1 jaar na diagnose

12 APRIL 2022: de dag van de diagnose! De dag dat ik officieel vernam dat ik BORSTKANKER had en welk type. "HER2-positieve, eiwitgevoelige, hormoongevoelige tumor met uitzaaiing naar lymfeklier", zei de oncologe. Het klonk toen als Latijn in mijn oren maar ondertussen weet ik dat dit de 'gevaarlijkste' tumor is qua risico op uitzaaiingen en herval. 

12 april 2022 was dus de dag dat ik de kankertrein opstapte, niet beseffend in welke stations de trein zou halt houden noch wanneer het eindstation bereikt zou worden. 

Het was ook kort daarop dat ik startte met deze blog 'De Roze olifant'. Enerzijds om dingen van me 'af te schrijven, anderzijds om ze te delen met vriend(inn)en, collega's en familie die niet zo kortbij wonen en ook belangrijk: om een inzicht te geven in wat het hebben van borstkanker eigenlijk allemaal impliceert. Want borstkanker is zóveel meer dan die tumor in je borst waar er operatief en/of via doelgerichte therapie even komaf mee wordt gemaakt. En vooral die laatste reden lijken veel mensen (vaak lotgenoten) nuttig te hebben gevonden, afgaande op de vele positieve reacties die ik kreeg. En ik merk dat de blog ook vaak in het buitenland (lang leve Google Translate zeker? 😉) wordt gevolgd en gelezen.👍

Vandaag, 12 april 2023, zijn we dus exact 1 jaar later. 1 ding staat als een paal boven water: het was een heftige rit, dat jaar op die kankertrein. En we zijn er nog bijlange niet. Nog een paar maanden aan immunotherapie, nog 7 jaar aan anti-hormoontherapie, nog wat lichamelijke revalidatie,... staan me nog te wachten. Maar ik hoop dat het érgste en het moeilijkste deel van het traject nu wel achter me ligt. Al lees en hoor je veel dat borstkanker nooit echt over gaat. De angst voor herval blijft bestaan. (En laat nu net het type borstkanker dat ik heb daar het meest risico op geven...). Je lichaam heeft zo'n aanval aan medicatie en therapie doorstaan dat er (ja, meestal levenslang) nog bijwerkingen blijven nazinderen. Denk daarbij dan vooral aan vermoeidheid, verminderde immuniteit, neuropathie in handen en voeten, chemobrein,...

En dan is er ook de verandering als 'mens'. Ik heb geleerd dat geluk geen evidente zaak is, net zoals gezondheid. En dat ze beiden eigenlijk voortdurend hand in hand gaan, die twee. Ik leerde dat je leven plots een hele ommezwaai kan maken als je niet meer gezond bent. Dat je moet genieten van élk moment en élke dag en dat je futiliteiten echt moet scheiden van wat er wérkelijk toe doet in het leven. En dat dat vooral genieten is en niet 'uitstellen tot later'. Want je weet nooit of en wanneer die 'later' er ooit komt.

Wat ik ook leerde is dat vriendschap en warmte van de meest belangrijke zaken in het leven zijn. Je omringd en gesteund voelen, het helpt de ziekte draagbaar te maken. Uit vaak onverwachte hoek kwamen er plots familie en vrienden aanwaaien die op een heel bijzondere manier hulp aanboden, in verschillende vormen: van wat eten brengen tot een bezoekje met luisterend oor, dagelijkse of wekelijkse berichtjes of telefoontjes om te vragen hoe het gaat, het breien van een warme muts, sokken die aan de voordeur werden gehangen, bloemen die werden afgeleverd, het aanbod om me te voeren naar ziekenhuis enz ... Zoveel attenties, teveel om op te noemen, maar allemaal zo erg hartverwarmend en deugddoend. Stuk voor stuk vormden ze telkens weer mijn 'kleine gelukskes' in die zwarte periode. Ik ben àl deze mensen (ze 1 voor 1 opnoemen zou een ellenlange lijst worden) ontzettend dankbaar en zal nooit vergeten wat ze voor me beteken(d)en! Wat ik in het voorbije jaar voortdurend deed en ook zal blijven doen: counting my blessings! 🙏

Je leert dus wié je échte vrienden en familie zijn. Maar je leert ook wie er niét voor je was. En dat laatste deed pijn, vooral als je door de ziekte mentaal ook nog extra kwetsbaar en gevoelig bent. Onbegrijpelijk vond ik het en het riep heel veel vragen (maar tegelijkertijd ook inzichten) op over wat die zogenaamde 'vriendschap' of familieband in het verleden dan wel echt te betekenen had. Het is dus tegelijkertijd ook verhelderend geweest en bracht ook duidelijkheid op wie je wél en niét kan rekenen in je leven. En net zoals ik mezelf heb voorgenomen om er te zijn voor wie er in dit moeilijk jaar voor me was, zo zal ik er ook niét zijn voor wie er nu niét voor me was. Klinkt misschien cru en hard, maar ook dat is iets wat dit kankerjaar met zich meegebracht heeft en hoe het iemand veranderd als mens. Het maakt je gevoelig(er) op 1 vlak en harder op een ander vlak. Het doet je stilstaan bij kleine (vroeger misschien als onbenullig aangevoelde) dingen en het laat je gemakkelijker afstand nemen van wie, wat of waar je geen geluk uit kan halen.of van verwachten. Naast echt ziék zijn, pijn hebben, moe zijn, enz. is zo'n kankertraject een ware levensles. En een goede levensles zelfs...🙏 

Wat ik in het voorbije jaar ook (en nog steeds) met vallen en opstaan heb geleerd is het bewaken van mijn grenzen. De grenzen van mijn lichaam, dat simpelweg door pijn of vermoeidheid of zelfs een ferme terugval aangeeft als ik op een wat betere dag weer eens teveel hooi op mijn vork heb genomen. Het is een leren balanceren en proefondervindelijk uitzoeken van hoe groot of klein mijn draagkracht (nog steeds maar) is. Aandacht besteden aan het tijdig inbouwen van rustpauzes na een bezige dag of activiteit is iets waar ik bewust bezig moet mee zijn. Vaak niet evident om aan te voelen wanneer die grens zich stelt, maar mezelf verplicht rustmomenten doen inbouwen is iets wat ik beetje bij beetje leerde. Een uurtje op bed liggen kan wonderen doen om de volgende (halve) dag niet door pijn of allesoverheersende vermoeidheid te laten vergallen. 

En naast het bewaken van mijn lichamelijke kracht en energie is er ook het bewaken van m'n mentale (draag)kracht. Met bijvoorbeeld wat ik (nog) tolereer van mensen. Ook op dat vlak laat ik niet meer zo snel over mijn grenzen heenlopen. Ik zeg voortaan meteen wat me kwetst, in plaats van het in te slikken. En daarnaast laat ik over me heenwaaien wat ik te onbelangrijk is om er tijd, energie of aandacht aan te besteden. Ik doe wat ik wil en belangrijk vind (en laat omgekeerd ook datgene wat ik onbelangrijk vind voor wat het waard is) en ik laat alle commentaar daarop gezapig over me heengaan. Daar waar ik daar vroeger zou over liggen nadenken of piekeren of dingen die ik wil dan toch niet zou doen, drie ik dat nu gewoon wél. Maar ook dat gebeurt dus met vallen en opstaan, met soms even terug naar 'af', en toch opborrelende twijfels die me willen tegenhouden... om er daarna dan terug in volle kracht tegenaan te gaan en uit te voeren of doen wat ik wil. Het is en blijft een leerrijk en boeiend iets, dat bewaken van die grenzen, op elk vlak. Ik heb geen idee hoeveel jaar me nog gegund zijn op deze aardbol maar hoe dan ook zal ik die jaren invullen zoals ik dat wil.  

Dit heftige jaar hebben we dus gehad. 365 moeilijke, lastige, vaak heftige dagen. Maar het kan alleen maar béter gaan vanaf nu en dat voorbije jaar wil ik dan zo snel mogelijk vergeten. Ik ben altijd zo moedig mogelijk geweest, bleef altijd zo positief mogelijk denken (al was dat vaak niet eenvoudig als de pijn je gedachten overheerst) en ondertussen bleef ik toch ook nuchter en realistisch. Er waren dagen dat ik het niet meer zag zitten, dat zware gevecht. Veel tranen vloeiden er dan, tot zelfs uitspraken "dat het voor mij zo niet verder hoefde".  Maar even nadien grabbelde ik mezelf dan weer bij elkaar om er moedig en hoopvol weer tegenaan te gaan. Naast de momenten van pure wanhoop sprak ik ook wel 100x de woorden "het komt allemaal wel goed" uit en die leuze, diezelfde spirit en diezelfde moed ga ik proberen vol te houden, nu en later. Ik kijk dus graag hoopvol uit naar wat komen gaat. Hopelijk (I cross my fingers🤞) gaat het enkel maar beter en vlotter. Minder pijn, minder moe, geen buitelingen van trappen 😉, geen oedemen of corona-infecties, geen ziekenhuisopnames meer,...🍀 maar een verder goed herstel én een zonnige en warme lente en zomer. Ik ga er in ieder geval zoveel mogelijk van proberen te genieten, na een jaar mijn leven 'on hold' te hebben weten staan. 

En genieten jullie maar even erg van die komende zomermaanden.

Tot de volgende! ❤️