Hoe gaat het met jou?

Hoe gaat het met jou? Ik hoop dat je daarop volmondig "Heel goed, super, uitstekend!" of iets in die aard antwoordt. Want dat wens je eenieder toch toe hé. 

En hoe gaat het met mij? Nou... eerlijk gezegd niet altijd zo bijster goed. De voorbije weken waren weer maar eens te vaak gevuld met teveel pijnlijke dagen en uren. Ik kan ze op 1 hand tellen, de dagen waarop het eigenlijk 'redelijk' of 'bijna goed' ging. De darmen en fisuur doen hun eeuwige stoute ding en maken dat ik een leven leidt/lijdt zoals ik het zelf écht niet wil. Op de bétere dagen doet mijn hart dan een (mini-)vreugdesprongetje, maar al snel overschaduwt de angst om wat morgen misschien volgt dan alweer de vreugde van die betere dag.

Met 2 oncologen én de huisarts besprak ik al hoe we mogelijk paal en perk kunnen stellen aan die voortdurende last en pijn. De opties zijn niet zo voor de hand liggend. Gevolgen en complicaties van een mogelijke ingreep kunnen, op zijn zachtst gezegd, nogal 'lastig' en 'levenskwaliteit- (en comfort-) beperkend' zijn. Ik bespaar je de verdere 'plastische omschrijving' en details. 😉 

En dan ga je natuurlijk niet over 1 nacht ijs om te beslissen om toch maar snel snel zo'n ingreep te ondergaan om van die pijn vanaf te geraken. Ik heb ooit eens té impulsief en té onvoldoende geïnformeerd een ingreep ondergaan en ik draag daar dagelijks, en dit al jàrenlang, de gevolgen van. En die gevolgen zijn nu nog wat extra aangewakkerd door de chemotherapie. 'Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen'. Dus nu let ik op met het nemen van een te overhaaste of slecht overwogen beslissing.

Hoe dan ook, mijn lichaam is op dit moment nog teveel verzwakt door de nog lopende behandelingen en mijn immuniteit is nog bijlange niet van dié kwaliteit om meteen weer een narcose en ingreep te ondergaan of te plannen op korte termijn. Uitstel? Of afstel? We zien wel wat de toekomst brengt, na afloop van de huidige therapie. 

Maar goed, ik klaag niet... of toch niet altijd. 😉 Want er zijn ook goede dagen. Al zijn ze in de minderheid (voorlopig toch nog, maar we blijven moedig) en wordt zo'n goede dag meestal gevolgd door een slechte. Het was even zoeken naar de reden daarvan maar ik denk ze gevonden te hebben. Overload! Op die goede dagen neem ik gewoon teveel hooi op mijn vork en wil dan het onderste uit de kan halen en 'genieten' van die dag. Om daags nadien dan letterlijk aan den lijve te voelen dat dat misschien toch niet het beste plan was. Leren doseren dus! Grenzen bewaken. Durven 'nee' zeggen, zonder schuldgevoel, tegen mezelf en tegen anderen. Niet simpel. Een ferme oefening voor mij. 

En ja, de start van de hormoontherapie, ik dacht dat ze bij mij van een leien dakje liep. Want: geen botpijn, geen gewrichtspijn, geen spierpijn, joepie! Ik was dus dik enthousiast dat ik geen van al die klachten heb die andere lotgenoten wel durven te plagen. Maar ik heb toch wat te vroeg victorie gekraaid, vrees ik. Want naast de lichamelijke bijwerkingen is van die hormoontherapie ook bekend dat ze 'mentale bijwerkingen' geeft. En dat in combinatie met toch nog vrij veel pijnmedicatie... Ja, ik (h)erken het: die morfinekes, morfinepleister, cannabis, Dafalgannekes én die hormonale schommelingen, ze doen wat met een mens. Niet alleen sta je soms wat 'dronken op je benen' (en dat voor iemand die al maandenlang geen druppel alcohol dronk 😉) maar vooral qua humeur, tolerantie, positief blijven denken, dapper en moedig zijn en (blijven) vechten, daar doen die pillen rare dingen. En dan laat ik eens een steek vallen, en ja, soms zelfs meer dan 1. Niet van mijn breiwerk maar eentje van 'mezelf'. Donkere gedachten, vervormd zicht op (een realistisch) toekomstperspectief, een veel korter lontje, een veel grotere prikkelbaarheid en een gevoel van hulpeloosheid nemen dan plots de overhand. Onbedoeld, maar wel zo.

Op zo'n momenten heb je extra mentale en praktische steun, en misschien een kleine 'verwennerij' nodig. En da's dan ook weer niet altijd even evident. Dus moet ik roeien met de riemen die ik heb en er op mijn manier het beste van proberen te maken. En zo'n 'er het beste van maken' doe je dan bijvoorbeeld door de goede raad op te volgen van iemand die het allerbeste met je voorheeft. Zoals deze ochtend...

Na een supergoede zondag kreeg ik gisteren, maandag, dan weer de terugslag en had opnieuw een slechte dag, niettegenstaande mijn ochtend best goed begonnen was. Maar 'het kan verkeren', zei Bredero. En zo deed ook mijn dag gisteren. Zetel en bed, verder geraakte ik niet meer na mijn ochtendkoffie. Doch een goede nacht volgde en vandaag, dinsdag, was ik al vroeg uit de veren én het belangrijkste: pijnvrij! Dit lag waarschijnlijk aan de zo goed als lege darmen na amper wat te eten (buiten wat toast of yoghurt) in de voorbije dagen. Ik zat dus deze ochtend met mijn koffietje in de zetel nadat ik de wasmachine al netjes had gevuld, en ik zou net beginnen aan het pas geleverde boek 'Rode Tranen' (van borstkankerlotgenote Else-Marieke van der Heiden) toen ik een goede raadgever/wijze tante aan de telefoon kreeg.

"Komaan", zei ze,"met zo'n mooi zonnig weer én een pijnvrije dag: blijf toch niet in je zetel zitten maar trek naar buiten! Rij eens naar de zee, zoals je nichtje gisteren ook deed, en ga wat genieten!"

'Al bij al misschien niet zo'n slecht idee', dacht ik, 'even die 'Rode Tranen' aan de kant, die kunnen wel wachten. Tijd maken voor vitamine D, zonnestraaltjes en gezonde zeelucht'. (Ja, soms moet ik wat meer naar mijn ervaren, wat oudere en wijze tantes luisteren 😉). Dus mijn wandelschoenen aangetrokken, hond en leiband aan elkaar vastgehangen en met zijn tweetjes de auto in, op weg naar zee!

Wel wat teleurstellend toen ik daar al snel merkte dat de mini-wandeling van waar mijn wagen stond geparkeerd tot aan de zeedijk (ik schat zéker een dikke 500m 🧐) me al helemaal buiten adem had gekregen. Maar OK, het was daar wel lichtjes wat bergop 😉. 

Klein 'aanvalletje' van moe zijn dus... maar voor alles is een oplossing. Dus zocht ik een plaatsje op een overdekt en verwarmd terras en ging tussen alle Valentijnsmenu-etende mensen een simpel 'croqueske Bolognaise' eten (heb het zelfs niet helemaal opgekregen 🫢), wat drinken en wat rusten.

Na de verpozing en nóg een korte strandwandeling op de terugweg naar de auto ook nog een frisgroene jas op de kop getikt. Volgens de verkoopster in een "vrolijkmakende lentekleur". Ik hoop dat ze gelijk krijgt, vooral wat dat 'vrolijkmakend' betreft 🤩. En lap, opnieuw in een kleinere maat. Ja, die dalende cijfers op mijn weegschaal beginnen eigenlijk ferm tegen te steken, en dat vooral voor mijn geldbeugel. 🤨 Ik zit nu seizoen na seizoen telkens met 'oversized' kleding van minstens 5 maten te groot. 

Maar toen, vrolijkmakende kleur of niet, toen moést ik naar huis. Moe! Echt véél te moe om nog langer te slenteren langs winkels, zeedijk of strand of nog verder te profiteren van de (nochtans gezonde) zeelucht. 

Wel nog even langs de carwash gereden (mijn wagen was al zeker meer dan 8 maand niet meer gewassen... 🙄). En in je auto een kwartiertje in de carwash staan, da's niet bepaald vermoeiend te noemen: je kan er zelfs een kort dutje doen achter je stuur want het hondje houdt wel de wacht 😂. 

Net thuis gekomen en daar stond onze vroegere Marokkaanse buurman/pizzaman/nu koerier al aan de deur. Met een knipvers troostboeketje tulpen,💐 opgestuurd door die Santastische ex-baas van mij. Merci, Sanneke !💋

Deze dag is dus écht een goede dag. Want hoe je het draait of keert: ik heb lekker genoten van mijn (weliswaar kort) zee-uitstapje. En dat zal ik meer (proberen te) doen. Promised! 

Maar nu nog snel de (vergeten) was uit de machine halen en dan... rust!