Kabbelend verder

Kabbelend gaat de tijd hier verder. En ik ga ook zo wat kabbelend verder. Herfst, van zomer- naar winteruur, dus sneller donker, Allerheiligen,...  Lang mooi herfstweer gehad maar vandaag toch grauw, grijs en nat weer buiten, maar ach, des te 'gezelliger' is het dan binnen. Gelukkig maar, want ik kom eigenlijk amper buiten. Vorige week zondag ben ik er toch in geslaagd om een bezoekje te brengen aan de laatste rustplek van mijn ouders 💔💔 in Opwijk, mijn geboortedorp. Ik ben blij dat dit me gelukt is. Ik had geluk (of misschien zorgden mama en papa er op een of andere manier wel voor?) dat ik die dag een betere dag had. 

Want die betere dagen zijn echt op 1 hand te tellen.Ik heb weer eens wat heftige weekjes achter de rug met meer pijnlijke dan goede dagen. Nee, eigenlijk, als ik eerlijk ben: haast zo goed als GEEN goede dagen. De anale fissuur kreeg ik, dankzij de voorgeschreven zalf, enkele dagen na het onderzoek en start van de behandeling gelukkig wat onder controle en de pijn trok langzaam maar grotendeels weg. En net als je denkt van 'Ha, we zijn nu toch van die pijn vanaf!' steekt er elders weer pijn de kop op... Een dikke week van dagelijks onophoudelijke darmkolieken heb ik nu net achter de rug. 'k Heb me haast te pletter geslikt aan Buscopan 20mg, maar die had geen enkel effect. Omdat die verdomde kolieken al een week bezig waren en niet weg leken te gaan heb ik vorige vrijdag dan naar de borstverpleegkundige gebeld met de vraag hoe ik hier vanaf kon komen. En al snel belde de oncologe me zelf terug met advies en laadde ze een voorschrift voor Spasmomen 40mg op mijn id-card. Zou iets straffer zijn dan die Buscopan. En dat te combineren met paracetamol of morfinepillen. Met al dié pillen en tegelijkertijd ook de online bestelde venkel-, munt- en gember kruideninfuus (thee) (drie soorten die heilzaam zouden werken voor spijsvertering en bij darmkolieken) dan maar alles tegelijkertijd in de strijd gegooid. En ja, tegen zaterdagavond was die 'krampenmiserie' grotendeels achter de rug en had ik voor het eerst in anderhalve week geen buik- of darmpijn. Wat een opluchting is me dat, het gevoel dat er nergens iets pijn doet!

Eindelijk zag ik mezelf terug in staat om verder te haken aan het wintermutsje waar ik de voorbije dagen echt geen energie en vooral teveel pijn voor had gehad. Ik was dus 'terug onder de levenden', na een week van meer in bed liggen dan wat anders. Tot deze middag... toen ik opnieuw in bed kroop met... ja, darmkolieken. 😒 Lang pijnvrij zijn is me blijkbaar niet gegund...😥

Kanker is een 'vies beest', geloof me. En wat zo verwarrend is, is dat het (althans toch in mijn geval) niet het lichaamsdeel is waar de tumor zat (borst/oksel) dat je parten speelt, want de operatie is vlotjes verlopen en het litteken heelde achteraf ook supergoed. En ook de stramme en pijnlijke strengen in de arm zijn nu onder controle, dankzij de kiné en mijn dagelijkse oefeningen. Maar alle bijwerkingen van die chemo, zoals het haarverlies (al vind ik dat persoonlijk het minst erge van allemaal), de diarree, de pijn in buik en darmen, de vermoeidheid, het handen-&voetsyndroom (neuropathie, tintelend gevoel in vingers en tenen), de loskomende nagels,... dàt maakt kanker zo moeilijk om dragen. 

,

En dan zeg ik nog niets over de angst voor herval. Het nooit meer echt 'gerust' durven of kunnen zijn. Want hoe moedig je de strijd ook aangaat, het risico bestaat dat binnen onafzienbare tijd er ergens opnieuw een kankercel begint te woekeren en dan kan je van voorafgaan opnieuw beginnen met die rit. Maar laat ons daar nu maar niet te veel over piekeren. Positief blijven denken is belangrijk. Al lukt dat positief blijven nét iets beter als je pijnvrij bent. 

De verkleurende en loskomende nagels zijn behalve hinderlijk en wat pijnlijk ook echt helemaal niet esthetisch. Gelukkig bestaat er speciale nagellak die zowel een camouflerend als versterkend en verzorgend effect heeft. Een paar merken (Même, Laroche-Possay, Eye Care Cosmetics....) hebben hem in hun gamma, die silicium nagellak. En niettegenstaande ik doorgaans te weinig energie heb, heb ik anderzijds wel meer dan voldoende vrije tijd om die nageltjes toch wekelijks van een kleurtje te voorzien, hun onesthetisch uitzicht te bedekken en ze zo ook wat te verzorgen. 

Vorig weekend en ook dit weekend werd ik ook weer ferm verrast. Die 'kleine gelukskes', ze blijven maar tevoorschijn komen. En zoals ik al vaker zei: ze maken deze heftige rit op de kankertrein toch iets of wat draagbaarder.  

Een uitnodiging om een middagje af te spreken met een vriendin moest ik 'cancellen' wegens nog teveel pijn op dat moment. Ik koos ervoor om mijn bed gezelschap te houden. Maar uitstel is geen afstel. Komt er zeker nog van, Nadine. 

En die andere namiddag dat ik in mijne zetel een middagdutje deed stond plots Jasmien aan de deur, die in opdracht van haar mama Anneliese en papa Jos een prachtig boeket bloemen met kaartje en gelukspoppetje (jeugdnostalgie!) kwam brengen. 

Ook 'nichtje' Sonia (we noemen elkaar nichtje maar in feite is ze de dochter van de neef van mijn vader. Zo zie je maar hoe lang en ver vriendschapsbanden reiken tussen ja, zelfs verre familie) liet van aan 't zeetje een weekje eerder ook al zo'n prachtig boeket met kaartje afleveren.

De komende week wordt een goed gevulde. Want maandag treedt mijn allerliefste troostvriendje (onze Tashi 🐕) in mijn voetsporen want ze moet (net zoals vier jaar geleden) onder narcose voor het weghalen van een (hopelijk opnieuw onschuldig) gezwelletje op haar ruggetje en tegelijkertijd ook de tandplak te verwijderen. 

En dinsdag mogen we dan voor de eerste keer naar het AZ Delta in Roeselare, voor een eerste gesprek en het aflijnen van de zone waar ze dan daarna 20 opeenvolgende werkdagen (in de weekends hebben ze geen stralen zeker?🤣) hun bestralingen zullen op loslaten. 

Op woensdag staat de jaarlijkse controle bij de tandarts op het programma en op donderdag de kiné. Weinig tijd voor middagdutjes, dus zal het een vermoeiend weekje worden. Ach, dan kruipen we gewoon 's avonds wat vroeger onder het dons. 

Tot de volgende blog, lieve lezers.