zelfs als ze op de toiletstoel haar behoefte zit te doen moet en mag ik in de kamer en door de open deur iedereen in de gang daarvan getuige zijn....fieuw! 😱). "Geef me eens mijn gsm". "Mag dat licht boven jouw bed niet uit?" (...7u30 's ochtends, zij zit aan tafeltje te ontbijten, ik lig in bed (krijg geen ontbijt) onder mijn naar beneden schijnend licht).
Euh... 🙄 als het hier zo doorgaat gaat MIJN licht hier vanzelf uitgaan vrees ik... van de stress van dat menske en de vermoeidheid. 🙄 En dikke, dikke chapeau aan dat verpleegteam hier dat altijd even vriendelijk elk van haar wensen en grilletjes inwilligt. Wat een oneindig geduld hebben die mensen!
Ik had deze nacht stiekem een poging gewaagd om stilletjes het tussenschot tussen onze beider bedden zo wat halfweg dicht te trekken zodat ik toch wat 'rust' kreeg (en eindelijk ook eens wat zou kunnen slapen, omdat het tussenschot dan ook het licht dat vanuit de gang 's nachts recht naar binnen schijnt wat uit mijn ogen zou filteren)... maar ze heeft niet graag dat dat tussenschot ertussen staan... zei ze amper een paar minuten nadat ze haar ogen opendeed (nadat haar slaappil haar de hele nacht liet snurken en mij wakker hield)... Tussenschot moet dus open staan, zodat ze me elke seconde kan zien en bestoken met vragen en verzoeken. Ik verzin nu listig een nieuwe oplossing 😉 (elk goed voorstel is welkom!🤣) en kijk zelfs al uit naar de narcose en coloscopie van straks. Even weg uit deze kamer, oef, op adem komen. 👍
Hoe dan ook, ik overweeg in ieder geval om hier mee een weekloon als zorgkundige te eisen, voor het voortdurend uit mijn bed gehaald worden 😂. Maar gelukkig hoorde ik haar arts net zeggen dat ze morgen waarschijnlijk naar huis mag. Oef. Rust... Hoop ik toch. Want hangt ervan af wie er dan morgen bijkomt... Het is trouwens niet de eerste keer dat ik tijdens een ziekenhuisopname als de 'persoonlijke assistent' van een kamergenoot wordt 'ingepalmd'. Ergens heb ik een verkeerde uitstraling denk ik, zie ik er te vriendelijk uit of zo 🤣 of ben ik gewoon een 'zaag' en moet ik dit gewoon maar een 'klein ongemakske' vinden?🙄😉
In ieder geval zie ik hier een gat in de boekenmarkt: een stap-voor-stap-handleiding 'Omgaan met veeleisende kamergenoten for dummies' 👍📖📕📒
Hallo Annick ,
BeantwoordenVerwijderenJammer te horen dat je weer zo moet afzien. Je moet nog altijd veel courage hebben . Die verdomde darmen toch we hebben er verleden week nog over gesproken. Denk eens goed over alles na . Een ambetante kamergenoot is inderdaad het ergste wat je kunt hebben . Ik heb er maar ene goeie gehad en dat was Geert . Het allerbeste nog en houd u aan het ges he'.Als er iets is of nodig hebt roepen he'.
Grtjs. ,Ivan , Mireille.
Amai Annick dat allemaal op nog maar een halve week tijd moeten meemaken. Courage. Duimen dat die kamergenoot morgen naar huis mag en natuurlijk blijven duimen en hopen dat ze snel de oorzaak van he darmproblemen vinden. En ja die chemo moet toch iets vies zijn goed voor het een maar brengt ook vele andere ongemakken mee. Dikke knuffel vanuit Mazenzele x
BeantwoordenVerwijderenAai aai aai, maken dat je die stress van die zaag kwijt bent. Ik heb soortgelijke situatie meegemaakt en via de psychologe van het ziekenhuis een andere kamer gekregen. Je hebt al genoeg moeten doorstaan dat je echt wel recht hebt op rust. En...niet te lief zijn en haar zeggen wat jij wil!
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp je, heb ook eens een week met zo een verschrikking naast mij gelegen 🙄. Als ze morgen niet weg is zou ik toch aanraden van veel minder vriendelijk te zijn, succes
BeantwoordenVerwijderenChapeau voor je engelengeduld Annick.😇
BeantwoordenVerwijderenHopelijk voor jou mag je buurvrouw morgen naar huis.😉 En voor jou, hopelijk snel beter. 🍀😘
Groetjes Lucia
Goed mee oppassen Annick heb er mijn hartoperatie aan over gehouden. Is heel lastig en vermoeiend maar doe gewoon dat je haar niet hoort en zeggen dat je het niet aa' kan. Hou je goed en je moet je niet laten doen.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes J buurvrouw Katrien