De roze olifant

Het is een echte rollercoaster, die rit op die kankertrein. Dat had ik eerder al eens verteld hé? Vooral qua emoties en onvoorziene hindernissen kan het wel tellen. Zo ook de voorbije week. De blijheid, de euforie en het goede gevoel over en na die laatste chemo van vorige week dinsdag werd in het voorbije weekend ferm overschaduwd door éxtra veel pijn en nachten zonder ook maar 1 uurtje aan slaap. Putje nacht in de tuinkamer gaan zitten, in de zetel in de living gaan liggen of huilend en snotterend 😭 in de armen van mijn lief, vervolgens wat aan de keukentafel zitten, dan terug naar bed, paar keer naar toilet, en weer naar bed,... maar geen plek waar ik tot rust kwam en geen pil 💊 of pleister🩹 die de pijn kon temperen. Nachten duren dan écht ontzettend lang... ⏳ Tegen gisteren(maandag)ochtend was de Kleenexdoos leeg en ik totààl uitgeput , doodop, stikkapot. Geen enkele reserve aan energie of kracht meer in dat lijf van mij. Batterij 100% leeg en 'voor eeuwig onoplaadbaar...

Halllloooo,  het is niet mijn gewoonte live te gaan hier op FB maar ik maak, nu gisteren de laatste druppel chemo mijn lijf ingesijpeld is, graag een uitzondering. Begin april hebben ze mij op de kankertrein gezet voor wat tot hiertoe al een pittige reis is gebleken. Ja, je hoort/leest het goed, ik ben er wel degelijk op gezet en niet zelf op gestapt. Want zo'n trein die laat je liever gewoon voorbijrijden zónder op te stappen. Maar goed, het is wat het is, ik zit er nu op.  Maar wat belangrijker is: ik ben gisteren gearriveerd in het eerste noemenswaardig station. En daar ben ik blij mee en eigenlijk ook wat fier op.  Mijn trein boemelt nog een tijdje verder en nog heel wat stations wachten op mijn passage alvorens de Gare Terminus voor mij in zicht is. Maar ik leef dag per dag, moment per moment en ga er verder voor de volle 100% voor gedurende die treinreis. Want ik ben er ten stelligste van overtuigd dat ik dat kankermonster zal verslaan en na nog een paar te passeren...

Nog eens tijd maken voor een nieuwe blog. Alhoewel, tijd maken,... Van iemand die momenteel niet werkt en maar een minimum aan huishoudelijke taken meer doet zou je denken dat die een zee van tijd heeft. En toch lijken de dagen me steeds tekort. Dat komt waarschijnlijk omdat ik heel ' traag ' ben gaan leven. Niets moet nog snel en niets is nog dringend. Ik probeer wel elke dag een paar dingen te plannen en zet die zaken telkens netjes in de agenda op mijn smartphone, om ze niet te vergeten. Want een chemobrein bestaat wel degelijk en doet je heel veel vergeten, echt. En ja, wat niet lukt aan gepland dingen, dat wordt gewoon doorgeschoven naar een andere dag. Want regelmatig komt er toch een buitje 'vermoeidheid' doorheen die planning schaatsen en dan geef ik daar braafjes aan toe, door gewoon een dutje te doen. En de ene dag is de nood aan zo'n dutje al wat groter dan de andere. Vandaag was trouwens zo een ' dutjesdag '. Ook al omdat ik vanochtend al voor...

Voilà, die Taxol n°7 hebben we vorige dinsdag gehad! Het schuift goed vooruit op de chemo-kalender. Nog 2 beurten te gaan, dus het einde van de reeks komt ferm in zicht.  De morfinepleisters 🩹🩹  en -pillen  💊💊 die ik sinds vorige week gebruik deden toch minder dan wat dokter en ik hadden gehoopt en verwacht. Me suf en 'dronken' maken, dat wél, maar pijn wegnemen 🤔?? En als je plots lettertjes  🔡 ziet dansen in een boek, op je gsm of computerscherm en je loopt als een 'geïntoxiceerd' iemand te zwalpen door je huis en tuin en je durft niet meer met de wagen rijden, dan besef je dat die medicatie rare dingen aan het doen is met je brein en lichaam. Dus laat ik de morfinepillen voor wat ze waard zijn  (enkel de pleister laat ik zijn ding nog doen) en ik startte eind vorige week dan zelf met cannabis-olie 🌿  en vertelde dit dinsdag ook eerlijk aan de oncologe, die daar niet veel moeite mee bleek te hebben. Ik nam vroeger al regelmatig cannabis-olie ( 5%,...

Taxol n° 6 is sinds voorbije dinsdag een feit. Na deze Taxol n°6 resten er mij nog 3 chemo’s te gaan. Ik tel dus al ferm af… Als alles goed gaat zal op dinsdag 23/8 voor de laatste keer dat gif door mijn poortkatheter, mijn aderen en lichaam worden gestuurd.   En de voorbije chemosessie was er eentje in goed gezelschap, samen met lotgenote Eva op 1 kamer. Gezellig wat kunnen bijkletsen. En heel wat ‘tips & tricks’ uitwisselen, want als lotgenoten kan je van elkaar leren over hoe je al die kwaaltjes en narigheden die bij chemo komen kijken wat in de hand kunt houden. Een van die ‘narigheden’ zijn de nagels . Ze worden blauw, gevoelig (tot pijnlijk) en het nagelbed komt los (niettegenstaande het verzorgen en lakken met daarvoor bestemde speciale nagellak). Deze ochtend heb ik mijn nagels nog eens extra verzorgd maar de etter komt letterlijk vanonder het nagelbed ‘piepen’. Vervelend (en pijnlijk ook) als je gesloten schoenen wil dragen. Gelukkig   is het momenteel nog e...