Confrontatie met mezelf

Eerst en vooral, aan alle volgers van deze blog en al wie hen nauw aan het hart ligt: ik wens jullie een op àlle vlakken fantastisch en onvergetelijk 2023 toe. Maar vooral een goede gezondheid! Want dat is, hoe je het draait of keert, gewoonweg het allerbelangrijkste in het leven. Geniet van 2023!

Wij hebben de jaarwisseling 2022-2023 rustig 'doorstaan'. Die eindejaarsfeestdagen zijn nooit mijn ding geweest. Ik keek er nooit echt naar uit en dit jaar was dat niet anders. Maar we hebben er het beste van gemaakt en het viel wel mee. En nu ze achter de rug zijn, kijk ik al volop uit naar de lente en zomer. Het doet ook deugd te merken dat de dagen minuut per minuut weer wat langer worden. Ik ben nu eenmaal geen 'wintermens' en verkies licht, zon en heerlijk lange dagen boven dat winterse grijsgrauwe, natte en koude seizoen waar de nachten langer zijn dan de dagen.  

Hoe het verder nog met me gaat? Wel, rustig. Of iets in die aard. Al zijn er in de voorbije paar weken toch wat heftige momenten van 'confrontatie met mezelf' geweest. Zowel met mijn mentale kant als met mijn lichaam. Ik dacht samen met het voorbije jaar ook een moeilijk hoofdstuk te kunnen afsluiten en een nieuwe (lees: gezonde en energieke) start te nemen in het nieuwe jaar. Maar je keert samen met een jaarwissel niet zomaar een heel verhaal om. Zoiets bestaat alleen in sprookjes. Ik ben waarschijnlijk ook té ongeduldig en moet nog echt leren (én accepteren) dat ik dingen niet altijd zelf in de hand heb en kan sturen richting hoe en wanneer ik iets wil. 

Zo kwam ik mezelf een paar keer tegen bij dingen wat voor een 'normaal' (gezond) mens heel dagdagelijks en gewoon is maar voor mij toch aanvoelde als een ferme struikelblok en me mijn grenzen duidelijk liet aanvoelen:

- een familiefeestje had voor mij het gevolg dat ik de dag erop een hele dag 'moest bekomen' van de prikkels en geluiden. Mijn hoorapparaten waren een paar dagen voordien aangepast (want mijn gehoorverlies is met 10% toegenomen door de chemo en ik zit nu met een totaal gehoorverlies van -70%...). En de aanpassing aan die versterkt binnenkomende geluiden is duidelijk erg vermoeiend. Niettegenstaande dat het een fijn feestje was, merk ik dat het toch niet eenvoudig is voor mij om al in grote groepen te vertoeven. Of ben ik in dat voorbije jaar al te zeer gewend geraakt aan mijn 'rustig bestaan' dat zich hier vooral binnen onze kloostermuren en in ziekenhuiskamers afspeelt, met sporadisch en hooguit eens een paar mensen om me heen? Confronterend!

- voor het eerst opnieuw eens zelf de ramen zemen (omdat de poetshulp verlof had en de vensters écht een beurt nodig hadden) maar na het derde raam al moeten stoppen... omdat ik écht niet meer verder kon. Confronterend!

- onze kloostervloer na meer dan een jaar nog eens in de boenwas zetten en opboenen werd nu (daar waar dat vroeger amper een uurtje in beslag nam) een meer dan 'voormiddagvullende' bezigheid omdat ik voortdurend rustpauzes moest inlassen. Confronterend!

- een paar nachten waar slapen niet lukte omdat ofwel pijn in darmen ofwel pijn in voeten (of beiden tegelijkertijd) me huilend van bed in zetel deden belanden (want je wil je slapende lief niet wakker houden met je gesnik en gesnotter). Dan maar TV kijken, temidden de nacht, met morfinepil achter de kiezen en je realiserend dat dít toch echt niet is wat je wil. Confronterend!

- een dikke 90 km heen en evenveel km terug naar kantoor rijden (voor het ophalen van een herstelde laptop) deed me dezelfde avond (weer maar eens huilend... Kleenex maakt grote winsten door mij) in de zetel belanden met een vermoeidheid om 'U' tegen te zeggen en fysieke klachten en pijn. Nochtans had ik enorm veel deugd gehad van het (na zó lange tijd) nog eens terugzien van een paar lieve collega's, toch werd die blijheid stomweg teniet gedaan door de verdomde pijn achteraf. Confronterend!

Ja, ik werd dus een paar keer fiks geconfronteerd met mezelf, mijn grenzen en mijn lichaam dat duidelijk aangeeft dat we nog làng niet zijn waar we willen zijn. En dat is heftig, want je voelt je onmachtig omdat je het niet kan veranderen, het simpelweg niet zelf in de hand hebt. Je hoofd wil dingen doen vooruitgaan, maar je lijf zegt 'Nee', en dat erg klaar en duidelijk.

Misschien ben ik gewoon te ongeduldig en moet ik het allemaal wat meer tijd geven. Ik heb tenslotte wel een pittig klein jaar achter de rug en de immunotherapie, hormoontherapie enz lopen nog steeds door. Mijn 'kankertrein' is dus nog niet in zijn eindstation gearriveerd maar ik wil al dingen doen die pas kunnen als je daar effectief bent toegekomen. Laat ik maar denken dat geduld een schone deugd is en dat ik er wel kom, stap per stap, dag per dag. 

En dat hoor ik ook van lotgenoten die al verder in het traject staan of het al achter de rug hebben. Het herstel gaat langzaam, met pieken en dalen. Maar vooral: het vergt geduld! En dan hoor ik ook nog vaak van hen dat je eigenlijk nooit meer wordt als voorheen. De 'krak' die je lichaam kreeg blijft nazinderen en laat een blijvende vermoeidheid achter. Daar moet je gewoon mee verder. 

Een paar verhalen van andere lotgenoten (uit mijn eigen kennissen- en vriendenkring en soortgelijke verhalen over een paar 'BV's' in de pers) die zijn hervallen deed de laatste weken ook mijn moraal niet echt deugd. Want ook dat is serieus confronterend... Ik leef erg met deze lieve mensen mee, want ik kan me voorstellen wat ze maar wéér eens moeten doorstaan aan behandelingen, nevenwerkingen, enz. Hoe rot ze zich voelen, hoe teleurgesteld over het herval, hoe onmachtig,... En wat dit allemaal weer eens met hen én hun naasten doet. Het doet me echt pijn als ik dat hoor. Maar het laat me me tegelijkertijd ook realiseren dat dit ook míj́ kan overkomen. Je krijgt kanker en komt terecht in een lange en heftige strijd. Je vecht, je vecht nog harder en je wil niet opgeven maar enkel maar winnen. En na een tijd, als je dacht dat je het gevecht gewonnen hebt, komt er dan slecht nieuws... Want er is altijd een kans dat je binnen onafzienbare tijd opniéuw in zo'n gevecht gaat terechtkomen. Dat maakt dat de strijd die ik nu volop voer soms toch mentaal extra lastig aanvoelt en me regelmatig angstig en bang maakt voor wat de toekomst nog voor me in petto heeft...

Maar goed, het jaar is pas nieuw, dus laat ik vooral positief blijven en mijn vecht- en veerkracht wat behouden en opkrikken. En ik ga mijn motto 'het komt goed, echt, het komt allemaal goed' toch maar weer eens wat hoger in mijn vaandel dragen.

Tot binnenkort!